همه چیز در « کهکشان نیستی»از سفر به نجف شروع می‌شود

پیشنهاد و معرفی کتاب « کهکشان نیستی» رمانی بر اساس زندگی آیت الله قاضی.

کد خبر: ۲۴۳۳۱۷

تاریخ انتشار:۲۱ اسفند ۱۴۰۰ - ۱۸:۱۰ - 12 March 2022

همه چیز در « کهکشان نیستی»از سفر به نجف شروع می‌شود

به گزارش روزپلاس کتاب « کهکشان نیستی» نوشته محمد هادی اصفهانی، به همت نشر فیض فرزان چاپ شده است. « کهکشان نیستی» از آن کتاب‌هایی ست که فکرش را نمی کنید. از آنها که بیوگرافی‌خوان‌ها بیشتر دوستش دارند. از آنها که حال خوب کن است. لذت می‌برید از مجسم کردن زندگی مردی که زیاد نامش را شنیده اید و در یکی از بهترین سفرهای عمرتان، مثل سفر کربلا قسمت شده سر مزارش بروید. با خواندنش بین خیال و واقعیت شناور می‌شوید و لذت می‌برید. راستش را بخواهید کمتر کتابی را می‌توان یافت که با یک سیر داستانی جذاب و گیرا، زندگی یکی از بزرگان مذهب شیعه را به تصویر بکشد. بسیاری از افراد تصور می‌کنند بزرگان دین عزلت نشین و گوشه گیر بوده اند اما با مطالعه کتاب کهکشان نیستی درمی‌یابید که بسیاری از آنها زندگی بسیار پویایی داشته‌اند و قدم‌های بزرگ و مهمی در این عرصه برداشته‌اند. این کتاب شما را با زندگی 81 ساله‌ی مردی بزرگ و عالم آشنا خواهد ساخت.

کتاب کهشکشان نیستی به قلم محمد هادی اصفهانی برای اولین با ر در سال 1399 منتشر شد. این کتاب بر اساس زندگی آیت الله سید علی قاضی طباطبائی نوشته شده و روایتی است که زندگی او را به زیبایی تشریح می‌کند. نویسنده داستان را از جوانی مرحوم قاضی و در سن 27 سالگی او آغاز کرده است. همه چیز از سفر آیت الله قاضی به سفر نجف شروع می‌شود و تا پایان عمر پربرکت او را در بر می‌گیرد.

این اثر شامل 75 بخش است که هریک از آنها با آیه‌ای از قرآن آغاز می‌شود. اگر چه داستان ساخته‌ی ذهن نویسنده‌ است اما تلاش شده است تا این مستندات و وقایع حقیقی زندگی آیت الله قاضی طباطبائی حفظ شود و تصویر درستی از زندگی، دستاوردها و ارزش‌های بزرگ و مهم خلق شده توسط ایشان به مخاطبین نشان داده شود. در انتهای کتاب، بخش‌هایی تحت عنوان سفارش‌ها، دستورات و منابع و مستندات آورده شده است. این بخش‌ها به خواننده کمک زیادی در شناخت ایشان خواهد کرد.

محمدهادی اصفهانی نویسنده‌ی جوان ایرانی در سال 1366 به دنیا آمد. کتاب کهکشان نیستی اولین اثر او به شمار می‌آید و حاصل سال‌ها پژوهش و تحقیق در زندگی و سیر و سلوک آیت الله سید علی قاضی طباطبائی است. این نویسنده تلاش کرده است در متن کتاب کهکشان نیستی از آیه‌های قرآنی برای اثر بخشی بیشتر مفاهیم بهره بگیرد. افزون بر این برخی اصطلاحات تخصصی و عرفانی نیز در آن به چشم می‌خورد که برخی از آنها به صورت کامل برای مخاطب توضیح داده شده است.

آیت الله سید علی قاضی طباطبائی از بزرگان و شخصیت‌های مهم مذهبی به شمار می‌آیند و در ردیف شخصیت‌هایی نظیر آیت الله بهجت و علامه طباطبائی قرار می‌گیرد. از این رو فراز و فرود زندگی او می‌تواند چراغ راه بسیاری از جوانان باشد. این اثر را می‌توان رمانی مذهبی، تاریخی و مستند دانست و برای افرادی که به رمان‌های بیوگرافی علاقمندند، یا افرادی که دوست دارند شناخت عمیق‌تری بر روی بزرگان مذهبی ایران پیدا کنند، انتخاب بسیار مناسبی است.

انتشارات فیض فرزان این اثر را در 558 صفحه و در قطع رقعی منتشر کرده است

برشی از کتاب:

«آدم مگر چه می خواهد؟ نانی و آبی و جایی برای خواب! اما گویا آدم ها معنای زندگی را نفهمیده بودند. نان بیشتر، آب بیشتر و جای بیشتر. آدم هایی که هر روز از کنار حرم می‌گذشتند. هرکدام برای خود دنیایی ساخته بودند و در آن زندگی می‌کردند. چقدر عالمشان حقیر بود. وقتی به من می رسیدند، دست ته جیبشان می‌کردند و دنبال خرده فلس هایشان می‌گشتند؛ تازه اگر به این نتیجه می‌رسیدند که به گدایی آس و پاس چیزی ببخشند.

آن وقت ها معنای زندگی برایم فقط در نگاه به ردپای دیگران و چشم داشتن به دست آنها خلاصه می‌شد. وقتی آدم‌ها می‌آمدند. آسمان برای من رنگارنگ بود و وقتی نبودند. حتی اگر خورشید در بلندای خود قرار می‌داشت، همه جا تاریک به نظر می آمد.

ابتدای محلة مشراق، منتهی به ورودی باب شیخ طوسی، جای بساط من بود؛ زیرانداز پاره ای و لباسی کهنه. با

متکایی رنگ و رورفته که کمک می‌کرد تا همان جا بساطم را پهن کنم و بخورم و بخوابم. احدی حق نداشت سلطنتم را تصاحب کند.

گداهای دیگر می‌دانستند که نباید به مملکت من نزدیک شوند. اعتقاد داشتم گداهای بی مقدار تازه کار لایق محل های پر رفت و آمد نیستند.

به نظرم گدای نوپا باید کارش را از گوشه ای خلوت آغاز می‌کرد تا به درستی بیاموزد که گدا بودن آداب ویژه خودش را دارد. اگر گدا هستی، نباید به چیز دیگر فکر کنی. وقتی آدم ها دست در جیبشان می‌کنند، باید شروع کنی به دعا کردن برایشان. باید از او ممنون باشی که با دیگران فرق دارد و حاضر شده از خودش بگذرد و روزی رسان تو باشد.

با همه‌ی این اوصاف آدم‌ها با هم فرق داشتند. بسیاری که کمک می‌کردند، از من گداتر بودند. دست در جیبش می‌کرد و با مظلوم نمایی ادای گشتن به دنبال پول را در می‌آورد و در آخر با منت، خرده فلسی در کاسه می‌انداخت و راهش را می‌کشید و می‌رفت و از بادی که به غبغب داده بود، معلوم می‌شد در این فکر است که چه گلی به سر خود زده!»