به گزارش روزپلاس، توانمندی های ما، گرایش‌ها، اهداف و آرزو ها، جهان بینی و رفتار ما، شخصیت مارا میسازند. شخصیت ما، تمام وجود ماست.
وقتی کسی یا کسانی آنچه استعداد ما و علاقه ما هست را از ما بگیرند، یعنی میخواهند ما نباشیم. میخواهند دیگر اثری از ما باقی نماند.
گاهی اوقات، یکرنگ نبودن و تفاوت با بقیه داشتن باعث رشد و پیشرفت میشود و تفاوت داشتن جلوه ای منفی ندارد. بلکه اگر به آن پر و بال بدهیم، میتواند یک دریچه جدیدی را بر جهان بینی افراد باز کند. تفاوت هاست که تازگی را به بار می آورد نو اندیشی و حرکت آفرین میشود.
اینکه برخی استعداد هایمان ، با عموم افراد فرق داشته باشد را سخت و منفی نپنداریم. این هارا موهبتی بدانیم برای یک حرکت نوین . چرا که سکون و روزمرگی است که خمودگی می آورد نه نوگرایی.
در نهایت باید بدانیم آنچه هستیم را اگر بپذیریم، آنچه اطرافیانمان هستند را اگر بپذیریم و درک کنیم، به تمامیت وجود او احترام گذاشته ایم، وجود او را پذیرفته ایم، علاقه مان را به ادامه حیاتش نشان داده ایم و در نهایت او را برای زندگی بهتر آماده کرده ایم.
بدانیم آدم ها بدون عمل در بستر توانمندی هایشان، بدون عمل در قالب علایقشان، بدون بودن در راه اهدافشان، دیگر هیچ نیستند. دیگر لبخند نخواهند زد و حرکت نخواهند کرد. نرمال بودن، به معنای یکسان بودن با دیگران نیست.
نرمال، عادی بودن و مثل بقیه بودن، هیچگاه یک فصل نو در زندگی نمیسازد و حرکت آفرینی و پیشرفتی به دنبال نخواهد داشت.
نخواهیم اطرافیان را به هدف نرمال بودن، صرفا کپی دیگرانشان کنیم غافل از اینکه با این کار، آن هارا برای همیشه حذف کرده ایم. چون حیات و حضورشان دیگر از خودشان نیست، و دیگر آنها سایه ای از دیگران اند، نه حقیقتی از خودشان.