به گزارش روزپلاس، این گزارش خاطرنشان می کند که از فوریه 2020، زنان در ایالات متحده بیش از 5.4 میلیون شغل خالص را از دست داده اند. بر اساس گزارش سازمان بین‌المللی کار در سال 2021، اشتغال زنان در جهان بین سال‌های 2019 تا 2020 4.2 درصد و 3 درصد برای مردان کاهش یافته است.
محققان زن از این فشارها مصون نیستند. زنان تنها یک سوم از نویسندگانی را تشکیل می‌دهند که مقالات مرتبط با کووید را منتشر کرده‌اند.
یکی از عوامل احتمالی این است که قرنطینه‌ها، محققان زن را مجبور می‌کند تا با خواسته‌های رقابتی مقابله کنند .
حتی در شرایطی که اقتصاد رونق می گیرد و برخی از بخش ها با کمبود نیروی کار مواجه هستند، میلیون ها زن همچنان در خانه می مانند.
اکنون، روانشناسان صنعتی و سازمانی، روانشناسان بالینی در حال تحقیق و صحبت در مورد راههایی برای بازگرداندن زنان به نیروی کار و نگه داشتن آنها در آنجا هستند.
دکتر کریستن شاکلی، دانشیار روانشناسی در دانشگاه، گفت: چالش های مراقبتی ناشی از تعطیلی مدارس و مهدکودک ها، قرنطینه ها و اعضای بیمار خانواده نیز نقش کلیدی در اخراج زنان از نیروی کار داشته اند.
شاکلی و همکارانش در مطالعه‌ای در مورد نحوه مدیریت مسئولیت‌ها در طول کووید توسط خانواده‌ها دریافتند که زوج‌ها در حال بازگشت به نقش‌های جنسیتی سنتی هستند (ژورنال روانشناسی کاربردی، جلد 106، شماره 1، 2021). در حالی که برخی از خانواده‌ها استراتژی‌های برابری‌طلبانه مراقبت از کودک، مانند روزها یا شیفت‌های متناوب را ارائه کردند، تقریباً در 37 درصد از خانواده‌ها، زنان بیشتر یا تمام مراقبت‌های کودک را بر عهده داشتند. شاکلی گفت: « با توجه به شکاف دستمزدی که باعث می‌شود زنان اغلب کمتر از همتایان مرد خود درآمد کسب کنند، اغلب این زن است که از کار دستمزدی دست می‌کشد تا این مراقبت را به عهده بگیرد.
روانشناسان می توانند به زنان کمک کنند تا ناامیدی، ترس ها، و غرق شدن خود را بیان کنند و به تجربیات چالش برانگیز خود گوش دهند و تأیید کنند. مداخلاتی مانند درمان شناختی رفتاری نیز می‌تواند به زنان کمک کند تا چالش‌ها را دوباره چارچوب‌بندی کنند و مهارت‌های مقابله‌ای را برای کاهش پریشانی ارائه دهند. برای زنانی که بیمه درمانی آنها همراه با شغلشان ناپدید شده است یا درمان برای آنها دیگر مقرون به صرفه نیست، کلینیک های بهداشتی محلی نرخ های کاهش یافته ای را ارائه دهند. پرز لیتوین گفت، اما حتی دوستان و اعضای خانواده، گروه‌های حمایتی و فضای اجتماعی زنانی که نیروی کار را ترک کرده‌اند نیز می‌توانند کمک کنند. او گفت: «فقط به اشتراک گذاشتن احساس و آنچه که از سر می گذرانند با فردی که به او اعتماد دارند می تواند درمانی باشد.
دکتر تامی آلن استاد روانشناسی در دانشگاه فلوریدا جنوبی، گفت که روانشناسان همچنین باید مدافع زنان شاغل باشند. او گفت که این مشکلی نیست که خانواده ها به تنهایی بتوانند آن را حل کنند. آنچه مورد نیاز است دسترسی به مراقبت از کودک و مرخصی با حقوق مقرون به صرفه است. او گفت: «این همه‌گیری واقعاً نشان داد که زیرساخت‌هایی که زنان را قادر می‌سازد تا در نیروی کار مشارکت کنند چقدر شکننده است. وقتی این زیرساخت خراب شد، دیدیم که زنان دسته دسته نیروی کار را ترک کردند.»
بنابراین با اصلاح ساختار های اجتماعی و اقتصادی میتوان فرصتی را فراهم آورد که زنان ، هم در حیطه خانواده و مراقبت از کودک و اعضای خانواده نیاز خود را برطرف سازند هم از لحاظ شغلی پیشرفت کنند. چرا که زنان را نباید در حیطه شغلی محصور کرد و از ناحیه خانودگی دور. چراکه آنان با این وضعیت دچار آسیب روانی می‌شوند.
"ارائه شده از سوی انجمن روانشناسی آمریکا"