به گزارش روزپلاس؛ رویکرد غالب والدین، در تربیت و پرورش تک فرزندان، رویکردی آسان گیرانه و سهل گیرانه است. طوری که چون تنها فرزند خانواده است، برای اینکه احساس کمبود نکند، همیشه تمام نیازهای او برطرف می شود. آن فرزند، همیشه خود را در برابر پدر و مادرش میبیند، و سعی دارد در نظر والدین اش مقبول و مورد تحسین واقع شود.
به همین ترتیب، وقتی وارد جامعه نیز میشود، سعی دارد، وارد گروه هایی شود که گوش به فرمان یک منبع قدرت باشد. حتی اگر بر خلاف میل اش باشد. برای یک جامعه سرمایه دار، و نظام ارباب و رعیتی، بهترین گزینه، این است که مردم در آن مرز و بوم، فرزندان کمتری داشته باشند. چرا که فرزندان زیاد در یک خانواده، کار جمعی ، اتحاد ، همکاری، خلاقیت و مدیریت بحران را به خوبی آموخته اند. حتی ممکن است خودشان منبع قدرت باشند. به سادگی تحت سلطه مافیا های قدرت و ثروت نمیروند.
افرادی که همیشه ، همه نیازهایشان،از سوی قدرتی مثل والدین، برطرف میشده، و در طول زندگی شان، تلاشی برای کسب جایگاه نکرده اند، همیشه مورد توجه و کانون توجه بوده اند، وقتی وارد جامعه میشوند، نمیتوانند، عضوی از یک گروه بزرگ باشند که تحت سلطه یک قدرت پنهان نیست. بلکه اطمینان قلبشان با تحت سلطه ی یک نیروی قدرت ، حاصل میشود.