به گزارش روزپلاس، این روزها که اتفاقات ناگوار در کشورمان رقم میخورد، فرزاندمان بیگناه کشته میشوند، به مقدساتمان توهین میشود و ناشکری ها در برابر نعمات را میبینیم، قلبمان فشرده میشود و از غصه بیخواب میشویم، رنجور و ناراحتیم و مضطر شده ایم، از خداوند طلب کمک میکنیم و منتظر منجی ای هستیم که ما را از این وضع نجات دهد، اما از بسیاری نکات غافلیم.
حکومت کشور ما حکومتی اسلامیست که قوانین آن برپایه قوانین دین اسلام نوشته شده، رهبر کشورمان فقیه جامع الشرایط و عاقل و عالم است. توقع می رود در چنین حکومتی بدی ها و کاستی ها جایی نداشته باشند و در کنار منابع فراوان کشورمان، همه مردم از زندگی خوب و مطلوبی برخوردار باشند. اما وضع ما اینگونه نیست. علت چیست؟
کمی به عقب برگردیم، در تاریخ که غور کنیم میبینیم مشابه این حکومت را سلیمان نبی داشته است. پیامبر خداوند که بر او وحی میشد و علاوه بر وظیفه هدایت مردم، حاکمیت بر آنها را نیز بر عهده داشت. اما جامعه تحت حکومت او سرشار از فساد و ربا و گناه بود تا آنجا که شیاطین و جن که به واسطه توسل مردم به آنها در جامعه وارد شده بودند به صورت علنی به مردم حمله کرده و آنها را تسخیر میکردند. اما چرا وضع جامعه به اینجا رسید؟ مگر حاکم نبی خدا نبود و قوانین مبتنی بر قوانین خداوند نبود؟ مگر به سلیمان وحی نمیشد و خداوند به او نظر ویژه نداشت؟ اینجا مشخص میشود که رهبر نمیتواند جامعه را به سمت خوشبختی و سعادت هدایت کند مادامیکه مردم خودشان نمیخواهند. تا زمانی که مردم از قوانین خداوند سرپیچی کنند و اهتمامی به آن نداشته باشند، گناهان را کوچک بشمارند و در زندگی روزمره شان به آن عادت کنند، و بزرگان دین به جای انذار مردم با آنان همراه شده و به فکر مال اندوزی باشند، حاکم اگر پیامبر خدا هم باشد نمیتواند جامعه را اصلاح کند.
در زمان سلیمان نبی چالش دیگری که با آن مواجه بود عدم همراهی علمای یهود بود که به جای ترویج دین خداوند و دعوت مردم به اعمال نیک، مشغول سهم خواهی از سلیمان در حکومت بودند و حتی پیامبری او را زیر سوال میبردند. نه تنها یاور او نبودند بلکه با او دشمنی هم میکردند. سلیمان و عده ای از یارانش در برابر اینان تنها بودند و کار به آنجا رسید که نباید. و آنجا بود که سلیمان از خداوند ملکی خواست که مانندش را به کسی نداده است. خداوند او را استجابت کرد و شیاطین و جن را به بند او دراورد و مردم نجات یافته از حمله شیاطین توبه کرده و به دین خداوند ملتزم شدند. اما بزرگان فاسد همه از بین رفتند. این پایان خوشیست که میتوانیم برای خودمان متصور شویم اگر متوجه اشتباهاتمان شویم و توبه کنیم و دین خدا را یاری کنیم.
این همه غم و ناراحتی که گریبان ما را فشرده تاوان گناهان و کم کاری های ماست. از کم کاری در وظایف محوله گرفته تا کم کاری در لبیک گفتن به ندای رهبر که بارها ما را به جهاد تبیین فراخواند. مسئولین که حسابشان جداست، چه آنها که با تندروی جامعه را به آستانه انفجار کشیدند چه آنها که با عدم انجام وظایفشان بر عصبانیت مردم افزودند. نتیجه آنکه نباید منتظر معجزه یا منجی باشیم. منجی خود ماییم اگر متوجه گناهانمان باشیم و سعی بر توبه و جبران داشته باشیم.