معرفی فیلم شهرک

نام فیلم : شهرک

کارگردان: علی حضرتی

نویسنده: علی حضرتی

تهیه کننده : علی سرتیپی

موسیقی: شورا کریمی

فیلم بردار: علیرضا برازنده

سال انتشار: 1400 (جشنواره فجر)- 1402 (اکران آنلاین)

محصول کشور: ایران

بازیگران: ساعد سهیلی، کاظم سیاحی، مهتاب ثروتی، همایون ارشادی، رؤیا جاویدنیا، شاهرخ فروتنیان، مرتضی ضرابی، ساقی حاجی‌پور و...

درباره فیلم

به گزارش روزپلاس  فیلم شهرک نخستین بار در جشنواره فجر چهلم در سال ۱۴۰۰ به نمایش درآمد. فیلم در سه بخش بهترین جلوه‌های ویژه میدانی، بهترین فیلمبرداری و بهترین تدوین نامزد دریافت جایزه بود که البته موفق به کسب هیچکدام نشد. شهرک نهایتا در تابستان ۱۴۰۲ در سراسر کشور بر روی پرده رفت و در زمستان ۱۴۰۲ نیز اکران آنلاین شد. کارگردانی و نویسندگی فیلم شهرک را علی حضرتی بر عهده دارد که پیش از این فیلم سازهای ناکوک را در قامت کارگردان در کارنامه دارد. او همچنین در مقام تهیه‌کننده در برخی آثار دیگر نیز حضور داشته است.

خلاصه فیلم

فیلم شهرک قصه جوانی به نام نوید را روایت می‌کند که علاقه بسیار زیادی به بازیگری دارد. نوید با پدر و مادر و خواهر خود زندگی کرده و عاشق دختری به اسم هما است. فیلم در همان ابتدا با صحنه‌هایی از تست بازیگری باز می‌شود و سپس وجود سکانس‌هایی مثل دوبله کردن صحبت‌های دیگران در کافه کاملا تا به آن لحظه فضای زندگی یک عشق بازیگری را می‌سازد. نوید برای بازی در یک پروژه سینمایی به ظاهر بسیار بزرگ با کارگردانی مهم که تا پایان نیز اثری از او نیست، پذیرفته می‌شود.

اما حضور در این فیلم به عنوان بازیگر یک شرط بسیار مهم دارد. آن شرط از این قرار است که نوید و سایر بازیگران آن باید مدتی را در یک شهرک ایزوله شده در قالب نقش و کاراکتر خود در فیلم بگذرانند. در واقع این مدت، زمانی است که برای تمرین بازیگران و اصطلاحا درک بهتر آن‌ها از کاراکتر خود در نظر گرفته شده است. نکته آنجا است که این افراد در این مدت حق هیچگونه ارتباطی را با دنیای بیرون ندارند و همچنین نباید از نقش خود خارج شوند. در صورتی که این قوانین نقض شوند، بازیگر از پروژه اخراج خواهد شد.

لایه پنهان فیلم

فیلمساز در پس روایت این قصه ساده، یک دنیای جدید با قواعد تازه می‌سازد و حرف تازه‌ای بیان می‌کند، به عبارتی آنچه در لایه‌های زیرین فیلم اتفاق می‌افتد تفسیرهای زیادی را دربرمی‌گیرد و خوانش‌های متفاوتی را شامل می‌شود. از تعبیر یک فیلم مستقل سیاسی درباره فرآیند جذب و آماده‌سازی نیروی انسانی توسط سازمان‌ها و گروه‌های مبارز تا فیلمی روانشناختی درباره فرآیند شست‌وشوی مغز‌ها و اثری با بن‌مایه‌های فلسفی از جمله آفرینش و جبر و اختیار...

در ادامه به بخش هایی از گفت و گو با علی حضرتی کارگردان و نویسنده این فیلم می‌پردازیم

از همان اول مخاطب گسترده را در نظر داشتید؟

بله از همان اول حین نگارش فیلمنامه «شهرک» تا انتهای فیلمبرداری در ذهنم بود تا مخاطب گسترده‌تری را درگیر فیلم کنم و فکر می‌کنم فیلم هم خودش چنین پتانسیلی داشت.

تفسیر‌های مختلفی درباره این فیلم نوشته شده البته که «شهرک» به ذات فیلمی چند لایه و چند وجهی است، اما برای من این سوال وجود داشت زمانی که فیلمنامه را می‌نوشتید به این تفسیرها و تأویل‌ها فکر می‌کردید؟ یا اینکه خود فیلم ذهنیت‌های مختلفی را برای مخاطبان فراهم کرد.

وقتی فیلمنامه تمام شد، با مرور چند باره فیلمنامه نوشته شده حدس می‌زدم قصه تأویل‌پذیر و چندلایه است، اتفاقا همین برای من خیلی جذاب آمد. اولین بازخوردهایی که از فیلمنامه گرفتم مطمئن شدم که با اثری تفسیرپذیر و چندوجهی مواجه شدم که فراتر از نویسنده و صاحب اثر است، همین چند لایه بودن باعث می‌شد که با آن محتاطانه برخورد می‌کردم و اجازه نمی‌دادم نظر شخصی‌ام به عنوان نویسنده و کارگردان در کار بیاید چون به جریان قصه خلل وارد می‌کرد، از همین رو تا جایی که توانستم از این روایت محافظت کردم و اجازه دادم تأویل‌پذیری آن بماند و درگیر خودنمایی سینمایی نشوم.

بعضی منتقدان فیلم را با کتاب جرج اورول 1984 مقایسه کرده بودند و اینکه فیلم «شهرک» به حکومت‌های توتالیتر اشاره دارد، حتی با شرایط امروز جامعه ایران مقایسه شده بود.

این رمان یکی از آثار مورد علاقه خودم و بسیاری از علاقه‌مندان فرهنگ و هنر است، البته اشاره به فیلم‌ها و کتاب‌ها و حتی سریال‌های دیگری هم شده از جمله اسکویید گیم، ترومن شو، گیم دیوید فینچر، یا تعدادی از آثار لانتیموس، خبرنگار یکی از رسانه‌ها به کارهای هاکسلی اشاره کرده بود و کتاب‌های جزیره یا دنیای قشنگ نو مدنظرش بود.

این آثار اصلا شبیه به هم نیستند.

از منظر سیاسی و حکومتی در فیلم با یک فضای بسته و شبه‌دیکتاتوری مواجه هستیم که یا باید قوانین را بپذیری یا از آن شهرک بروی، بعد از دو سال این جملات برای مخاطب به یک‌باره آشنا شد و به این جمله معروف که «هر کسی نمی‌تواند در این کشور زندگی کند جمع کند برود» و جملاتی از این دست نسبت داده شد. برایم غمناک بود سیستم سنگین و دیکتاتوری و پادآرمانشهری فیلم «شهرک» به امروز ایران نسبت داده شود.

سخن نهایی

برای من «شهرک» شروع یک فضا و جریان جدید بود. امیدوارم فیلمسازان دیگر هم با جسارت تمام به سمت ایده‌هایی که در سر دارند و فکر می‌کنند باید ساخته شود بروند، ما یک بار بیشتر زندگی نمی‌کنیم در این یک‌بار کمی باید مجنون‌وار زندگی و کار کرد.