صفحه‌ی روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس نوشت: در بسیاری از آزمایش ها در سراسر جهان، این نتیجه به دست آمده است که کسانی که در میانسالی یا بالاتر به سر میبرند، از اینکه تا آن سن، فرزندی نداشته اند، ناراحت و غمگین اند. و اگر به تصمیم خودشان بوده این مساله، بسیار پشیمان اند.
اما این پشیمانی و ناراحتی ، به چه علت است؟ آیا آن فرد ، در زندگی اش تنهاست؟ هیچ کسی را در زندگی و خانه ی خود ندارد؟ آیا به این دلیل است که یک نوجوان یا جوان یا حتی کودکی در خانه خود ندارد؟
این ها دلایل اصلی این مساله نیستند. چرا که افراد صرفا به دلیل تنهایی از نداشتن فرزند ناراحت نیستند ، کمااینکه بسیاری از آنها ارتباطات وسیعی دارند و تنهایی را عامل این مساله نمیدانند.
چیزی که در ایجاد و شدت این پشیمانی تاثیرگذار است این است که فرزند آوری، یک مرحله رشدی مهم و ساختن یک آینده پراهمیت است. کسی که این مرحله را ایجاد نکرده باشد و پشت سر نگذاشته باشد، در بزرگسالی، دیگر آینده خاصی برای خود نمیتواند در نظر بگیرد.
اگر ویژگی های حسی و روانی فرزندآوری همچون محبت فرزند به والدین و برعکس را در نظر نگیریم، دنیای فرزند آوری و داشتن فرزند، بسیار متفاوت است با دنیای کسی که انسانی را پرورش نمیدهد. چنین افرادی، از سنین 50 به بعد، دیگر انگیزه های خاصی برای رشد و بالندگی ندارند. مگر انگیزه های شغلی و علمی. اساسا پرورش ، یک نیاز مهم انسان است و نداشتن فرزند، این نیاز را بدون پاسخ باقی میگذارد.
از نگاه اریک اریکسون نظریه پرداز بزرگ روانشناسی، بزرگسالی 31 تا 60 سالگی را در بر می‌گیرد.بحران این سنین زایندگی در برابر رکود است. ویژگی سازگار بزرگسالی، زایندگی است که به صورت آفریدن موجودات جدید به علاوه دستاوردها یا اندیشه‌های تازه تعریف می‌شود. اگر این زایندگی و پرورش دادن در زندگی افراد رخ ندهد، رکود و در خود فرورفتگی رخ میدهد و مساوی است با شکست در برابر بحران این سنین و در نتیجه شکست در یک روند رشدی.