سن تنها ماندن کودک در خانه چند سالگی است؟

حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد، توصیـــه می شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید.

کد خبر: ۹۶۱۵۵

تاریخ انتشار:۰۵ مهر ۱۳۹۷ - ۱۷:۰۰ - 27 September 2018

به گزارش روزپلاس؛ در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین کننده دارد.تنها گذاشتن کودک در خانه راه حلی است که معمولا توصیه نمی شود. اگر فرزندتان در زمان های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان ها از قبل برنامه ریزی داشته باشید.برخی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری بالاتر از 10 تا 12 سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می دانند.

کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطر آفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می روند. به علاوه، آن ها به اندازه بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می بینند و حتی در برخی موارد، جان خود را از دست می دهند.

چند نکته مهم در مورد امنیت جسمانی کودک:

1 - قفل کردن در خانه کمکی نمی کند

2 - مواد خطرناک، آتش زا و داروها

مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار داده اید.

3 - آموزش کمک های اولیه و نحوه ی مقابله با خطراتی مانند آتش سوزی.

کودکی که از تنهایی می ترسد با تنها ماندن در خانه تجربه های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می رساند. کودکی که بعد از مدرسه، به خانه ای می آید که در آن هیچ کس نیست دچار احساس تنهایی و مورد بی توجهی قرار گرفتن می شود، چون همه کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی گردند، اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کنند، در مورد احساس خود صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه حلی برای آن ها پیدا کنند.

بنابراین، اگر نمی توانید در همان لحظه همراه فرزندتان باشید و او تنهاست، زمان های دیگر وقت کافی به او اختصاص دهید تا بتواند با شما صحبت کند. زمان مشخصی را در روز فقط برای گوش دادن به حرف های او بگذارید. مثلاً بعد از عصرانه، بعد از فلان سریال، بعد از اخبار ساعت فلان، زمانی که مشخص باشد و سر قرار خود هم بمانید. البته با علاقه و توجه گوش کردن شما است که نیاز او را برطرف می کند، نه این که از سر اجبار و با اکراه، این کار را انجام دهید.

گاهی والدینی که فرزند وابسته ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن ها حتی برای زمانی کوتاه می ترسد، تصمیم می گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد، او را به تنها ماندن عادت بدهند:« دو بار که تنها بمونه دیگه نمی ترسه »، « بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره ».

اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است چنین تصمیمی می تواند به شدت به او آسیب بزند و شرایط را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال اضطراب جدایی مبتلا نشود، اما داشتن رگه ها یا نشانه هایی از آن هم نیاز به توجه تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و شیوه ی درمانی مناسب به کار برده شود.

از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت زمانی است که کودک در خانه تنها می ماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد. یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه درنظر بگیرید و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.

کودکی می تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به نفس کافی برخوردار باشد. زیاد نترسد و از بیان خواسته ی خود خجالت نکشد. بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن قدر با والدین خود رابطه ی خوب و صمیمانه ای داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد، یا هر نگرانی ای داشت، قبل از هرچیز، آن را با والدین خود در میان بگذارد. به علاوه، او باید مهارت های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.