آشپزی اشرافی؛ دیگ بدون سوپاپ، روی شعله تند!

بر عکس این رویکرد، آن است که مدیران مسئول، اولا نیازها را تامین نکنند، ثانیا مجال مانور تجمل و تبرّج توسط برخی قشرهای خاص را فراهم سازند.

کد خبر: ۱۳۳۰۶۵

تاریخ انتشار:۲۱ شهريور ۱۳۹۸ - ۰۴:۰۰ - 12 September 2019

به گزارش روزپلاس، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال شخصی خود در تلگرام نوشت:

تامین نیازهای مشروع شهروندان، در کنار تربیت عمومی بر مبنای قناعت به کفاف و صبر و خویشتنداری و مراعات حریم دیگران، شرط آرامش و ثبات یک جامعه است.

بر عکس این رویکرد، آن است که مدیران مسئول، اولا نیازها را تامین نکنند، ثانیا مجال مانور تجمل و تبرّج توسط برخی قشرهای خاص را فراهم سازند. و ثالثا فضای رسانه ای را چنان یله و لجام گسیخته رها کنند که نیازها و خواسته های نامشروع ایجاد کند یا به تامین نامشروع و بی حد و مرز و حریصانه نیاز ها دامن بزند.

بد عملی و سوء مدیریت برخی مدیران در بها ندادن به نیاز های عمومی، یک آسیب بزرگ است که وقتی با دامن زدن به جلوه فروشی از یک سو و تهییج انواع شهوات و تمنیات از سوی دیگر همراه می شود، موجب سلب آرامش از جامعه و تزریق نارضایتی و عصبانیت و التهابات روانی می شود و به برخی پریشانی ها و پرخاش ها می انجامد.

این رویکرد معیوب، تعمدی باشد یا ناشی از ناتوانی، عملا محیط را به دیگ زود پزی بدون سوپاپ و با کمترین امکان تخلیه فشار تبدیل می کند که روی شعله تند آتش گذاشته باشند! مشکلات مربوط به اشتغال و ازدواج جوانان در کنار ترویج بی عفتی و عارضه با فرهنگ عفاف، یکی از همین دغدغه هاست.

خداوند در سوره نور می فرماید "امکان ازدواج را برای افراد بی همسرتان فراهم کنید... و باید کسانی که هزینه ازدواج و مخارج زندگی را نمی یابند، پاکدامنی پیشه کنند و از کارهای زشت بپرهیزند تا خداوند آنان را از فضل خود توانگر کند".

اما آنچه در رویکرد برخی مدیران می بینید، خلاف این رویه است: عدم اهتمام برای تامین اشتغال و ازدواج جوانان (یا سیاست های ضد اشتغال و ازدواج) و در کنار آن، واگذاشتن فضای مجازی در خدمت جریان های ضد فرهنگی و ضد اخلاقی، به سودای سود انتخاباتی.

قربانیان این مدل تدارکات انتخاباتی، یک دهه بعد که از هیجان ها عبور کردند، تازه می فهمند چه ضربه بزرگی خورده اند. اما دیگر فرصت جبران برای بسیاری از آنها سپری شده است. عایدی این اغوا شدگی، افسردگی و نارضایتی و بدبینی و بدگویی به زمین و زمان است.

این چرخه معیوبی است که گاه از حرکت باز مانده (مثل سال 84) و گاه توانسته خود را بازتولید می کند؛ چنان که سال 76 در دست به دست شدن دولت سازندگی و اصلاحات میان دو طیف ائتلافی مشاهده کردیم؛ و نیز، سال های 92 و 96.

باید کسانی را برگزید که برای رفع نیازهای مردم اهتمام می کنند و بر رنج ها و زخم هایشان مرهم می گذارند؛ نه آنها که انباشت دلخوری و نارضایتی می کنند تا بتوانند سواری بگیرند.

مشرق