
به گزارش روزپلاس، سفر اخیر مسعود پزشکیان به خوزستان و مشارکت مستقیم او در پروژه ساخت مدرسهای در اهواز، بازتابهای مختلفی در افکار عمومی داشت. تصاویری که او را در حال بیل زدن و مشارکت عملی در ساخت مدرسه نشان میداد، از یک سو بهعنوان نمادی از توجه به مناطق محروم و تعهد به بهبود زیرساختهای آموزشی مورد استقبال قرار گرفت. اما از سوی دیگر، این اقدام نمادین، سوالاتی جدی درباره نحوه اولویتبندی زمان و نقشهای اجرایی رییسجمهور مطرح کرد.
در شرایط کنونی که اقتصاد کشور با بحرانهای پیچیده دستوپنجه نرم میکند، تصمیمات بزرگ و کلاننگری رییسجمهور میتواند نقشی تعیینکننده در مدیریت منابع و حل معضلات کشور ایفا کند. اما آیا پرداختن به فعالیتهایی اینچنین، هرچند نمادین و انگیزهبخش، بامسئولیتهای سنگین مقام ریاست جمهوری سازگار است؟ انتظار میرود رییسجمهور، بهعنوان عالیترین مقام اجرایی، بیشترین زمان خود را صرف تصمیمسازی، هماهنگی و راهبری دستگاههای اجرایی کند.
اقدام پزشکیان هرچند پیام همدلی و توجه به مناطق محروم را مخابره کرد، اما این پرسش را برجسته میکند که آیا در دورهای که تصمیمات اساسی درباره اصلاحات اقتصادی، مدیریت تورم و رفع موانع تولید حیاتی است، ورود به این سطح از کارها ضرورتی دارد؟ رییسجمهور باید نماد تصمیمگیری قاطع و حل معضلات کلان باشد، نه صرفاً نماد همراهی در امور اجرایی خرد.