به گزارش روزپلاس؛ در جامعه یک دست و متحد ، رهبری افراد، کار ساده ای نیست. برای دیده شدن، و سپس مدیریت افکار مردم، در مواقع خاص و حساس، یکی از سریعترین راه ها، ایجاد دو دستگی است.
مردم، قبل از دو دستگی، طبیعتا، از یکدیگر ناراحتی ها و گلایه هایی دارند اما وحدت و اتحادشان برایشان مهمتر است. عده ای معدود در این میان، می آیند و این گلایه هارا پررنگ میکنند ، فریاد میزنند و به گونه ای مطرح میکنند که کسی حق نداشته باشد در هیچ کدام از این دو گروه نباشد ، بالاخره باید یک گروه را برای ادامه زندگی اش انتخاب کند. دوقطبی سازی فضای جامعه، به نفع این افراد است.
خصوصا اگر شعارشان نیز، شعار های مطلوب انسانی و دینی مانند عدالت باشد. در فضا و زمانی که بیش از هر موقع، در یک ملت ، نیازمند وحدت است، یکی از راه های شکست آن ملت، دوقطبی سازی و ایجاد تفرقه است.
هر آنچه ، میان مردم ، اختلاف برانگیز است را پیدا میکنند و فریادش میزنند . به نوعی فضای رسانه را با اخبار لحظه به لحظه و جدید ، در دست میگیرند که مردم تصور کنند، مساله ای که لحظه به لحظه ابعاد پناهنش اینهمه در فضای مجازی مطرح میشود حتما مهم است.
ایجاد دوقطبی یک اختلال روانپریشی است چراکه دوقطبی سازان، در صورت سلامت روان، مردم را به سمت آرامش و حل مشائل بصورت مبتکرانه و با پشتوانه توان ملی و فردی، هدایت میکردند نه به وسیله ی ایجاد جنگ روانی و دسته بندی افراد در جبهه های مختلف این جنگ.
یکی از نتایج اولیه دوقطبی سازی، ایجاد فضای منفی و بی اعتمادی افراد به یکدیگر است. وقتی همه را به هم بی اعتماد کردید، میتوانید خود را به عنوان گزینه برتر اعتماد معرفی کنید. که این راهکار ها از فرد دارای سلامت روان ، سر نمیزند.