يك تامل/

نبرد یک رئیس جمهور با دو مجلس به کجا خواهد رسید؟

علاوه بر حامی مالی قدرتمندی چون عربستان سعودی،اوباما در عرصه سیاسی هم از حمایت اتحادیه اروپا و جریان های حامی همگرایی بین المللی برخوردار است ...

کد خبر: ۹۲۷۶

تاریخ انتشار:۰۳ مهر ۱۳۹۵ - ۱۰:۰۷ - 24 September 2016

آقای رئیس جمهور در حالی برای دوازدهمین مرتبه لایحه ای از کنگره آمریکا را وتو کرده است که ممکن است در این شاید آخرین نبرد خود با کنگره در نهایت مغلوب شود چرا که اعضای کنگره مصمم هستند که وتوی رئیس جمهور را بی اثر کنند.

به گزارش روزپلاس ، پس از مدت ها بحث و جدل درباره قانون اجرای عدالت علیه کشورهای حامی تروریسم، مجلس نمایندگان و سنای آمریکا این قانون را با رای قاطعی به تصویب رساندند، قانونی که طیف مخالفان آن در داخل و خارج ایالات متحده آمریکا قابل تامل است. در درون آمریکا، دولت، رئیس کمیته نظامی و اطلاعاتی سنا و برخی از شرکت های خدماتی و تجاری با آن مخالفند. در خارج آمریکا، اتحادیه اروپا مخالفت خود را با آن اعلام کرده بود و در منطقه خاورمیانه هم عربستان سعودی و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس هم لابی گسترده ای را برای عدم تصویب آن در کنگره آمریکا انجام داده اند.

مخالفان با کدام بخش قانون مخالف هستند؟

در لایحه اقدام علیه کشورهای حامی تروریسم، شهروندان آمریکا می توانند از دولت هایی که حامی تروریسم شناخته می شوند در دادگاه های آمریکا شکایت کنند؛ در واقع شهروندان آمریکا می توانند از هر دولتی و کارگزاران سیاسی و اقتصادی آن به اتهام حمایت از تروریسم شکایت کرده و آنان را توقیف کنند. مثلا اگر سفیر هر کشوری در آمریکا را بر اساس این قانون می توان به دادگاه فراخواند و در صورت لزوم او را جلب و بازداشت نمود.

استدلال باراک اوباما در مخالفت با این قانون بارها بیان شده است: او معتقد است تصویب چنین قانونی حق متقابل برای سایر کشورها ایجاد می کند تا آنان نیز با تصویب قوانین مشابه محدودیت هایی را برای کارگزاران اقتصادی و سیاسی و به ویژه کارگزاران نظامی و اطلاعاتی آمریکایی ایجاد کنند.از سویی دیگر اوباما در هشت سال دوران ریاست جمهوری اش ثابت کرده است که یک بین الملل گرای تمام عیار است که برای تنبیه و محدود سازی دشمنانش به ائتلاف سازی بین المللی بسیار علاقه مند است و از اقدامات یکجانبه در محیط بین الملل گریزان است؛ به همین خاطر است که او این قانون را مخل ائتلاف سازی های بین المللی دولت آمریکا می داند و این را دلیل دیگری بر وتوی این لایحه اعلام می کند. لایحه ای که البته دو کاندیدای دمکرات و جمهوریخواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اعلام کرده اند که بر خلاف اوباما آن را تایید می کند؛ نشانه ای که دلالت بر تغییر حتمی رویکرد سیاست خارجی آمریکا در سالهای پیش رو دارد.

تا اینجای کار «قانون اقدام» توسط رئیس جمهور وتو شده است و توپ اکنون در زمین کنگره است؛ سناتور دمکرات نیویورک، به صراحت اعلام کرده است که در هفته های آینده اعضای کنگره را متقاعد خواهد کرد که وتوی رئیس جمهور را با رای دو سوم سنا، بی اثر کند. سناتور نیویورک شاید چنین حقی را به هر صورت برای خود و مردم ایالت و شهرش قائل باشد که سعودی های دخیل در حمله یازده سپتامبر را به دادگاه بکشاند؛ چرا که حمله یازده سپنامبر در وهله اول حمله به آمریکا و در وهله بعد حمله به نیویورک و مردم این شهر بود.

اوباما البته در نبرد دوازدهم خود با کنگره آمریکا تنها نیست؛ نه تنها، تنها نیست که منابعی که وضعیت مالی مناسبی هم دارند او را همراهی می کنند. نخستین متهم حوادث یازده سپتامبر، یعنی حکومت عربستان سعودی، مهم ترین حامی مالی وتوی آقای رئیس جمهور است. سعودی ها همچنان که تهدید می کنند که در صورت تصویب نهایی این قانون بیش از 700 میلیارد دلار اوراق قرضه آمریکایی را که خریداری کرده اند را به فروش می رسانند، می توانند برای حمایت از وتوی رئیس جمهور لابی های گسترده سازماندهی کنند و مانع بی اثر کردن وتوی رئیس جمهور، توسط کنگره شوند،عملی که احتمالا موفقیت در آن بالاست چرا که به دست آردن دو سوم، آراء سنا برای بی اثر کردن وتوی رئیس جمهور، زیاد است.

علاوه بر حامی مالی قدرتمندی چون عربستان سعودی،اوباما در عرصه سیاسی هم از حمایت اتحادیه اروپا و جریان های حامی همگرایی بین المللی برخوردار است و آنان نیز نهایت تلاش خود را به کار خواهند بست تا وتوی رئیس جمهور همچنان معتبر باقی بماند.

به نظر می رسد که رئیس جمهور آمریکا، پس از وتویی که توافق هسته ای دولتش با ایران را نجات داد، این بار هم اگر چه با چالشی جدی مواجه است، اما به نظر نمی رسد که وتوی خود را بی اثر ببیند. اعضای کنگره اگر مصمم هستند که قانون خود را اجرایی کنند احتمالا باید چند ماه دیگر و البته چندین ماه دیگر نیز صبر کنند تا اوباما کرسی ریاست جمهوری را تحویل کاندیداهای فعلی جمهوریخواهان یا دمکرات ها دهد؛ دو نفری که رویکردهای سیاست خارجی تهاجمی را پیشه خواهند کرد. آن زمان شاید کار سناتور را بسیار راحت تر از چیزی باشد که اکنون هست.