به گزارش روزپلاس، خودخواهی اصرار بر این مطلب که اگر به کسی کمک میکنیم، باید در بستر یک ارتباط و یک نسبیتی باشد،تکیه نویسندگان بر اینکه کمک و همیاری در جامعه ما غریب است و غریب هم خواهد ماند، دیدن این صحنه هارا برای ما عجیب و غریب میکند مارا به تعجب وا میدارد که چرا یک خانم باید اینگونه هر بار برای کودکان کار غذا بیاورد و با مهربانی و صبوری رفتار کند.
این صحنه، نمایش یک بانوی دارای سلامت روان است، چرا باید برای ما دیدن یک انسان سالم عجیب باشد؟
در جامعه ما انسان های یاری گر کم نیستند، منتها کافی است بیشتر چشم هایمان را باز کنیم و ما نیز ادامه دهنده این راه کمک رسانی و محبت باشیم.
محبت به انسان هاو انسان دوستی، به عقیده اریک فروم ، نظریه پرداز بزرگ روانشناسی، عشق است.
اگر ما عشق را به یک رابطه دونفره "صرفا" و بی توجهی به سایرین معنی کنیم، این عشق نیست و در واقع یک وابستگی شدید و دیکتاتوری دو نفره است.
عشق برادرانه ،عشق به همه انسان هاست دقیقا همان چیز که در سفارش های دین اسلام نیز بارها و بارها شنیده ایم و شعار انگاشتیم.
یک بانوی سالم را در این چند ثانیه میبینم، ما باید از خود بپرسیم که آیا ما نیز این کار را میکردیم؟ و اگر پاسخمان منفی بود، برای افزایش سلامت روان خود ،دست به کار شویم. و تغییر، از اقدام و عمل ناشی میشود نه صرفا "آگاهی".