به گزارش روزپلاس، حمید بوالی فعال رسانه‌ای و کنشگر اجتماعی نوشت:
سال ۸۸، اول شلوغ شدن‌ها رفیقم در خیابان بود. پرشور. می‌گفت تقلب شده است و باید حقمان را بگیریم. دانشجوی امیرکبیر بود و آن روزها امیرکبیر قلب تپنده اعتراض بود. یک روز دیگر نرفت. همان اوایل.
مثل هر روز زنگ زده بودم تا بپرسم آن روز چه خبر بوده است که گفت دیگر نمی‌رود و دیگر اعتقادی به شریک بودن در این ماجرا ندارد. پرسیدم چرا و گفت دارد فراگیر میشود که شعار کلیدی «رای من کجاست؟» را به انگلیسی ترجمه کنند و روی دست بگیرند. می‌گفت نمی‌فهمم چرا باید این کار را کنند. غربی‌ها به پیدا کردن پاسخ این سوال چه ربطی دارند؟
منطقه‌ی امن سربرنیتسا و قتل‌وعام مسلمانان
در شانزده آوریل ۱۹۹۳، شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامهٔ ۸۱۹، سربرنیتسا را منطقه امن اعلام کرده بود. این ماجرا در جریان جنگ داخلی در یوگسلاوی بین صرب‌ها و مسلمانان رخ داده بود. با این حال دو سال بعد اندکی پیش از پایان جنگ بوسنی، صرب‌ها سربرنیتسا را محاصره کردند و از یازدهم جولای ۱۹۹۵ طی کمتر از یک هفته حدود هشت هزار نفر را قتل‌عام کردند.
سربازان هلندی به نمایندگی از سازمان ملل حفاظت از این منطقه امن اعلام شده به صورت رسمی را بر عهده داشتند. مسلمانان بوسنیایی به تصور وجود پشتوانه امن بودن سربرنیتسا به آنجا پناه برده بودند. سربازان هلندی اما نظاره‌گر جدا کردن زن‌ها و دخترها و بردن آنها برای تجاوز و بردن پسران و کودکان برای کشتار جمعی و دفن در گورهای دسته جمعی بودند. در اسناد تازه منتشرشده مشخص شده است که آمریکا با هواپیماهای جاسوسی به صورت زنده در جریان این نسل‌کشی بود. جنایت یک هفته طول کشید و نیروی هوایی ناتو کاملا نظاره‌گر بود.
پی‌نوشت اول: اینجا به صورت فوری در معرض یک سوءتفاهم قرار می‌گیریم؛ این رویه غرب و آمریکاست، با صدها مورد مشابه در خیانت به ملت‌ها و آدم‌ها و آنها امروز در حال حمایت از اعتراضات ایران هستند. چون آنها حمایت می‌کنند نباید اعتراض کرد؟ خیر این یک مغالطه است. اعتراض از سوی مردم با دلایلش ارزیابی میشود نه با حمایت این و آن، اما با چنین سابقه‌ای حساب باز کردن روی غرب و حمایت‌های آنها ابلهانه است. دنیا صدای اعتراض را بشنود یا نشنود فرقی نمی‌کند؛ حقوق بشر و رسانه بیزینس غرب است و این همه تلاش برای رساندن صدا به غرب وجهی ندارد؛ خوشحالی از حمایت رسانه‌ها و سلبریتی‌ها و سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری غربی و جهانی عین ناشیگری است. اعتماد به فاشیست‌های غربی سرانجامی ندارد
پی‌نوشت دوم: درباره اعتراض حرف می‌زنیم، نه خرابکاری و خشونت و آدم‌کشی