به گزارش روزپلاس، خبرگزاری آسوشییتدپرس گزارش داد: از مجموع این 72 گور جمعی، 17 مورد در خاک سوریه قرار دارند که در یک مورد، جسد صدها نفر از یک قبیله که پس از افتادن منطقه به دست داعش قلع و قمع شده اند، وجود دارد.
مقامات عراقی حداقل در 16 مورد از گورهای جمعی داخل عراق که در مناطقی بسیار خطرناک دارند، تعداد دفن شده ها را نمی دانند. در موارد دیگر تخمین ها بر اساس اظهارات بازماندگان، تبلیغات داعش و آنچه با نگاهی غیردقیق به زمین می توان برداشت کرد است. به همین دلیل، حتی تعداد افرادی که در این گورها وجود دارند بین 5200 تا بیش از 15 هزار نفر تخمین زده می شود.
داعش برای پنهان کردن جنایاتش هیچ تلاشی نمی کند و در واقع به خاطر انجام آنها به خود می بالد، اما مسئله اینجا است که که مقامات سازمان ملل می گویند به علت آن که این گورها جمعی در حال از بین رفتن هستند، پیگیری نسل کشی در حال انجام و مسببان آن پیچیده تر خواهد شد.
ماهواره ها هم نقش مهمی در کشف گورهای جمعی دارند. برای نمونه، در ژوئن سال 2014 در زندان بادوش 600 نفر کشته شدند. تصاویر گرفته شده از زمین کنده شده و رد ماشین ها نشان دهنده مکان احتمالی کشتار است.
از اسناد جمع آوری شده مرتبط با این 72 گور جمعی مشخص است که در کوچک ترین آنها جسد سه نفر قرار دارد در حالی که پیش بینی می شود بزرگ ترین گور جسد هزاران نفر را در خود جای داده است، اما رقم دقیق مشخص نیست.
آرکان قاسم، از افرادی است که قتل عام هم روستایی هایش در نزدیکی هردان را با دوربین چشمی دیده است. آرکان می گوید پس از ورود داعش، مردم تلاش می کردند به بلندی های اطراف فرار کنند، اما شبه نظامیان داعش با برقراری ایست بازرسی از خروج آنها جلوگیری کرده و زنان و کودکان را جدا می کنند. پس از آن کشتار آغاز می شود. در شب نخست، گروهی از مردان با دست بند در تقاطعی به صف شده بودند. ابتدا آنها به گلوله بسته شده و سپس با بلدوزور بر رویشان خاک ریخته شد.
آرکان و دوستانش تا شش روز بعد شاهد بودند که سه گروه دیگر از مردان که هر کدام شامل ده ها نفر بود به تقاطع برده شده و کشته می شدند. او همیشه این امکان را نداشت ببیند با اجساد چه می کنند. یک بار آتشی بزرگ را می بیند که برپا شده است اما نمی تواند بفهمد برای چیست.
پس از آن که این منطقه از تروریست های داعش پس گرفته شد آرکان به روستایش برگشت. گورها در یک پنج ضلعی و بدون پوشش دور تا دور تقاطع قرار گرفته اند. آرکان می گوید «من افراد زیادی را که می شناخته ام در آنجا دارم. بیشتر آنها دوستان و همسایگانم بودند. بسیار سخت است که هر روز بخواهم به آنها نگاه کنم».