به گزارش روزپلاس؛ کودکان کار، یاد میگیرند مثل یک انسان ضرب دیده ی دلشکسته، دیگر توقعی از جنس محبت، از دیگران نداشته باشند. سعی میکنند مانند یک پیرمرد(زن) از دنیا فاصله بگیرند. برای آینده ی پدر و مادرشان تلاش کنند و آنها را سیر نگه دارند.
کودکی که در خیابان ها کار میکند، به تک تک راننده ها التماس میکند که به او کمک کنند، دیگر یاد گرفته ناز نکند، نوازش نخواهد ، لبخند نخواهد . قلبش را به صاحب کارش اهدا کرده و اسیر است در دستان آن فرد.
کودکان کار ، باید جمع آوری شوند، باید تحت حمایت قرار گیرند، اگر تصور میکنند حمایت های دولتی کم درآمد تر است، این دولت است که باید حمایت خود را بهتر و موثر تر کند. کودک کار صرفا به پناهگاه احتیاج ندارد. او باید بازگردد به شاخصه های روانی اش. باید بازگردد به مطالبه های روانی و جسمانی اش.
سالهاست که در حرکت های مختلفی از این قشر حمایت شده است. اما همه این حرکات موقتی بوده است. در حد یک فیلم، در حد یک شو و.. که تعداد بسیاری از آنها اهدف دیگری داشته اند . در واقع حمایت از کودک کار برایشان وسیله ای بوده برای تخریب گروه حریف و گروه مخالف، برای پیشرفت در اهداف حرفه ای خودشان و...
قطعا بهبود اوضاع اقتصادی، در روند فعالیت های این قشر، کمک های بسیاری میکند. اما اساسا مساله اینجاست که استفاده از کودک، برای درآمد، استفاده از روحیه های پاک و لطیف مردم است. این فلش باید جابجا شود. آن کودک به جای خریدن ناز مشتریان و راننده ها، باید مردم جامعه و خانواده او، ناز او را بخرند ، او را خوشحال کنند و دست او رابرای دیدن زیبایی های دنیا بگیرند.
این کودکان و حتی نوجوانان، تمام غرور خود، استعداد های خود، نیازها و لبخند های خود را به دست عده ای استثمارگر داده اند. ابتدا باید دست آن افراد خالی از این گنجینه ها شود. بعد هم هدایت این کودکان و نوجوانان به تحصیل، کسب و کار مفید و حضور در آغوش گرم خانواده.
کودکان کار، چهره ی شهر را خراب نمیکنند، بلکه در شهر چراغ هایی را روشن میکنند که ما بیدار شویم و بدانیم قشری در این کشور، نیازمند اقدامات فوری و ضروری هستند.