به گزارش روزپلاس، در حال حاضر در جامعه ایرانی مان، نمیتوان تنها عامل روی نیاوردن به فرزندآوری را مسائل مالی و ضعف مالی دانست.
چرا که در خانواده های متمول و دارای سطح رفاه بالا نیز مشاهده میکنیم که تمایلی به فرزندآوری وجود ندارد. وقتی موشکافانه بررسی میکنیم میبینیم، فرزند را مانعی برای پیشرفت،تفریح و آرامش میدانند. چنانکه گویی یک مادر، دیگر هیچ زمان دیگری برای تحصیل، تفریح و اشتغال ندارد و قرار است فقط بچه داری کند و در خانه بماند. پیشرفت، برای هر کسی است که فرزند ندارد.
یکی از آسیب هایی که شامل حال مادرانی با چنین طرز فکری میشود، افسردگی های طولانی مدت است که در برخی موارد حتی منجر به تنفر مادر از فرزندش نیز میشود. مساله اینجاست که ، اگر شاغل هستیم، تمام زندگی را نباید فدای شغل کرد، اگر مادر هم هستیم، تمام لحظات و عوامل موثر در سلامت روان را نباید فدای فرزند داری و خانه داری کرد. طوری که مادر، همه تفریحات و اهداف زندگی اش را انکار کند و تصور کند مجبور است که فقط به امور فرزندش رسیدگی کند. همین امر، برای دیگر مادران نیز، ضد تبلیغ است. در صورتی که مادران، فرزند داری را مانند هر مرحله زندگی باید نگاه کنند. در یک مرحله نباید "متوقف" شد. نباید باقی مراحل را فدای یک مرحله کرد. میتوان شاغل بود، تحصیل کرد ، تفریح کرد و پیشرفت...اما در کنار این امور فرزند داری هم کرد. اساسا مدیریت زندگی است که تعیین میکند شما حالتان با فرزند چقدر خوب باشد. و جالب اینجاست که بدانیم، فرزندی که مادرش تمام زندگی اش را فدای او کرده هم لزوما وضعیت ایده آلی ندارد. و ممکن است معضلات روانی نیز شامل حال او شود. مانند خودشیفتگی. که فرزند در سنین بالا نیز فکر کند باید تمام افراد جامعه در خدمت او باشند.
فرزند داری را اگر درست بشناسیم و معرفی کنیم، سوای از مسائل مالی، این مساله برای عده ای یک حباب ترسناک نمیشود که از ترس ترکیدن آن و خراب کردن تمام اهداف و رویاها ، سمت آن نروند.