صفحه‌ی روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس نوشت، ذهن ما برای دیدن این جهان برای تفسیر پدیده ها، برای تصور زیبایی ها و حتی ساختن تصویری از بدی ها و تلخی ها انتها ندارد.
از لحظه ای که تصمیم بگیریم محو تماشای جهان شویم، راهی را شروع کرده ایم که انتها نخواهد داشت.
میتوانیم چشمانمان را ببندیم و لحظه لحظه های رسیدن به اهداف مطلوبمان و آن دنیای مطلوبمان را تصور کنیم، روز اول طی کردن آن مسیر روز دوم،روز سوم، صبح اول و شام آخر .
هرچه تصورات خود را نسبت به جهانمان ، دنیای مطلوبمان جزئی تر و شفاف تر کنیم، راه را با دقت بیشتری طی میکنیم. هرگاه، انگیزه مان در طی کردن این راه کاهش پیدا کرد، بنشینیم و مسیر زیبای جهان مطلوبمان را مرور کنیم، روزهای دستیابی به هدف را تصور کنیم و حتی اهداف بعدی و بالاتر را.
این راه، انتها ندارد شاید تصور بی انتهای تلخی ها، کابوس به بار بیاورد اما تصور بی انتها بودن موفقیت ها، پیشرفت ها، مهربانی ها و لبخند ها انگیزه می آفریند و نیرو زاست.
دنیای تجربیات ما نیز به همین صورت اند از ابتدای شروع خاطراتمان تا به الان، به هر جزئی از این سالها نگاه کنید جزء دیگری پدیدار میشود و همینطور هر پنجره ای، رو به پنجره ای دیگر و تجربه ای دیگر. شاید یک خانه اش تاریک، یک خانه اش روشن‌اما تجربیات ما همچنان ادامه دارند، و بازهم میتوانیم پنجره دیگری را باز کنیم.
مطلوب همه ماست که صحنه ی بعدی، گشایش و زیبایی باشد اما اگر تلخی هم بود، بدانیم این راه همچنان ادامه دارد.