گشایش یک سفارت در تهران بعد از 35 سال

در این ملاقات وزیر امور خارجه شیلی تمایل دولت متبوعش برای اعزام دیپلماتی عالی‌رتبه به تهران به عنوان اولین قدم در راستای ارتقای روابط سیاسی شیلی با جمهوری اسلامی ایران به سطح سفیر و بازگشایی سفارت این کشور در تهران اعلام کرد که مورد استقبال همتای ایرانی‌اش قرار گرفت.

پس از این دیدار رایزنی مقدماتی برای این موضوع بین وزارت خارجه‌های دو کشور انجام شد و شیلی در ماه‌های پایانی ۹۴ بعد از 35 سال سفارت خود را در تهران بازگشایی کرد و پس از مدتی نیز کاردار موقت جهت انجام ماموریت به تهران اعزام کرد.

بر اساس این گزارش، در سال ۱۳۵۹ پس از روی کار آمدن دیکتاتوری پینوشه، وزیر امور خارجه وقت ایران در یادداشتی به سفارت شیلی در تهران خواستار تعطیلی این سفارت شد و ارتباط دو کشور قطع شد.

در سال 1371 پس از این‌که دولت دیکتاتوری پینوشه برکنار شد و با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در این کشور بار دیگر شاهد استقرار دموکراسی در این کشور آمریکای لاتین بودیم. در همین راستا دولت جمهوری اسلامی ایران در سی‌ام فروردین ۱۳۷۱ در مصوبه‌ای اجازه برقراری روابط سیاسی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت شیلی را صادر کرد. در این مصوبه که به امضای حسن حبیبی معاون اول وقت رئیس‌جمهور رسیده، آمده است: «هیأت وزیران بنا به پیشنهاد وزارت خارجه تصویب کرد که این وزارت‌خانه مجاز است نسبت به برقراری روابط سیاسی بین دو کشور ایران و شیلی اقدام کند.» در همان سال و به دنبال صدور اعلامیه مشترک دو کشور مبنی بر برقراری مجدد مناسبات دیپلماتیک، سفارت ایران در سانتیاگو افتتاح شد و تا سال ۱۳۷۸ به صورت یک جانبه فعال بود.

در این سال به دلایلی از جمله مسائل مادی، جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفت که تعدادی از نمایندگی‌های خود در خارج از کشور از جمله سفارت کشورمان در شیلی را تعطیل کند.

دولت شیلی در آن مقطع تلاش کرد تا ایران را از این تصمیم منصرف کند. در همین راستا وزیر معادن آن کشور به تهران سفر کرد. سرخیو خیمنس به همراه یک هیأت تجاری و صنعتی به تهران آمد و پیام کتبی رئیس‌جمهور کشورش را به رئیس‌جمهور وقت ایران سید محمد خاتمی ارائه کرد. با وجود این تلاش‌ها فعالیت سفارت ایران در شیلی متوقف شد ولی ایران بعد از مدتی تصمیم به معرفی سفیر ترددی به این کشور کرد که این موضوع با استقبال دولت شیلی مواجه شد و در کمترین فاصله موافقت خود را اعلام کرد.

پس از چندین سال در راستای توسعه مناسبات در تمامی ابعاد سیاسی، اقتصادی و پارلمانی میان ایران و شیلی و حضور فعال‌تر در این کشور آمریکای لاتین ایران در سال ۱۳۸۵ بار دیگر تصمیم به اعزام سفیر مقیم و بازگشایی مجدد سفارت به صورت دائم در این کشور کرد، چنان‌چه پس از یک دوره وقفه تقریبا هشت ساله، در تاریخ شش تیرماه ۱۳۸۶ سفیر جدید ایران استوارنامه خود را به رئیس‌جمهور وقت شیلی ارائه داد و رسما فعالیت خود را به عنوان سفیر مقیم آغاز کرد.

در حال حاضر مسئولیت سفارت ایران در این کشور آمریکای لاتین بر عهده ابوالفضل خزاعی است.

به گزارش ایسنا، در این مدت شیلی سفیر آکردیته به ایران معرفی کرده بود، چنان‌که در مقطعی سفیر این کشور در سوریه سفیر آکردیته در تهران بود. در اواخر سال ۷۹ شیلی سفیر خود در سازمان ملل را به عنوان سفیر جدید آکردیته در ایران معرفی کرد و بعد از مدتی این مسئولیت را به سفیر خود در هند واگذار کرد.

آخرین سفیر اکرودیته شیلی در جمهوری اسلامی کریستین باروس، سفیر این کشور در سازمان ملل است که در آبان ماه 1393 در دیدار با مرتضی سرمدی قائم مقام وزیر امور خارجه کشورمان رونوشت استوارنامه خود را تقدیم وی کرد.

طبق آن چه در سایت سفارت ایران در شیلی آمده است، شیلی یکی از باثبات‌ترین کشورهای منطقه از لحاظ سیاسی و اقتصادی است. این کشور بهترین زیرساخت‌های اقتصادی را در سطح منطقه آمریکای لاتین داراست و از میانگین رشد مطلوبی در مقایسه با سایر کشورها برخوردار است. صنایع معدنی، کشاورزی و شیلات شیلی دارای شهرت جهانی بوده و همین امر حضور این کشور را در سازمان های ذیربط بین المللی اعتبار خاصی بخشیده است. از این رو هدف از مناسبات با شیلی می‌تواند اولاً بهره‌گیری از توانمندی این کشور در زمینه معدنی و ثانیاً بهره‌گیری از الگوهای اقتصادی این کشور در امر خصوصی‌سازی، پرورش کادر تجاری کارآمد و نیز شناخت سیستم و زیرساخت‌های اقتصادی آن باشد.

از طرفی با توجه به سیاست بازار آزاد تجاری، نبود موانع تعرفه‌ای و غیر تعرفه‌ای دست و پاگیر و کم بودن نرخ تعرفه‌های گمرکی در این کشور به طور بالقوه زمینه حضور و فعالیت در بخش‌های مختلف اقتصادی و تجاری شیلی فراهم است که این مقوله نیازمند بسترسازی برای نزدیکی تجار دو کشور، ‌شناسایی توانمندی‌های دو طرف و ایجاد ارتباط مناسب بین شرکت‌های تجاری خواهد بود.

اقلام اصلی صادارت شیلی به ایران شامل اسیدبوریک، خمیر کاغذ، میوه (شامل سیب، انگور و گلابی) و چرم از شیلی بوده و صادرات جمهوری اسلامی ایران به شیلی نیز عمدتأ پسته، کشمش، فرش و انواع گلیم بوده است.