به گزارش روز پلاس،
رسانه‌های
دیداری ینگه دنیا برای شروع رقابت‌های ورزشی (بخوانید فوتبال و ورزش‌های
هیجان‌انگیز) که قرار است تا چندین و چند ماه یا برای مدتی، به مردم هیجان
بدهد و وقت و فراغت‌شان را پر کند، کلی سروصدا راه می‌اندازند. حتی
باسمه‌ای هم که شده، شور و غوغا می‌کنند تا مشتری (بخوانید مخاطب) بیشتری
جور کنند و در کنار آن بتوانند آگهی بیشتری بگیرند و درآمدزا باشند. مثلا
برای پخش المپیک هیاهو راه می‌اندازند، برای پخش بازی‌های لیگ‌شان کلی
پیش‌برنامه و تبلیغ می‌کنند.
اما در این ینگه دنیا(!) اوضاع فرق دارد. انگار همه سعی می‌کنند ماجرایی
به این اهمیت و طولانی‌مدتی را به ساده‌ترین و دم‌دستی‌ترین شکل ممکن
برگزار کنند! تلویزیون ما اتفاق مهمی چون قرعه‌کشی لیگ برتر را تنها با یک
زیرنویس ساده پخش می‌کند (گویا کمیته برگزاری، قرعه‌کشی را آنقدر عقب
می‌اندازد که به کنداکتور شبکه سه بخورد و بتواند آن را زنده پوشش دهد؛
برای همین می‌شود ساعت یازده شب!). روی پخش بازی‌ها مانور نمی‌دهند، برای
تیم‌ها پیش‌بازی و معرفی انجام نمی‌دهند و -احتمالا- با همان برنامه ساده
که مجری کنار یک تلویزیون 38 اینچی نشسته و لوگوی تکراری فوتبال برتر روی
آن است، بازی‌ها را پخش می‌کنند و کَپشن پر ایراد و تکراری سال‌های قبل
قرار است زمان و نتایج را نشان دهد. چون کسی که اعتراضی ندارد، مدیری با
ایده جدید و نو نمی‌خواهد، مردم که در هر صورت با پخش کجدار و مریز بازی‌ها
کنار می‌آیند، اعتراض رسانه‌ها هم که اهمیتی ندارد، آگهی هم که همیشه هست و
خَلاص.
انگار که فقط قرار است یک باری از روی دوش صداوسیما زمین گذاشته شود؛
بدون هیچ‌گونه خلاقیت و نوآوری. انگار پخش بازی‌های لیگ برتر یک اجبار
آزاردهنده است و برای تلویزیون، پول و مخاطب مفت و مجانی جور نمی‌کند و
باید برای آن انرژی و توانی صرف نکرد. انگار که روزنامه‌های ورزشی بی‌خود
در این چند ماه شلوغش کرده‌اند! انگار روزنامه‌ها زیادی برای بازار نقل و
انتقالات و رفت‌وآمد بازیکنان و کل‌کل‌های مربیان، تیترهای درشت و رنگی
زده‌اند؛ باید همه چیز معمولی و بی‌سروصدا به سرانجام برسد. چون رقیبی نیست
که قاب دل مخاطبان را بدزدد. چون مرغ همسایه غاز است و اگر همین «نود»ِ
دوشنبه‌ها هم نبود، مزاحمی برای پخش بی‌سروصدای این همه بازی وجود نداشت.
کاش کسی به فکر هیجان ایرانی لیگ خودمان بود و حداقل به اندازه مردم
عادی دلش برای فوتبال خودمان و پر شدن استادیوم‌ها تنگ می‌شد. بازی‌هایی که
می‌شد برای راه افتادنش کلی برنامه درست کرد، می‌شد در زمان نقل و
انتقالات برنامه‌های هیجان‌انگیز و دیدنی ساخت و حتی می‌شد با نمایش دادن
مسابقات دستگرمی تیم‌ها کلی مخاطبان را سرگرم کرد و حتی تبلیغات گرفت. اما
مدیران رسانه ما همچنان در خواب‌اند و انگار چیزی از برنامه سازی و جلب نظر
مخاطب نشنیده‌اند و بلد نیستند. امسال هم لیگ شروع شد و اوج نوآوری بر و
بچه‌ها این بود که کنفرانس‌های خبری مربیان بعد از بازی‌ها را زنده ببرند
روی آنتن! دست‌شان درد نکند واقعا. ما را شرمنده کردید.
خبرانلاین