کیمیا علیزاده با پول‌هایی که هدیه گرفت، چه کرده؟

به گزارش روزپلاس ،  این دختر تكواندوكار در سال 95 علاوه بر مدال‌های رنگارنگی كه در رقابت‌های جهانی، قاره‌ای و انتخابی المپیك به دست ‌آورد توانست به عنوان تنها نماینده بانوان رزمیكار با كسب مدال برنز طلسم بیمدالی ورزش بانوان در المپیك را بشكند. كیمیا علیزاده در 18سالگی، جوان‌ترین مدال‌آور تاریخ ورزش ایران در المپیك نیز لقب گرفت. او برای رسیدن به این افتخار بزرگ دشواریهای فراوانی را تحمل كرد و مجبور شد از علایق شخصی‌اش بگذرد، هفته‌ها و ماه‌ها از خانواده‌‌اش دور بماند و در اردو زندگی كند. او حتی برای اینكه سر وزن بماند مجبور شد غذا كم بخورد، بیشتر تمرین كند و از بسیاری از دوست‌داشتنیهایش فاصله بگیرد. نتیجه این مدل از زندگی موفقیت بزرگی است كه به دست ‌آورده، موفقیتی كه البته او میگوید كمتر از انتظارش بوده است. میگوید این سقف آرزوهایش نیست. میخواهد در المپیك طلا بگیرد همان مدالی را كه در ریو جا گذاشته. كسی چه میداند شاید قسمت این باشد كه 4 سال دیگر در توكیو مدال طلا به گردنش بیندازد. سرویس رزمی خبرورزشی در ویژه‌نامه نوروزی 96 با كیمیای تكواندو دختر تاریخ‌ساز ورزش ایران گفت‌وگویی نوروزی انجام داد كه میخوانید. 

یك حس و حال خوب، سفره هفت‌سین آیینه و قرآن، سبزه، تنگ ماهی قرمز، آجیل و شیرینی و بعد هم كوچكترها به دید و بازدید بزرگترها میروند. 

صدای نو شدن سال و بعد هم دعای یا مقلب‌القلوب. 

 شفای عاجل همه بیماران و آرزوی سالی طلایی برای همه هموطنانم. 

پدر و مادرم و هر كس دیگری كه سر سفره هفت‌سین باشد. 

(با خنده) عیدی گرفتن را، آن هم اسكناس‌های نو از لای قرآن.

از پدر و مادرم میگیرم و اولین عیدی را به برادرم كه چهار سال از من كوچكتره میدهم. 

سبزه و سیب.

پسته، چون آدم را به خندیدن تشویق میكند. 

سراسر اشك و لبخند، در یك كلمه خوب. به دلیل موفقیت در المپیك.

فعلاً برنامه‌ای ندارم اما احتمالاً در سه، چهار روز اول سال به دید و بازدید اقوام و بعد هم در اردوهای تیم ملی.

(با خنده) اردوهای تیم ملی كنار بقیه اردونشینان. 

بدترین، باختم مقابل حریف اسپانیایی در المپیك و بهترین كسب سهمیه با مدال طلا و در نهایت مدال المپیك. 

با احترام به رأی مردم هر كسی رأی بیشتری داشته باشد. 

همه تنقلات را دوست دارم اما بستنی شكلاتی را بیشتر. 

سروی، سرمربی، سارا خوش‌جمال، ساق‌بند، ساعدبند، ساك ورزشی و سالن تمرین. 

عمو نوروز، حاجی فیروز سمبل فقر و سیاهی است اما عمو نوروز نماد نو شدن و ثروت است. 

سلامتی و تندرستی برای خودم، خانواده‌ام و همه مردم ایران. 

چند روز اول همراه خانواده به دید و بازدید میروم. بعد به اردوی تیم ملی برای بازیهای كشورهای اسلامی و رقابت‌های جهانی كره. 

المپیك بود. وقتی مسابقه تمام شد اولین كاری كه كردم گریه بود البته اشك خوشحالی بود، از اینكه دل یك ملت را شاد كردم و ناراحت از اینكه خودم از مدالم راضی نبودم. بعد از مسابقه به خاطر ناراحتی نمیتوانستم بخوابم. با خودم میگفتم اگر داوری دقیق‌تر بود فینالیست بودم. جید جونز تكواندوكار انگلیسی كه فینالیست بود را 2 بار شكست داده بودم اما در ریو قسمت نبود او را شكست بدهم به همین خاطر حسرت مدال طلا با من خواهد بود اما همه تلاشم را میكنم تا در المپیك توكیو جبران كنم. 

انتظار نداشتم رهبر معظم انقلاب تبریك بگویند یا رئیس‌جمهور. از اینكه رهبر و مسئولان بلندپایه ایران پیام شخصی فرستادند خیلی خوشحال شدم. 

بله، سونا میرفتم و بیشتر با دكتر تغذیه مشورت میكردم. برایم سخت بود. هیچی نمیخوردم. شاید ناهارم یك تكه مرغ و گوشت گریل شده بود. هفته آخر همین‌ها هم قطع شد و بیشتر سالاد میخوردم. آب، میوه و مرغ میخوردم. 

تجربه خیلی خوبی بود البته قبل از آن در رقابت‌های جهانی و گرندپریكس‌ها آن را تجربه كرده بودم اما در المپیك كه نخبه‌های همه كشورها جمع شده بودند طعم دیگری داشت. از نظر سن كوچكتر و كم‌تجربه‌تر از همه حریفان بودم. نمیتوانم بگویم اشتباه نكردم ولی واقعاً چیزی كم نگذاشتم. هر چه در توانم بود گذاشتم، با آسیب‌دیدگیهایی كه داشتم ولی باز خدا را شكر كه دست خالی برنگشتم. 

قبل از بازی داشتم ولی كنترل كردم. 

از هفت سالگی با او هستم. 14، 15 سالم بود كه رفتم اردوی نوجوانان با استاد ندا زارع، 8 ماه هم با خانم مینو مداح كار كردم، بعد از آن هم 3 ماه برای اردوی انتخابی المپیك استاد مهرو كمرانی آمد. المپیك هم كه با او بودم. با حرف‌های استادم خانم كمرانی خیلی آرامش دارم چون هم از لحاظ فنی و هم از لحاظ روحی و روانی آرامم میكند. 

قبل از مسابقه با همه وسایلی كه روز مسابقه از آنها استفاده میكنم، مثل كلاه، هوگو و روپایی، ساق‌بند، ساعدبند، توبوك و كمربند حرف میزنم. یك ویدئو خنده‌دار می‌بینم. گوشیام را خاموش میكنم و اصلاً به مسابقه فكر نمیكنم. بلكه تلاش میكنم و میخواهم بهترین نتیجه را بگیرم. 

موسیقیهای آرام را گوش میدهم، آهنگ‌های شاد را وقتی انرژیام را میخواهم بالا ببرم مثل روزهای بازی و روزهایی كه كمی حالم بد باشد گوش میكنم. 

خواننده‌های پاپ را گوش میدهم مثلاً احمدوند، سامان جلیلی، مازیار فلاحی، مرتضی پاشایی و محسن چاووشی. 

خیلی صبور هستم ولی وقتی عصبانی شوم دیگر هیچ چیزی نمیبینم. 

فعلاً در بانك گذاشته‌ام تا بعد... 

خیلی كم. چون در اردوهای تیم ملی هستم و خیلی وقت نمیكنم به سینما بروم اما شب‌ها كه در خوابگاه هستم فیلم خیلی میبینم. 

فرقی نمیكند هر فیلمی كه خوب باشد. 

واقعاً سخت است آدم از روی اجبار و سختی زندگی كند آن هم در دورانی كه بچه‌ها میتوانند دنبال بازی و تفریح باشند. همه اینها باعث شد من به خاطر دل خودم از بچه‌های كار حمایت كنم تا حتی شده یك لبخند روی لبشان بیاید و اینكه بقیه چه برداشتی میكنند برایم مهم نیست. 

قبل از المپیك با خدا عهد بستم، در حد توانم به بچه‌های كار كمك ‌كنم. خدا را شكر این اتفاق افتاد. مضافاً اینكه قرار شد آقای عفراتی كمك كند باشگاهی به اسم من تأسیس شود. قطعاً ورزشكاران زیادی جذب این باشگاه میشوند و قرار است درآمدش را خرج كودكان كار ‌كنیم و هر كس هر رشته‌ای كه علاقه داشته باشد و توان مالی نداشته باشد هزینه‌اش را پرداخت كنیم. 

هنوز معلوم نیست ولی هر جا كه پدر و مادرم انتخاب كنند. 

نه طبیعت را دست نخورده دوست دارم. 

(با خنده) مشكل آلودگی هوای تهران حل شد. 

در همایش خیریه‌ای كه برای همین بچه‌ها برگزار میشود حاضر میشوم و در حد بضاعتم كمك میكنم. 

آرزو دارم سالی خوب برای خانواده‌ام، همه مردم ایران و خانواده بزرگ تكواندو باشد.