به گزارش صفحه روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس، اعتقادات دینی فارغ از سیاست حاکم بر جامعه، در قلب انسان ها حکومت میکند.
این مساله یکی از تجارب جالب برای روان درمانگران صده های گذشته و ده هاسال گذشته تا به الان است که با اینکه سیاست جامعه مذهبی و مقید به اعتقادات دینی نبوده است، اما مردمانی بر اعتقادات دینی خود راسخ بوده اند.
در تاریخ روانشناسی، اعتقادات مذهبی در مراجعان برای علم روانشناسی، دریچه جدیدی را گشود.
یکی از این مسائل ، همچون تصاویری است که شما در این فیلم مشاهده میکنید. مردم با وجود مخالفت های حکومت اما با تمام وجود به اعتقادات مذهبی خود عمل میکنند و خالصانه مراسم مذهبی خود را برپا میکنند. آن هم نه در کنج و خلوت و در سکوت بلکه به صورت عیان و در کوچه و خیابان.
این همان ظهور معنویتی است که در قلب هر فرد است و با نمایش دادن آن و اجرای بیرونی آن، قلب خود را نسبت به آن اعتقادات، مطمئن تر میسازد و هر بار پیمان محکم تری با اعتقادات خود میبندد.
همین مساله یعنی نگاه روان‌شناس و فیلسوف آمریکایی ویلیام جیمز، بعنوان بنیان‌گذار مکتب پراگماتیسم و رئیس انجمن روانشناسی آمریکا، که یکی از اولین کتب درسی روانشناسی را نوشت در روان شناسی دین نفوذ بسیاری داشته است.
جیمز میان دین موسسه‌ای و دین شخصی تمایز قائل می شود. دین موسسه ای به سازمان یا گروه دینی ارجاع دارد و نقش مهمی در فرهنگ جامعه بازی می کند. دین شخصی، که در آن فرد تجربه عرفانی دارد، می تواند صرف نظر از فرهنگ تجربه شود. جیمز بیش تر در درک تجربه دینی شخصی تاکیده داشته است.
و این اقامه عزا در سالهایی که حکومت مذهبی نبوده و مخالف نیز بوده است، از شاخه دین شخصی است. عمل به آداب دین، به نوعی هویت فرد محسوب میشود معیار و میزانی برای رشد فردی به حساب می آید چراکه هرچقدر فرد،معتقد به آداب دینی باشدو تقید به این آداب را وابسته به سیاست های جامعه اش نداند، استقلال شخصیتی بالاتری دارد و به هدف رشد شخصی و فردی اش تلاش میکند و از حالت انفعال خارج میشود.
هرچند سیاست های یک جامعه مذهبی، همراهی بیشتری با آداب دینی افراد دارد و فضا را بازتر میکند و بستر مناسب تری برای رشد دینی افراد را فراهم می آورد .