«وعده صادق ۲»؛ عبور از نمایش قدرت به سوی اعمال قدرت

به گزارش روزپلاس، پس از مدتها انتظار با هدف بهره گیری حداکثری از عنصر غافلگیری، پاسخ دوم ایران به رژیم صهیونیستی در تاریخ 10 مهر 1403 عملیاتی شد و جمهوری اسلامی با موجی از موشک‌های بالستیک و مافوق صوت، سرزمین‌های اشغالی را هدف قرار داد. ماهیت عملیات «وعده صادق 2» با حملۀ نخست جمهوری اسلامی ایران- که در آخرین ساعات شب 25 فروردین 1403 انجام شد- متفاوت بود و سلاح‌های به کارگرفته در آن نیز به همین اندازه تفاوت داشتند.

 1. ماهیت عملیات 

به لحاظ ماهیت عملیات، وعدۀ صادق 1، با هدف اعلام توانمندی و نمایش قدرت به رژیم صهیونیستی اجرا شد. جمهوری اسلامی در آن حمله قصد داشت به رژیم صهیونیستی در میدان نشان دهد، توان هدف قرار دادن اهداف با دقت بالا در عمق سرزمین‌های اشغالی را دارد و با این نمایش قدرت، نوعی بازدارندگی را علیه رژیم صهیونیستی به وجود آورد. اما عملیات وعدۀ صادق 2، با هدف ضربه زدن به رژیم صهیونیستی انجام شد. در حقیقت باید گفت وعدۀ صادق 1، شکلی نمایشی و نمادین از ایجاد بازدارندگی داشت، اما وعدۀ صادق 2، به منظور اعمال قدرت و اراده مستقیم از طریق ضربه زدن به تأسیسات نظامی رژیم صهیونیستی، طراحی و به مرحله اجرا درآمد. در وعدۀ صادق 1 اگر ضربه‌ای به رژیم صهیونیستی وارد شد در استمرار نمایش قدرت بود اما در وعدۀ صادق 2، ضربه وارد کردن به دشمن در سطح نظامی، خود یک هدف مستقل بود.

2. سلاح های به کار گرفته شده 

در عملیات وعدۀ صادق 1، جمهوری اسلامی ایران، به طور عمده از پهپادهای هجومی و موشک‌های کروز استفاده کرد و تعداد موشک‌های بالستیک بسیار اندک بودند. اما در عملیات وعدۀ صادق 2، جمهوری اسلامی از موشک‌های بالستیک و موشک‌های فراصوت استفاده کرد.

از نظر کمی تعداد سلاح‌های به کار گرفته شده در وعدۀ صادق 1 در مقام قیاس با وعدۀ صادق 2، بیشتر بودند؛ همچنانکه براساس اعلام صهیونیست‌ها ایران در وعدۀ صادق 1 از حدود 300 پرتابه، اعم از پهپاد، موشک کروز و موشک بالستیک، علیه اهداف صهیونیستی بهره برد اما در عملیات وعدۀ صادق 2، مجموع موشک‌های بالستیک و فراصوت به کار گرفته شده، نزدیک به 200 پرتابه بود.

 3. کیفیت عملیات 

با توجه به نوع سلاح‌هایی که در بالا به آنها اشاره شد، کیفیت سلاح‌های به کارگرفته شده در عملیات وعدۀ صادق 2 به جهت دقت در انجام مأموریت و قدرت انفجار بالاتر از سلاح‌های عملیات وعدۀ صادق 1 بود. اهمیت این نکته زمانی آشکار می‌شود که بدانیم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی میزان اصابت موشک‌ها به اهداف را 90% اعلام کرده است. برای تخمین اصابت موشک‌ها به اهداف براساس قرائن میدانی، هنوز در مورد اینکه چه میزان از موشک‌های شلیک شده در وعدۀ صادق 2 به هدف اصابت کرده‌اند، نمی توان قضاوت دقیقی انجام داد و باید به مرور زمان با دیدن تحلیل‌ها و داده‌های جدید در خصوص آن سخن گفت، اما تصاویر و فیلم‌هایی که توسط شهرک نشینان منتشر شده است بسیار بیشتر از وعدۀ صادق 1 است و به نظر می‌رسد عدد اعلام شده از سوی سپاه پاسداران از واقعیت دور نیست.

4. طراحی عملیات فریب 

با توجه به میزان اثر بخشی و اصابت موشک‌ها به اهداف می‌توان گفت عملیات فریب در عملیات وعدۀ صادق 2، بخش وسیع‌تری از ساختار عملیات اخیر را به خود اختصاص داده است. همچنان که از طریق برخی داده‌های منتشر شده در رسانه‌ها اعلام شده، در عملیات وعدۀ صادق 2، از طریق عملیات سایبری، به کارگیری موشک‌های تاکتیکی انفجاری و موشک‌های مافوق صوت «فتاح»، بخشی از سامانه‌های پدافندی و دفاع هوایی رژیم صهیونیستی در ابتدای عملیات، هدف قرار گرفته‌اند و همین امر به اثربخشی بیشتر عملیات و اصابت موشک‌های بیشتر به اهداف، کمک قابل توجهی کرده است.

هرچند این مسئله باید راستی‌آزمایی شده یا از طریق منابع نظامی مورد تأیید قرار گیرند تا موجب انتشار اخبار کذب و زیر سؤال رفتن عملیات نشوند، اما داده‌های میدانی اجرای عملیات فریب در «وعدۀ صادق 2» را تأیید می‌کند.

عملیات «وعدۀ صادق 1» یک نمایش قدرت برای نشاندن دشمن بر سر جای خود بود که با سلاح‌های قدیمی و تاکتیکی‌تر اجرا شد تا برای دشمن بازدارندگی ایجاد کند، اما عملیات «وعدۀ صادق 2» یک عملیات انتقامی برای ضربه‌زدن به تأسیسات نظامی دشمن بود که با سلاح‌های کاربردی و اثرگذارتر انجام شد. این سیر یک سیر منطقی بود که در دو عملیات انتقامی ایران دنبال شد. منطقی که این دو عملیات با خود به دنبال داشت، علاوه بر اثر میدانی که بر رژیم صهیونیستی گذاشت، می‌تواند رژیم را به سمت احتراز از اقدامات بعدی سوق دهد، چرا که ادامۀ این سیر منطقی این نکته را برای صهیونیست‌ها را روشن می‌کند که در صورت ارتکاب هرگونه خطای جدید در «عملیات وعدۀ صادق 3» ممکن است ضربات مهلک تر و ترمیم ناپذیرتری بر پیکره این رژیم وارد آید.