دختر چاق چینی در آسمان / عکس

«وای-20» نخستین هواپیمای باربری محسوب می‌شود که در ساخت آن از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی استفاده شده است تا ضمن سرعت بخشیدن به فرآیند توسعه، هزینه‌های ساخت آن کاهش یابد.

کد خبر: ۳۰۰۰۵

تاریخ انتشار:۲۰ اسفند ۱۳۹۵ - ۲۰:۴۲ - 10 March 2017

به گزارش روزپلاس، «ژی آن وای-20» یک هواپیمای ترابری نظامی است که طراحی و ساخت آن را «شرکت صنایع هواپیماسازی ژی آن» برعهده داشته و از سال 2006 میلادی به بعد طرح توسعه آن به یکی از اولویت‌های اصلی دولت چین تبدیل شده است.

این هواپیما در سال 2013 میلادی نخستین پرواز موفق خود را انجام داد تا بر این اساس چین بعد از آمریکا، روسیه و اوکراین به چهارمین کشور جهان با قابلیت ساخت جت‌های ترابری نظامی 200 تنی تبدیل شود. نام رسمی این هواپیما در اصل «کونپِنگ» است و این عبارت به یک پرنده افسانه‌ای در اساطیر چین اطلاق می‌شود که می‌تواند هزاران کیلومتر پرواز کند.

در صنعت هوانوردی چین از این هواپیمای ترابری نظامی با نام «دختر چاق» هم یاد می‌شود، زیرا بدنه آن در مقایسه با دیگر هواپیماهای چینی که پیش‌تر در این کشور ساخته شدند بزرگتر و پهن‌تر است. «وای‌-20» به عنوان بزرگترین هواپیمای نظامی کنونی است که روی خط تولید قرار دارد.

تولید انبوه هواپیمای مذکور از سال 2015 میلادی آغاز شد و سرانجام در سال 2016 میلادی «وای-20» توانست به صورت عملیاتی در نیروی هوایی چین مورد استفاده قرار بگیرد. براساس اطلاعات موجود تا ژانویه 2016 مجموعا 8 فروند "وای-20" در خدمت ارتش چین بوده است.

در ساخت «وای-20» از قطعات مبتنی بر مواد کامپوزیتی استفاده شده است. این کامپوزیت‌ها به طور کامل در کشور چین تولید می‌شوند و برای کابین خلبان از نوع ویژه‌ آنها مقاوم در برابر حریق استفاده شده است که وظیفه ساخت آن را «موسسه 703» یکی از زیرمجموعه‌های «سازمان فناوری و علوم فضایی چین» برعهده داشته است.

نمونه اولیه این هواپیمای ترابری به چهار موتور 12 تنی «سُلُویِف دی-30کاپی-2» روسی مجهز شده بود و نخستین مدل‌هایی که به تولید انبوه رسید با همین موتور به پرواز درآمد. چینی‌ها سرانجام تصمیم گرفتند «دی-30» را با موتور 14 تنی «شن یانگ دبلیو اِس-20» عوض کنند تا این هواپیمای ترابری به حداکثر ظرفیت 66 تن برای حمل بار برسد. بر اساس پیش‌بینی‌های صورت گرفته، مدل جدید هواپیمای مذکور که از سال 2020 میلادی به پرواز درمی‌آید موتور چینی 14 تنی «دبلیو اِس-20» را شامل می‌شود.

این هواپیما قادر است انواع مختلف خودروها و ادوات نظامی از جمله سری تانک‌های «تایپ 99» را با خود حمل کند. علاوه بر حمل بار، «وای-20» می‌تواند به عنوان یک تانکر سوختگیری برای دیگر هواپیماهای نظامی در حال پرواز مورد استفاده قرار بگیرند یا به عنوان یک مرکز فرماندهی استراتژیک برای هماهنگ کردن جت‌های جنگنده یا هواپیماهای بدون سرنشین در مناطق نظامی و جنگی به کار گرفته شود.

پیش از این فقط کشورهای آمریکا، روسیه و اکراین قابلیت ساخت هواپیماهای ترابری با چنین ظرفیت بالایی را داشتند. از نظر میزان ظرفیت برای حمل بار،‌ «وای-20» بین دو هواپیمای «بوئینگ سی-17 گلوبمَستر 3» آمریکایی با ظرفیت 77 تن و «ایلوشین 2-76» روسی با ظرفیت 50 تن قرار می‌گیرد که البته جثه آن مشابه ایلوشین است. البته باید بدانید که هواپیمای «ایلوشین 2-76» هم‌اکنون در ارتش به صورت فعال پرواز می‌کند و قرار است از این پس «وای-20» جایگزین آن شود.

میزان برد تعریف شده برای «وای-20» به گونه‌ای است که می‌تواند با یک بار سوختگیری به بیشتر مناطق اروپا، آفریقا، استرالیا، و آلاسکا برسد و از آن به عنوان یک هواپیمای ترابری استراتژیک یاد می‌شود. لازم به ذکر است که تا پیش از این ارتش چین فاقد چنین هواپیمای پرقدرت با برد زیاد بود.

ساختار اصلی «وای-20» مبتنی بر هواپیماهای ترابری نظامی مدرن تعریف شده است. این هواپیما ضمن برخورداری از جثه بزرگ و وزن سنگین قادر است در فرودگاه‌های کوچک در مناطق کوهستانی هم فرود آید. با به پرواز در آمدن «وای-20»، چین برای نخستین بار ثابت کرد که می‌تواند طراحی و ساخت قابلیت‌ها، فناوری‌ها و توانایی‌های کاربردی یک هواپیمای ترابری بزرگ را به تنهایی انجام دهد.

مهم‌ترین مشخصات این هواپیمای ترابری نظامی به قرار زیر اعلام شده است:

- تعداد سرنشینان: 3 نفر شامل یک خلبان، یک کمک‌خلبان، و یک لودمَستر

- ظرفیت ترابری: 66 تن

- طول: 47 متر

- طول بال: 45 متر

- ارتفاع: 15 متر

- سطح بال: 330 متر مربع

- وزن خالی: 100 هزار کیلوگرم

- حداکثر وزن هنگام بلند شدن از سطح زمین: 220 هزار کیلوگرم

- موتور: چهار موتور توربوفن «سُلُویِف دی-30کاپی-2» که البته مدل‌های آتی همراه با موتور «دبلیو اس-20» عرضه می‌شوند

- سرعت کروز: 0.75 ماخ معادل 918 کیلومتر بر ساعت

- برد: 4500 کیلومتر با حداکثر ظرفیت ترابری؛ 7800 کیلومتر با ظرفیت 40 تن؛ بیش از 10 هزار کیلومتر با گروه چتربازان