به گزارش روزپلاس، روزنامه دی ولت در مطلبی نوشت: این روزها شعله ور شدن برخی اعتراضات علیه دولت فرانسه خاطرات جلیقه زردها را تداعی میکند، با این تفاوت که شهروندان خشمگین جدید در فرانسه جا مانده نیستند، بلکه از طبقه متوسط جامعه می‌آیند. آنها دیگر نمی‌خواهند هزینه‌های بالای سیستم تأمین اجتماعی - از مهاجرت گرفته تا سیستم بازنشستگی - را به دوش بکشند.
معترضان در حال سنگر گرفتن هستند. این بار کارمندان فرانسه هستند که احساس می‌کنند برای تأمین مالی یک سیستم اجتماعی در حال فروپاشی، مالیات‌های سنگینی از آنها گرفته می‌شود. شعار شهروندان خشمگین جدید این است: «نیکولاس کی پای» (Nicolas qui paie) («نیکولاس صورتحساب را پرداخت میکند»).
این جنبش آنلاین، دولت امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه را در حالت آماده‌باش قرار داده است. این موج اعتراضات، در زمانی که ماکرون در موضع دفاعی قرار دارد و حزب راست‌گرای ملی‌گرای مارین لوپن، شانس خوبی برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 2027 دارد، به عنوان یک عامل سیاسی ماکرون را تهدید می کند.
ریشه شخصیت داستانی «نیکلاس» مربوط به سال 2020 است که یک کارگر 30 ساله طبقه متوسط را نشان می‌دهد که در مواجهه با فشارهای مالی ناامید شده است. در این داستان «نیکلاس» حقوق بازنشستگی «شانتال و برنارد» و مزایای اجتماعی «کریم» 25 ساله را پرداخت میکند، که به نوبه خود این پول را به آفریقا منتقل می‌کنند.
پدیده «نیکلاس» که در ابتدا به دلیل لحن نژادپرستانه‌اش مورد انتقاد قرار گرفت و عمدتاً توسط گروه‌های راست افراطی مورد استفاده قرار می‌گرفت، در ماه‌های اخیر به جریان اصلی رسیده و به نقطه مرجعی در بحث‌های سیاسی فرانسه تبدیل شده است.
طبق داده‌های آژانس نظارتی Visibrain از ابتدای سال بیش از 500000 توییت در مورد پدیده «نیکلاس کی پای» منتشر شده است و فعالیت آن از ماه ژوئن به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
به این ترتیب «نیکلاس» - نامی که به طور گسترده در میان پسران متولد دهه 1980 استفاده می‌شود - به نمادی از سرخوردگی طبقه متوسط فرانسه تبدیل شده است.
در برخی از پست‌ها، جنبش «نیکلاس» لحن ضد مهاجرتی میم اصلی را حفظ کرده و خارجی‌ها را به سوءاستفاده از سیستم رفاه فرانسه متهم میکند. مهاجرت، که اغلب با این مسئله اجتماعی مرتبط است، در قلب سیاست‌های مارین لوپن نیز قرار دارد. این موضوع این سوال را مطرح میکند که آیا اعتراضات «نیکلاس» شانس حزب راست افراطی را برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری افزایش خواهد داد یا خیر.
در هر صورت، ناآرامی‌ها در اطراف رئیس جمهور فعلی در حال افزایش است. برونو ژانبارت، کارشناس نظرسنجی از OpinionWay، می‌گوید: اردوگاه ماکرون به حق نگران است. آنها می‌دانند که این جنبش به قلب رأی‌دهندگانشان رسیده است.
این روند مدت‌هاست که به سطحی رسیده که کاخ الیزه از نزدیک آن را زیر نظر دارد. مشاوری که مایل به ناشناس ماندن است در این باره می‌گوید: ما جنبش‌هایی مانند «نیکلاس کی پای» را رصد می‌کنیم.
فرانسه در شرایط حساسی قرار دارد. فرانسوا بایرو، نخست‌وزیر فرانسه در حال تلاش برای تدوین بودجه‌ای منظم برای سال 2026 است که انتظار می‌رود از طریق کاهش هزینه‌ها و مالیات‌های جدید حدود 44 میلیارد یورو صرفه‌جویی کند. از جمله اقدامات برنامه‌ریزی‌شده، لغو دو مورد از یازده تعطیلات عمومی فرانسه است.
از دیدگاه رئیس جمهور فرانسه، «نیکولا کی پول داره» احتمالاً خاطرات ناخوشایندی از جنبش دیگری را زنده میکند که همان جلیقه زردهای سال 2018/2019 است. این کمپین ضد مالیات از فیسبوک آغاز شد و به هفته‌ها اعتراض خشونت‌آمیز منجر شد. این اعتراضات ماکرون را مجبور به دادن امتیاز کرد.
با این حال، جلیقه زردها و هواداران «نیکلاس کی پای» توسط گروه‌های جمعیتی بسیار متفاوتی حمایت می‌شوند. پیش‌بینی چگونگی توسعه چنین جنبش‌های خودجوش و مهم‌تر از همه، میزان حمایت عمومی از آنها دشوار است. آنچه مسلم است این است که فراخوان‌های آنلاین برای اعتراضات و تعطیلی کشور در حال افزایش است و در بین گروه‌های آنلاین ضد ماکرون، جذابیت فزاینده‌ای پیدا میکند.
در پی رشد جنبش «نیکلاس»، برخی از سیاستمداران - حتی در درون دولت ماکرون - در تلاشند تا رأی‌دهندگان ناامید طبقه متوسط را به خود جلب کنند.
برونو ریتیلائو، وزیر کشور تندرو، ماه گذشته از بودجه پیشنهادی نخست وزیر بایرو انتقاد کرد و قول پیشنهادهای جدیدی برای افزایش قدرت خرید داد و استدلال کرد که در غیر این صورت «نیکلاس باید به پرداخت ادامه دهد».
اریک سیوتی، سیاستمدار محافظه‌کار هم در ماه ژوئن به شوخی گفت که «مهم نیست» که المپیک پاریس به طور گسترده از بودجه پیشی گرفته است. زیرا «نیکولا هزینه‌ها را پرداخت خواهد کرد.»