آتش افروزی در «مسجدالاقصی»؛ سنجش غیرت دینی مسلمانان جهان

به گزارش روزپلاس، 21 اوت 1969، یک صهیونیست اصالتاً استرالیایی، به نام «مایکل دنیس روهان» با آتش زدن مادهای اشتعالزا موجب برافروخته شدن آتش در بخشی از مجموعۀ مسجدالاقصی شد که به شبستان «قِبَلی» مشهور است. این بخش از مجموعۀ مسجدالاقصی- که در قسمت جنوب غربی آن واقع شد- همان قسمتی است که در افکار عمومی از آن با نام «مسجدالاقصی» یاد میشود و مشخصۀ آن گنبد نقره ای رنگ آن است. از آن روز، این تاریخ توسط مسلمانان روز جهانی مسجد نامگذاری شد.

 مروری بر آتش سوزی مسجد و حواشی آن 

در جریان آتش سوزیِ ایجاد شده در اوت 1969، بخش شرقی شبستان مسجدالاقصی در آتش سوخت و کف پوش‌ها، محراب و وسایل تاریخی آن، از جمله منبر تاریخی موجود در آن- که به منبر «صلاح الدین ایوبی» مشهور است- در این آتش سوزی از بین رفت.

با ممانعت و کارشکنی پلیس رژیم صهیونیستی از ورود سریع تیم‌های اطفای حریق، آتش سوزی گسترش یافت تا جایی که گنبد مسجد که از جنس نقره خالص است در معرض تخریب قرار گرفت.

منبری که در این واقعه سوخت، به منبر صلاح الدین ایوبیشهرت داشت. این منبر، به دستور «نورالدین محمود زنگی»، در زمان جنگ‌های صلاح الدین ایوبی با صلیبیان، در شهر حلب سوریه ساخته شد تا پس از آزادی قدس در داخل صحن قبله نخست مسلمانان جهان، قرار گیرد. اما نورالدین محمود، فوت کرد و نتوانست آزادی قدس را ببیند و منبر را در مسجد قرار دهد. به همین دلیل «صلاح الدین ایوبی» فرمانده مسلمانِ فاتح قدس سال 1187 میلادی پس از آزادی قدس، این منبر را در مسجد قرار داد و از آن زمان به منبر صلاح الدین مشهور شد.

آنچه در آتش افروزی «مایکل دنیس روهان» در شبستانِ «قِبَلی» در آتش سوخت عبارت بودند از:

• شبستان مشهور به «عمر» که سقف سفالی و ستون‌های چوبی داشت؛
• محراب «زکریا» که در مجاورت شبستان «عمر» قرار داشت؛
• زیارتگاه یا مقام «اربعین» در مجاورت محراب زکریا؛
• 3 رواق از 7 رواق امتداد یافته از جنوب به شمال مسجدالاقصی به همراه ستون‌ها، طاقی‌ها و تزئیات آنها و بخشی از سقف روی این رواق‌ها؛
• طاق سنگی زیر گنبد مسجد به همراه دو ستون اصلی آن؛
• گنبد چوبی داخلی مسجد و گچ کاری‌های رنگی و مطلای آن به همراه تمام کتیبه‌های آن؛
• محراب مرمرین مسجد که از مرمر رنگی بود؛
• دیوار جنوبی و تمام مرمرهای رنگین روی آن؛
• 48 پنجره چوبی با گچ کاری و شیشه‌های رنگی آن که طراحی گچ کاری آن به گونه‌ای بود که نور مستقیم وارد مسجد نشود؛
• فرش‌های دستباف ایرانی مسجد؛
• کتیبۀ معرق تذهیب شدۀ بالای محراب از آیه ابتدایی سوره «اسراء» که به طول 23 متر به سمت شرق شبستان امتداد یافته بود؛
• و در نهایت پل‌های چوبی تزئین شده بین ستون‌ها که فانوس به آن آویزان می شد.

 آتش افروز قبله نخست مسلمانان که بود؟ 

کسی که قبله نخست مسلمانان جهان را به آتش کشید، «مایکل دنیس روهان»، یک صهیونیست افراطی استرالیایی بود که به بهانۀ گردشگری به قدس وارد شده بود. او در زمان انجام این جنایت، 28 ساله بود و پس از آتش افروختن در مسجد توسط پلیس رژیم صهیونیستی دستگیر شد. اما صهیونیست‌ها اعلام کردند وی دیوانه است. به همین دلیل او را بدون دادگاهی و مجازات، به زادگاهش، استرالیا باز گرداندند. سال 1995، هنگامی که روهان  مُرد، برخی اعلام کردند، «روهان» در حال درمان روانی فوت کرده است اما حتی پس از مرگ او نیز بسیاری گفتند، هیچ نشانه‌ای از دیوانگی در او وجود نداشته است.

 دلایلی بر سازماندهی پشت پرده آتش افروزی در مسجدالاقصی

«روهان»، با ماده آتش زا، پنجره جنوب شرقی شبستان مسجد را به آتش کشید و آتش از آنجا به سایر نقاط، سرایت کرد. صهیونیست‌ها در همان زمانمدعی شدند، «روهان» از داخل مسجد این اقدام را انجام داده است. در حالی که پنجره نامبرده، قریب 10 متر از زمین فاصله داشته و آتش‌زدن آن بدون در اختیار داشتن یک نردبان بلند غیر ممکن است. شواهد نیز نشان می‌دهد در زمان آتش سوزی چنین نردبانی در اختیار «روهان» نبود. همین نکته نشان می‌دهد، پنجره موردنظر از خارج شبستان و با هماهنگی پلیس رژیم صهیونیستی طعمه حریق شده است.

از سوی دیگر هنگام آتش‌سوزی، رژیم صهیونیستی، آب مناطق اطراف قدس را قطع کرده بود و ماشین‌های آتش نشانی شهر قدس را با تأخیر به محل حادثه اعزام کرد. به‌گونه‌ای که ایستگاه آتش نشانی قدس نتوانست در خاموش کردن حریق مسجد کند و اطفای حریق مسجد توسط دو ایستگاه آتش نشانی رام الله و الخلیل انجام شد که از مسافت‌های بسیار دور عازم قدس شدند.

علاوه بر نکات فوق، اظهارات نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی، داده های فوق را تکمیل می کند و جای تردیدی باقی نمی‌گذارد که آتش‌افروزی در مسجد الاقصی، اقدامی تعمدی از سوی صهیونیست‌ها بوده است. «گولدا مایر»، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی پس از حریق در مسجد الاقصی گفت: شب حادثه خوابم نبرد. فکر می‌کردم عرب‌ها، دسته دسته از هر سو وارد فلسطین خواهند شد. اما هنگامی که خورشید طلوع کرد و اتفاقی نیفتاد، فهمیدم ما هر کاری بخواهیم می‌توانیم انجام دهیم، چرا که این مردم در خواب به سر می‌برند.

 نگاهی به وضعیت شهر قدس در زمان آتش سوزی 

وضعیت شهر قدس در زمان آتش سوزی، وضعیتی متفاوت از دوران گذشته آن است. سال 1969، دو سال پس از جنگ 1967 و اشغال شهر قدس به دست نظامیان ارتش رژیم صهیونیستی در خلال این نبرد است. در جریان جنگ سال 1967، صهیونیست‌ها پس از گذشت 19 سال از اشغال فلسطین در سال 1948، با اشغال کرانۀ باختری، برای نخستین بار وارد شهر قدس و مسجدالاقصی شدند. اما آنها که از حساسیت مسلمانان نسبت به شهر قدس و مسجدالاقصی خبر داشتند، بلافاصله توافقنامۀ وضع موجود یا توافقنامه برلین را به رسمیت شناختند تا مورد هجوم مسلمانان قرار نگیرند.

توافقنامه وضع موجود، توافقی است که در سال 1987 توسط دولت عثمانی برای ادارۀ مراسم مذهبی غیر مسلمانان تهیه و امضا شد. براساس این توافق، هر یک از ادیان الهی باید در حیطه‌ای که از آن سال برای اجرای مناسک مذهبی به تأیید رهبران 3 دین توحیدی رسیده، فعالیت کنند و وضع موجود نباید تغییر یابد. این توافق، از آن زمان تبدیل به یک قرارداد بین‌المللی شد و جامعۀ بین‌الملل نیز آن را به رسمیت می‌شناسد. رژیم صهیونیستی، تنها به طور ظاهری آن توافقنامه را امضا کرد تا از خشم مسلمانان در امان بماند اما در مقام عمل، هیچ‌گاه به این تعهد بین‌المللی و تاریخی پایبند نبوده است.

صهیونیست‌ها پس از ورود به شهر قدس، در سال 1967، کلیدهای مسجدالاقصی را در اختیار گرفتند. آنها یک هفته درهای مجموعه مسجدالاقصی را روی مسلمانان بستند. اما پس از آن با به رسمیت شناختن تولیت خاندان «هاشمی»، پادشاهی اردن، بر مجموعه مسجدالاقصی، درهای مسجد را در معیت تولیت خاندان هاشمی به روی مسلمانان باز کردند.

 آزمون و خطای صهیونیست ها 

رویکرد رژیم صهیونیستی در قبال مسجدالاقصی پس از اشغال آن در سال 1967 حکایت از آن دارد که صهیونیست‌ها از زمان اشغال فلسطین در تدارک اقدامات تخریبی برای فروریختن مسجدالاقصی و بنای معبد سوم سلیمان به جای آن بوده اند. داده‌های موجود در خصوص حفاری‌های موجود در زیر مسجدالاقصی نشان می‌دهد این مشی صهیونیست‌ها، با شتاب بیشتری در دهه‌های اخیر، ادامه یافته است؛ تا جایی که جریان‌های افراطی صهیونیست، طرح معماری و ماکت معبد سوم سلیمان را نیز در نزدیکی مسجد برای همگان به نمایش گذاشته‌اند.

نشانه‌هایی که در سطور فوق به آن اشاره شد، در کنار داده‌های متکثر دیگری که بر اساس مشاهداتِ شاهدان عینی حادثه آتش افروزی در مسجد الاقصی ارائه شده‌اند، نشان می‌دهند، اقدامی که در سال 1969 به نام «مایکل دنیس روهان» ثبت شد، یک آزمایش حساسیت از سوی رژیم صهیونیستی برای انجام اقدامات تخریبی در مسجدالاقصی و شهر قدس بوده است.

در طول دهه‌های متمادی آنها به دنبال کلید زدن اقدامات تخریبی بوده‌اند اما نگرانی از واکنش فلسطینی‌ها و مسلمانان، مانع جدی آنها بود. آنها با اجرای سناریوی «آتش افروزی» در مسجد الاقصی، میزان حساسیت در خصوص مسجدالاقصی نزد مسلمانان را به محک آزمون گذاشتند و همانگونه که «گولدا مایر»، نخست وزیر رژیم صهیونیستی اشاره کرد، پس از این آزمایش بود که آنها به خود اجازه تعرضات و تجاوزات بیشتر به مسجد را دادند.

آنچه امروز در فلسطین جریان دارد با همین میزان قابل بررسی و ارزیابی است. به این معنی که اگر میزان حساسیت و واکنش نشان دادن در قبال حوادث مختلف، متناسب با تعرض صورت گرفته توسط صهیونیست‌ها نباشد، این پیام را به آنها منتقل می‌کند که میزان تعرض و تجاوز خود را توسعه دهد. در اینجا است که لزوم اجرای «طوفان الاقصی» و ضرورت «پاسخ انتقامی» به رژیم صهیونیستی از سوی محور مقاومت در قبال ترور رهبرانش توسط رژیم صهیونیستی بر همگان آشکار می‌شود؛ چرا که عدم ارائه پاسخ متناسب به دشمن، موجب ایجاد ثبات و امنیت در منطقه و جهان نخواهد شد، بلکه موجب جری‌تر شدن صهیونیست‌ها برای انجام تعرضات و تجاوزات بیشتر خواهد بود.