درآمد عجیب مجریان تلویزیون

بنده خودم را مجری نمی‌دانم اما حرف‌های زیادی درباره اجرا دارم. قسم می‌خورم که این سخن من از تواضع نیست اما بدون شک می‌گویم که مجری چیزی که آقایان فکر می‌کنند نیست. به‌نظر شما الآن هرکسی که چوبی دستش بگیرد و آن را تکان دهد رهبر ارکستر است؟ یا کسی که لباس تنش کند، هدفون در گوش خود بگذارد و پشت فانتوم بنشیند خلبان است؟ نه، پس قطعاً هرکسی هم که میکروفن دستش بگیرد مجری نیست، گزارشگر نیست، گزارشگر کسی است که برود و جوابش را بگیرد، آن‌قدر طرف را به‌چالش بکشد که آن چیزی را که می‌خواهد از او بیرون بکشد، مجری کسی است که وقتی می‌نشیند بتواند بحث را بگرداند و به‌اصطلاح سوار بحث باشد، من هیچ‌گاه مجری ورزشی نخواهم بود، هیچ‌وقت مجری بهداشتی نخواهم بود، حتی هیچ زمانی مجری برنامه سیاسی نخواهم بود چون در همه این زمینه‌ها تخصص ندارم اما در کار خودم حرف برای گفتن دارم و در واقع می‌توانم بگویم که در کار خودم چیزهایی بلد هستم.

چند روز پیش بازیگری در تلویزیون که خیلی به او علاقه‌مند هستم در برنامه حرف‌های عجیب و خارج از عرفی می‌زد. مقصر این بازیگر نیست، در حدی مقصر است که به او بگویی "کاری که تخصصش را نداری انجام نده" ولی کسی که او را آورده مقصر اصلی است. اصلاً این کار صاحب ندارد، استانداردی ندارد، ما هیچ استانداردی نداریم.

منظورم این نیست که اجرا را به من بسپار، یا این‌که این فرد جای من را تنگ کرده باشد، اصلاً من هیچ‌وقت نمی‌توانم به آن شکل اجرا کنم، آن‌قدر در این دنیا خدا جایگاه قرار داده که هیچ‌کس نمی‌تواند جای من را بگیرد. من هم نمی‌توانم جای کسی را بگیرم پس از آمدن یک بازیگر یا مجری نه دردم می‌آید، نه می‌گویم چرا آمده، من می‌گویم؛ چرا این کار صاحب ندارد؟!

- من خودم با برنامه نود بسیار مشکل دارم اما آن را رانت نمی‌گویم. من می‌گویم روی اصولش باشد. الآن در دنیا طرف سی و پنج سال دارد برنامه اجرا می‌کند، اما عرضه دارد ستاره و سلبریتی می‌سازد و از آن استفاده می‌کند. ما اینجا سلبریتی می‌سازیم بعد او را ذبح می‌کنیم. چند ده میلیارد باید خرج کنی تا یک شجاعی‌مهر دیگر بسازی. چند ده میلیارد تومان باید خرج کنی تا یک محسن روشن‌پژوه بسازی. چند ده میلیارد تومان باید خرج کنی تا یک حسن سلطانی بسازی. در تمامی عرصه‌های مختلف این سرمایه‌سوزی است. من می‌گویم "اگر می‌خواهد آسیبی هم به شجاعی‌مهر برسد تو باید سینه سپر کنی و بگویی که خرج کردم، پول دادم حالا تو می‌خواهی زیرش بزنی".

- وظیفه توی مدیر، ساختن مجری است. چند تا مجری کودک تا به حال ساختید؟ چندتا مجری معارف ساختید؟ چندتا مجری اجتماعی پرورش داده‌اید که مردم از آنها حرف بپذیرند و باورشان کنند. عموپورنگ و عموهای فیتیله‌ای را باور دارند اما شما سی و هفت سال انقلاب را در نظر بگیرید چقدر مجری کودک تربیت کرده‌ایم؟ الآن عموهای فیتیله‌ایها هرکدام پنجاه سالشان شده تا کی باید لباس بچه‌گانه بپوشند یا مثلاً عموپورنگ یا عمو مهربان.

-  وقتی فردی در ورزش دغدغه دارد و همه چیزش ورزش می‌شود او طبیعتاً موفق‌تر است، مثلا من دغدغه‌های خانوادگی دارم، د غدغه‌های اجتماعی دارم، من و خانواده‌ام معروف هستیم به دغدغه‌های مرتبط با محیط زیست، مثلاً من دیشب رفتم خرید، مغازه‌دار می‌داند که من نایلون استفاده نمی‌کنم، خریدم را با دست می‌گیرم و یا از خانه کیسه می‌برم. می‌خواهم بگویم دغدغه‌ام جزء زندگی من شده است، بنابراین چنین موضوعی برای من اهمیت دارد لذا اگر راجع به آن هم حرفی بزنم و یا برنامه‌ای اجرا کنم به دل دیگران خواهد نشست و آن را می‌پذیرند. من می‌گویم افرادی که دغدغه‌مند این موضوعات هستند راجع به این موضوعات هم بسازند.

 - 38 سال است مملکت دست ماست، آموزش و پرورش دست ماست، علوم تربیتی داریم، رسانه دست ماست همه چیز دست ماست. تلویزیون را روشن می‌کنیم روان‌شناس است. خاموش می‌کنیم روان‌شناس است. روان‌شناس و جامعه‌شناس می‌توانند جامعه را درست کنند به‌شرطی که استفاده درست از این جامعه‌شناس شود، جامعه‌شناس باید پشت من برنامه‌ساز باشد، باید همه پلی‌بک‌های من را تست کند، او سؤال به من بدهد و اتاق فکر من باشد، نه این‌که من بنشینم خودم فکر کنم. به‌نظرم جامعه‌شناس نباید جلو باشد بلکه باید پشت من قرار بگیرد، در برنامه معارفی هم باید همین طوری باشد معمولاً دو روحانی دین‌شناس باید پشت سر من باشند.

- من از اشخاص دوگانه‌سوز هستم، هیچ کس نمی‌داند من پرسپولیسی هستم یا استقلالی یا چپی هستم و یا راستی، این‌ها ربطی به کاری که می‌کنم ندارد، من کار خودم را انجام می‌دهم و برای کسی نسخه نمی‌پیچم. محال است که من برنامه بروم و کسی بالای سرم نباشد. الآن که شش نفر حواسشان به من هست این گونه است، اگر نباشند که همه برنامه‌ها را نابود می‌کنم.

-  به هر حال نباید به اینجا می‌رسیدیم که این آمار طلاقمان باشد. الآن یک طرح برنامه هست از سال 1390 آخر 90 تمامش کردم هنوز نتوانستم آن را بسازم، موقعیتش را ندیدم، دغدغه‌هایم در این طرح است و من هفت سال است با این دغدغه‌ها می‌خوابم و بیدار می‌شوم. شب ساعت یک خوابیدم، پنج صبح از فکر و خیال این طرح ــ که نه به بار است و نه به دار ـت بیدار شدم. هفت سال است در این کیف دارد خاک می‌خورد و طرحی هم نیست که قابلیت کاسه‌بشقاب را داشته باشد یعنی اسپانسر برایش پیدا کنیم، زشت است که اسپانسر بگیریم که ستاره مربع با این تراکنش.