روزپلاس: 3 سوالی که در روابطتان باید از یکدیگر بپرسید و اگر پاسخ ها "نه" باشد چه باید کرد؟
1. اگر اینکه عمداً به شرکای خود نشان دهیم که برای ما مهم هستند، آنها احتمالاً برعکس را باور خواهند کرد.
2. بحث برای یادگیری ارتباط را حفظ می کند. بحث برای برنده شدن باعث قطع ارتباط می شود.
3. تعارضات والدین اجتناب ناپذیر است و باید در درازمدت به نفع فرزندان آشتی شود.
1. آیا می توانید از رفتار من بفهمید که برای من مهم هستید؟
اگر عمداً به شرکای خود( شرکا، دو شخصیتی اند که در زندگی یکدیگر شریک اند و روابط آنها روابط عمیقی است) نشان دهیم که برای ما مهم هستند، عملکرد طبیعی مغز خلاف آن را نشان می دهد. بنابراین پاسخ به این سوال ممکن است "خیر" باشد، که گفتگو را در مورد اینکه چگونه شرکا می توانند بهتر به یکدیگر نشان دهند چقدر مهم هستند را باز می کند. و این گفت و گو خوب و اثربخش است.
2. آیا احساس می کنید وقتی با شما مخالفت می کنم از شما حمایت می کنم و به شما احترام می گذارم؟
یکی از یافته‌های شگفت‌انگیز وقتی زوج‌های شاد را با زوج‌های ناراضی مقایسه می‌کنند این است که زوج‌های اولی گاهی مشاجرات و اختلافات بیشتری نسبت به دومی دارند. بحث به این معنا نیست که ما را خوشحال می کند، دلیل آن این است که مشاجره های شرکای شاد اغلب محترمانه و به ندرت بی ارزش است. آنها سعی می کنند متقاعد کنند، به جای اینکه از طریق ترک محبت یا بدتر از آن، اجبار کنند. آنها می توانند اختلاف نظر خود را بیان کنند زیرا، همانطور که در زوج های ناراضی به ندرت اتفاق می افتد، اختلاف نظر بی خطر است.
بنابراین وقتی پاسخ به این سوال «نه» است، باید گفت‌وگویی را در مورد اینکه چگونه طرفین می‌توانند ارزش و احترام یکدیگر را در هنگام اختلاف حفظ کنند باز کند. راز این است که به جای بحث برای برنده شدن، بحث کنید تا یاد بگیرید.
در مشاجره برای برنده شدن، طرفین یکدیگر را به عنوان مخالف در نظر می گیرند و دیدگاه یکدیگر را تضعیف می کنند یا به آنها حمله می کنند. در بحث برای یادگیری، آنها یکدیگر را به عنوان شریک می دانند، واقعاً به افکار یکدیگر علاقه مند هستند. آنها اطلاعاتی را به دیدگاه یکدیگر اضافه می کنند - اما سعی نمی کنند آن را تضعیف کنند.
3. آیا فکر می کنید بچه های ما می دانند که ما از نظم و انضباط استفاده می کنیم نه برای تنبیه آنها، بلکه برای کمک به موفقیت آنها در آینده؟
اختلافات والدین اجتناب ناپذیر است. طرفین، خانواده های متفاوت، تجربیات تاریخی و معمولاً خلق و خوی متفاوتی دارند. به طور معمول، یکی از والدین بیشتر قانون مدار است و بر رفتار و دستاوردهای فرزندان متمرکز است، در حالی که دیگری بیشتر پرورش دهنده است و بر نیازهای عاطفی و جسمی کودکان متمرکز است. کودکان به هر دو سبک فرزندپروری نیاز دارند، اما والدین اغلب در واکنش به یکدیگر شدیدتر می شوند. آنها با کودکانی که در وسط قرار می‌گیرند، بیش از حد چیزی را که به‌عنوان «نوازش کردن» یا «هنگ کردن» شریک زندگی می‌دانند، جبران می‌کنند.
پاسخ "نه" به این سوال، گفت وگویی را در مورد چگونگی هدایت رفتار و تعیین محدودیت برای کودکان به شیوه هایی که نشان دهنده احترام و مراقبت است، با تمرکز بر اصلاح آینده به جای اشتباهات گذشته باز می کند.