به گزارش روزپلاس، قانون مدنی درباره وصیت‌نامه فصل جداگانه‌ای دارد و همه جزییات مربوط به آن را شرح داده است. مطابق ماده 825 این قانون وصیت‌نامه به دو نوع تعهدی و تملیکی تقسیم می‌شود. به این معنی که وصیت‌کننده می‌تواند در وصیت‌نامه خود درباره مالکیت دارایی‌هایش بعد از فوت وصیت کند یا اینکه طرف وصیت را به انجام کاری متعهد کند.
در قانون مدنی فردی که وصیت می‌کند، موصی نامیده می‌شود و فردی که وصیت‌نامه خطاب به او است موصی له خوانده می‌شود. همچنین موصی به طبق این قانون به اموالی گفته می‌شود که در وصیت‌نامه درباره آنها تصمیم‌گیری شده است.
مطابق ماده ۸۲۶ قانون مدنی وصیت تملیکی عبارت است از اینکه کسی عین یا منفعتی را از مال خود برای زمان بعد از فوتش به دیگری مجانا” تملیک کند. وصیت عهدی عبارت است از اینکه شخصی یک یا چند نفر را برای انجام امر یا اموری یا تصرفات دیگری مامور می نماید. وصیت کننده موصی، کسی که وصیت تملیکی به نفع او شده است موصی له، مورد وصیت موصی به و کسی که به موجب وصیت عهدی ولی بر مورد ثلث یا بر صغیر قرار داده می شود، وصی نامیده می شود.
البته تملیک به موجب وصیت محقق نمی شود مگر با قبول موصی له پس از فوت موصی.
همچنین هرگاه موصی له غیرمحصور باشد ( یعنی مشخصا از فردی نام بده نشود) مثل اینکه وصیت برای فقرا یا امور عام‌المنفعه شود قبول شرط نیست.
قبول موصی له قبل از فوت موصی موثر نیست و موصی می تواند از و صیت خود رجوع کند حتی در صورتی که موصی له موصی به را قبض کرده باشد. یعنی هر فردی می تواند تا پیش از مرگ وصیت خود را تغییر بدهد.
در ماده ۸۳۰ قانون مدنی آمده است: نسبت به موصی له رد یا قبول وصیت بعد از فوت موصی معتبر است بنابراین اگر موصی له قبل از فوت موصی و نیت را رد کرده باشد بعد از فوت می تواند آن را قبول کند و اگر بعد از فوت آن را قبول و موصی به را قبض کرد، دیگر نمی تواند آن را رد کند لیکن اگر قبل از فوت قبول کرده باشد بعد از فوت قبول ثانوی لازم نیست.
اگر موصی له صغیر یا مجنون باشد رد یا قبول وصیت با ولی خواهد بود.
همچنین موصی له می تواند وصیت را نسبت به قسمتی از موصی به قبول کند در این صورت وصیت نسبت به قسمتی که قبول شده صحیح و نسبت به قسمت دیگر باطل می شود.
ورثه موصی نمی تواند در موصی به تصرف کند مادام که موصی له رد یا قبول خود را به آنها اعلام نکرده است. اگر تاخیر این اعلام موجب تضرر ورثه باشد حاکم موصی له را مجبور می کند که تصمیم خود را معین نماید.
ماده ۸۳۴ قانون مدنی تصریح می‌کند: در وصیت عهدی قبول شرط نیست لیکن وصی می تواند مادام که موصی زنده است وصایت را رد کند و اگر قبل از فوت موصی رد نکرد بعد از آن حق رد ندارد اگر چه جاهل بر وصایت بوده باشد.