وقتی رهبر انقلاب «سازش» را نهی نکردند

حضرت آیت الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب بیانات و توصیه‌هایی خطاب به زوج‌های جوان و خانواده‌ها در مراسم قرائت خطبه عقد ازدواج در تاریخ ۱۳۸۲/۰۱/۱۱ داشتند که برای اولین بار به مناسبت روز ازدواج منتشر می‌شود.

کد خبر: ۲۵۷۴۱۹

تاریخ انتشار:۱۰ تير ۱۴۰۱ - ۱۷:۵۰ - 01 July 2022

به گزارش روزپلاس، حضرت آیت الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب بیانات و توصیه‌هایی خطاب به زوج‌های جوان و خانواده‌ها در مراسم قرائت خطبه عقد ازدواج در تاریخ ۱۳۸۲/۰۱/۱۱ داشتند که برای اولین بار به مناسبت روز ازدواج منتشر می‌شود.

حضرت آیت الله خامنه‌ای فرمودند: البتّه محبّت یک [امر] خدادادی است، لکن اوّلاً نگه داشتن آن، ثانیاً زیاد و کم کردن آن به عهده‌ی خود ما است. اگر بین دو نفر محبّت بود، این دو نفر اگر درست رفتار کنند می‌توانند آن را حفظ کنند؛ می‌توانند هم مثل یک نهال نوپایی که هنوز جانی نگرفته، دست بیندازند و از زمین آن را بِکِشند بیرون، بیندازند دور، محبّت را از بین ببرند؛ می‌توانند محبّت را زیاد کنند، کم کنند، جهت بدهند. این دست خود انسان است، اما باید راهش را یاد گرفت، به خدای متعال هم توکّل کرد و از خدا هم کمک خواست.

ایشان در توصیه‌ای به پدر و مادرها هم تصریح کرد: توصیه‌ی ما این است که هر چه می‌توانند در استحکام این خانواده تلاش کنند؛ دیگر هر کسی به قدر فکر خودش و به قدر تشخیص خودش تلاش کند.

متن کامل بیانات رهبر معظم انقلاب به شرح زیر است:

خب یک چیزهایی به عهده‌ی شما دو نفر است، کما اینکه یک چیزهایی هم به عهده‌ی خانواده‌ها است؛ آنچه مربوط به شما دو نفر است این است که همه‌ی سعی‌تان را بکنید که این کانون جدیدِ خانواده، دوام و شکوفایی و شادی داشته باشد؛ همه‌ی تلاشتان را صرف این کنید؛ راهش هم این است که محبّت را در خانواده زیاد کنید. البتّه محبّت یک [امر] خدادادی است لکن اوّلاً نگه داشتن آن، ثانیاً زیاد و کم کردن آن به عهده‌ی خود ما است.

اگر بین دو نفر محبّت بود، این دو نفر اگر درست رفتار کنند می‌توانند آن را حفظ کنند؛ می‌توانند هم مثل یک نهال نوپایی که هنوز جانی نگرفته، دست بیندازند و از زمین آن را بِکِشند بیرون، بیندازند دور، محبّت را از بین ببرند؛ میتوانند محبّت را زیاد کنند، کم کنند، جهت بدهند؛ این دست خود انسان است، منتها باید راهش را یاد گرفت، به خدای متعال هم توکّل کرد و از خدا هم کمک خواست؛ می‌شود این کارها را کرد.

محبّت در حکم ملاط این بنا است؛در واقع وقتی که این ملاط بود، این دو سنگ، این دو آجر، این دو بخش به یکدیگر چسبندگی پیدا می‌کنند و این می‌شود یک مجموعه. پس اوّلین کار این باشد که این محبّت را، این ملاط را هر چه میتوانند غلیظ‌تر کنند و آن را ان‌شاءالله‌ برای سعادت خانواده‌ی خودشان حفظ کنند.

و توصیه‌ی دوّم ما به این زن و شوهر ــ این دختر و پسر که حالا ان‌شاءالله‌ [وقتی] عقد خواندیم، زن و شوهر می‌شوند ــ این است که با هم سازگاری داشته باشند. هر چه سازش با آمریکا و با صهیونیست‌ها و با آدم‌های بد، بد است، سازش با همسر خوب است؛ البتّه سازش با دوستان دیگر هم خوب است امّا از همه‌ی سازش‌ها بهتر همین سازش با همسر است که انسان با همسرش بسازد؛ حالا «بسازد»، یعنی چه؟ یک وقت هست که با هم‌دیگر قرار میگذارند، تبانی می‌کنند تا یک کار بزرگی، یک کار مهمّی، یک کار خیری انجام بدهند که چه بهتر؛ اینکه خیلی خوب است؛ این هم، سازشِ خوبی است امّا یک وقت هم هست که به همدیگر که نگاه میکنند، یک ناهنجاری‌ای، اشکالی در طرف مقابل می‌بینند، [در اینجا] سازگاری این است که با او بسازند؛ عیوب کوچک را بزرگ نکنند و بسازند؛ این میشود سازگاری. این‌ هم توصیه‌ی دوّم ما به شماها است.

به خانواده‌های محترم، یعنی پدر و مادر ــ چه پدر و مادر عروس، چه پدر و مادر داماد ــ توصیه‌ی ما این است که هر چه می‌توانند در استحکام این خانواده تلاش کنند؛ دیگر هر کسی به قدر فکر خودش و به قدر تشخیص خودش تلاش کند؛ این را مبنای اصلی قرار بدهید؛ بقیّه‌ی چیزها فرع است؛ اینکه حالا جهیزیّه‌اش چقدر باشد، مهریّه‌اش چه جور باشد، لباس عروس چه جوری بشود، همه‌ی اینها مطالب بعدی و درجه‌ی دو است؛ در این چیزها هر چه قناعت و سهل‌گیری کنید، بهتر است و به برکت و رحمت الهی هم نزدیک‌تر است؛ «ان‌شاءالله».

خداوند رحمتش را به آنجایی که امر او اطاعت می‌شود، متوجّه می‌کند؛ امر خدای متعال هم در این کارها این است که انسان هر چه می‌تواند [این مسائل فرعی را] دستِ‌کم بگیرد؛ به ‌هر حال خودتان هم راحت‌ترید؛ اینها درجه‌ی دو است، آنچه درجه‌ی اوّل است همان است که این دو خانواده با هم حفظ بشوند و ان‌شاءالله‌ خوب زندگی کنند.

خدا ان‌شاءالله‌ بهتان فرزندان خوبی هم بدهد.