به گزارش صفحه‌ی روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس، در بسیاری از فرهنگ ها، چنین جا افتاده است که آدم ها اگر روی یک نیمکت هم نشستند ولی همدیگررا نمیشناختند، دلیلی ندارد با یکدیگر صحبت کنند. مثل همان حرف قدیمی هایمان که از کودکی به ما میگفتند " آدم با غریبه صحبت نمیکند".
حتی اگر در گذشته این شیوه مناسب بوده در ارتباطات اجتماعی، امروزه ولی با توجه به شدت گرفتن ارتباطات مجازی و غیرحقیقی، نیاز صحبت کردن افراد در دنیای حقیقی ، بیش از پیش ، احساس میشود.
گاهی افراد ، تمام دغدغه های خود را، غصه های ناشی از گرانی ها و شادی های ناشی از موفقیت ها، استرس ها و اضطراب های خود را به تنهایی ساعت ها در خیابان و مترو و اتوبوس، به دوش میکشند و با خودگویی های فراوان این ساعات طولانی را به پایان میرسانند.
نتیجتا، آدم ها وقتی با هم حرف نمیزنند، درونشان غم است و در نگاه اطرافیانشان همدلی را نمیبینند، ناخودآگاه تصور میکنند، کسی آن هارا درک نمیکند. کسی با آنها ارتباط نمیگیرد. و کسی مثل آنها ناراحت نیست یا حتی کسی در خوشحالی شان شریک نیست.
این ها نتایج ناخودآگاهی است که به دنبال سکوت، بر ذهن و روح افراد حاکم میشود و سلطه چندین ساله میکند. تا جایی پیش میرود که افراد حتی نسبت به دیگران، بدبین میشوند.
تنها کافی است مقداری از خودگویی هایمان را با دیگران هم درمیان بگذاریم و نگذاریم امواجی از افکار مخرب درون ذهن ما باقی بماند، درونمان را صندوقچه ای از حرف ها نکنیم که این صندوقچه تا زمانی که در آن باز نشود، هیچ ارزشی ندارد.
خوب است که مردم از احوال همدیگر، از حرف های و سخن های همدیگر بیشتر بشنوند ، در نتیجه احساس عمومی افراد جامعه چنین شود که همه ی ما به یکدیگر نیاز داریم و همه باید در کنار همدیگر باشیم. گاهی شنیدن یک سخن خوشحال کننده از سوی یک نفر در مترو، میتواند با آوردن دقایقی لبخند بر صورت دیگران، مقداری از خستگی امواج منفی روی دوش آن هارا کم کند. همین مساله راجع به سخنان و دلگویه های ناراحت کننده نیز صدق میکند، که بازگو کردن آنچه در روز مارا ناراحت کرده، میتواند مقداری از سنگینی آن غصه را برایمان کم کند.
بیشتر از حال همدیگر خبر دار شویم.