"علی" در یادداشت‌اش که در قالب کامنت برای به‌اشتراک گذاشتن با دیگر علاقه‌مندان سینما ارسال کرده، نوشته: «...امشب شانس این را داشتم که فیلم The Batman ساخته ی مت ریوز را روی پرده‌ی بزرگ در سالنی پر از تماشاگر ببینم. از آنجا که سالها مخاطب این سایت بوده‌ام دوست داشتم تجربه‌ای بدون اسپویلر را با دوستانم به اشتراک بگذارم.
می‌دانستم بتمن فیلمی است که فارغ از خوب یا بد بودنش باید در اولین روز اکران روی پرده‌ی بزرگ ببینم. دیدن شاهکار کریستوفر نولان، شوالیه تاریکی، مصادف با گذار من از دوره ی نوجوانی بود. در طول سالهای بعد، تجربه‌ی دیدن فیلمهای بسیار خوب دیگر را هم داشتم که سواد سینمایی‌ام را تا حدودی بهبود می‌داد. علاوه بر آن، به عنوان مخاطب سینما و کنجکاو نسبت به همه‌ی جنبه های آن، فیلمهای ابرقهرمانی دیگر را هم دنبال کردم. گرچه آن تجربه ی ناب به آن شکل دیگر تکرار نشد و تعداد فیلمهای قابل تامل یا جریان‌ساز از این ژانر به انگشتان یک دست هم نرسید.
از چندین سال قبل تا امروز، خبرهای مربوط به ساخت فیلم جدید بتمن همه مثبت به نظرم می‌رسیدند. اول از همه انتخاب مت ریوز، کارگردان خوش‌ذوق نسخه های اخیر سیاره میمون‌ها نوید این را می داد که با برداشتی جدید و بی‌پروا از بتمن طرف خواهیم بود. از طرف دیگر وجود تیم قوی بازیگران: رابرت پتینسون در نقش بتمن، زویی کراویتز، جان تورتورو، کالین فارل، جفری رایت و البته اندی سرکیس، همکار دیرین کارگردان، مرا دوچندان به نتیجه‌ی کار امیدوار می‌کرد.
این امیدواری‌ها باعث شد بعد از دیدن اولین تریلر از فیلم تصمیم بگیرم هیچ خبر، تریلر، یا نقد زودهنگامی از فیلم را دنبال نکنم. تجربه‌های اخیرم نشان می‌داد که دیدن نظرات دیگران قبل از دیدن فیلم، حتی اگر بدون اسپویلر باشد، باعث تاثیر بر احساس شخصی ام نسبت به فیلم‌ها می‌شود. بنابراین درک میکنم اگر شما هم قید خواندن ادامه‌ی این متن را بزنید، گرچه تلاش خواهم کرد صرفا پیش نمایشی (preview) از این فیلم ارائه داده و از ذکر هرگونه اسپویلر پرهیز کنم.
آغاز صحبت درباره‌ی خود فیلم بدون اشاره به نقش‌آفرینی رابرت پتینسون غیرممکن است. این قضیه از نامگذاری جسورانه‌ی فیلم، The Batman بدون هیچ کلمه‌ی همراه کننده‌ی دیگر هم بر می‌آید. پتینسون توانسته شخصیتی سرسخت و درعین حال شکننده را به تصویر بکشد که شبیه به هیچ نسخه‌ی پیشین این کاراکتر نیست و می‌تواند به عنوان یکی از بتمنهای شاخص سینما ماندگار شود. فراموش نکنیم سیر تکامل پتینسون در سالهای اخیر شامل انتخاب‌های حساب‌شده در قالب بازی در پروژه‌های خاصِ Good Time، The Lighthouse، و در نهایت Tenet بوده که باعث شده فیلم فعلی روی دوش بازیگری قَدَر و کاریزماتیک پیش برود.
این فیلم سراغ یکی از جنبه‌های کمتر پرداخته شده‌ی بتمن درعالم سینما رفته است. گزاف نگفته ایم اگر بتمن اخیر را فیلمی کارآگاهی در فضای نئو-نوآر توصیف کنیم (همان طور که تاثیرپذیری آن از آثاری همچون زودیاک و هفت مشهود است). بالطبع با ترس از گیشه، نسخه‌های سینماییِ پیشین بتمن اغلب از این جنبه پرهیز کرده و غالبا روی اکشن تمرکز کرده‌اند. اما لقب بزرگترین کارآگاه دنیا در دنیای کامیک از آنِ بتمن بوده است و پیش از این، اقتباس بازی کامپیوتری بتمن: سری آرکام به نحو احسن از این قابلیت در چندبعدی کردن این شخصیت سود برده بود. این امر در کنار عوامل دیگر باعث می‌شود این فیلم دارای هویت مشخص و بارزی در بین اقتباس‌های سینمایی بتمن باشد.
گرچه مدت زمان فیلم نزدیک به سه ساعت است، به ندرت پیش آمد که اتفاقات فیلم از حوصله‌ی من خارج باشد. شاید علاقه‌ی ذاتی من به کاراکتر بتمن، دنیای پیرامون او، و همچنین تم کارآگاهی در این اتفاق بی‌تاثیر نبوده باشد. اما تلاش کارگردان برای خاطره‌انگیز کردن لحظات متعدد فیلم ستودنی است. کمتر به خاطر می‌آورم در سالهای اخیر به دفعات تحت تآثیر یک فیلم قرار گرفته باشم. گنجانده شدن گره های داستانی هیجان‌انگیز و اتفاقات پیرامون شخصیت‌های جذاب باعث شده تا فیلم در طول پخش از نفس نیافتد.
به عقیده‌ی من همانطور که شوالیه تاریکی دارنده‌ی برشی از اتفاقات وقت دنیا در زمان خودش بود و از آنها در قصه بهره برد، بتمنِ مت ریوز هم خواسته یا ناخواسته به خوبی از پس آن برمی‌آید و حتی پا را فراتر می‌گذارد. تباهی شخصیت هاروی دنت، به عنوان یکی از افراد نزدیک به بتمن و سمبل عدالت، بن‌مایه‌ی اصلی فیلم نولان بود. اینجا اما این دوگانگی به بتمن حتی نزدیکتر و شخصی‌تر شده است. برای من، این وجه داستان می تواند نمونه ای از دوگانگی بیش از پیش بین ارزش‌ها و اعمال برخی ابرقدرت‌ها در دنیای فعلی باشد.
اولین تجربه‌ی من از دیدنِ فیلم روز روی پرده‌ی بزرگ متعلق به جوکر به کارگردانی تاد فیلیپس و بازی هواکین فینکس بود. پایان سیاه فیلم و همذات پنداری با شخصیت کلیدی داستان که نه یک ضدقهرمان، بلکه یک شرور (villain) تمام عیار است برای شخص من دلپذیر نبود. ولی شهامت تاد فیلیپس بر پافشاری بر ساختن اثر موردنظرش بدون سازش را تحسین کرده و میکنم. به نظرم موفقیت تجاری آن فیلم برای برادران وارنر زمینه‌ساز اطمینان به سازندگان بتمن برای ساخت اثر فعلی بوده‌است که دست از تکرار فرمول‌های مارولی برای دنیای ابرقهرمانی برداشته و شاید آغازکننده ی روندی نو در این ژانر باشد. به شخصه امیدوارم کمپانی‌های فیلمسازی سرمایه‌گذاری روی ایده‌های بکر در این فضا را ادامه دهند.»