وزارت امور خارجه یکی از قدیمی‌ترین و تاثیرگذارترین وزارتخانه‌هاست. وزارتخانه‌ای که به تعبیر مقام معظم رهبری:«اداره کننده نیمی از نظام سیاسی و زمینه ساز تحقق امنیت و منافع ملی است»
به گزارش صفحه‌ی «هنر روز» پایگاه خبری روزپلاس، در این متن که به قلم الله‌کرم مشتاقی نوشت شده است خواهیم دید که سینما و تلویزیون در سالهای اخیر چطور چهره‌ای ترسو، منافق، دروغگو، متوهم و فرصت‌طلب از این وزارتخانه و کارکنانش ارائه داده است.
وزارت امور خارجه ۴۵ شهید، ۳۱۳ جانباز و بیش از ۱۵۰۰ رزمنده را در طول سالهای پس از انقلاب به وطن اسلامی تقدیم کرده است. دستگاهی که مشقت‌های زندگی کارکنانش معمولاً از چشم عموم پنهان می‌ماند.
مطرب
در فیلم "مطرب" به عنوان یکی‌از رکورد داران فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران، آقای "پویا" بعنوان دیپلمات، دارای شخصیتی، هوسران، ترسو و بی اخلاق است که تلاش دارد با سوء استفاده از موقعیت کاری خود به زیبا( با بازی الناز شاکردوست) نزدیک شود.
آینه بغل
فیلم "آینه بغل" یکی دیگر از رکورد داران فیلم‌های پرفروش سینمای ایران است. در این فیلم غلامرضا نیکخواه در نقش پدر مهناز به عنوان آشپز وزارت امور خارجه حضور دارد. او دارای شخصیتی خود‌خاص‌پندار و متوهم بوده و معتقد است که حضورش، تاثیر جدی در نتیجه مذاکرات هسته‌ای دارد.
دیدن این فیلم جرم است
در فیلم سینمائی "دیدن این فیلم جرم است" محمود پاک‌نیت در نقش یک دیپلمات بی اراده و ترسو ظاهر شده و حاضر است عزت و غیرت ایرانی را فدای آن‌چیزی کند که به گمان او موجب جلوگیری از خشم دولت انگلیس علیه نظام میشود.
میم مثل مادر
در فیلم "میم مثل مادر" حسین یاری به عنوان یک دیپلمات خودخواه، بی عاطفه و جاه طلب ایفای نقش میکند. او بخاطر موقعیت شغلی و ماموریت خارجی، زن و فرزند معلول خود را رها میکند.
منصور
در فیلم "منصور" باوجود آنکه در واقعیت وزارت امور خارجه نقش اصلی را در انتقال سه فروند F4 و هفت موتور جت و جنگنده F5 در دوران دفاع مقدس به کشور را داشت اما نه تنها اسمی از این وزارتخانه به میان نمی آورد بلکه اساساً اصل موضوع انتقال را انکار میکند.
گاندو
در سریال گاندو پیکره اصلی وزارت امور خارجه بر اساس ترس، ساده لوحی، تکبر و عدم فهم استراتژیک ترسیم شده که با تصمیمات اشتباه خود موجب نفوذ دشمن به کشور شده است.
از معدود فیلمهایی که در آن کارکنان وزارت امور خارجه به صورت واقعی روایت شده اند فیلم مزارشریف است، البته در این فیلم تمرکز اصلی بر دیپلماتها نیست. در این فیلم بخشی از واقعیات کار دیپلماتها که ترکیبی از شجاعت، خشم، دلهره، ایثار، وطن دوستی و وظیفه شناسی است به نمایش گذاشته میشود.
نگارنده مدعی دفاع مطلق از وزارت امور خارجه نیست اما این حجم از یکجانبه نگری که منجر به تصویرسازی منفی از دیپلماتها و بی اعتمادی به دستگاه خارجی میشود را بی انصافی و کج سلیقگی دانسته و معتقد است به صلاح مملکت و منافع ملی نیست.
این درحالی است که حوادث قهرمانانه زیادی در ماموریتهای خارجی توسط دیپلماتها و شهدای دیپلمات خلق شده است که میتواند دستمایه ده‌ها فیلم و اثر هنری قرار بگیرد.