به گزارش روزپلاس، در روانشناسی، انواع دروغ، تعریف شده است؛ دروغ سفید، آبی، سیاه و مرضی. اما از این میان، دروغ سیاه، این روزها بیشتر از انواع دیگر از سوی مخالفین جمهوری اسلامی شنیده میشود. دروغ سیاه شنیع‌ترین و غیرقابل قبول‌ترین دروغ در اکثر جوامع و فرهنگ‌هاست. وقتی فردی برای منافع شخصی که مستلزم وارد آوردن خسارت به دیگری است دروغ می‌گوید، دروغ سیاه گفته است.
دروغگو های مرضی، که خیلی حرفه ای دروغ میگویند ، ابتدا مساله ی کذبی را مطرح میکنند و وقتی از آنها سند مستندی طلب میشود برای اثبات ادعایشان، به سرعت ، دروغ دیگر و اتهام دیگری را وارد میکنند ، که طرف مقابل ، از طلب استدلال و سند ، خسته شود. وقتی طرف مقابل را متهم به ده ها و بلکه صدها ادعای دروغین میکند ، اطرافیان و مخاطبان تصور میکنند که این دروغگوی مرضی، دیگر دروغ نمیگوید و أساسا انگشت اتهام را به سمت همان فردی میگیرند که دروغگوی مرضی به او اشاره میکند.
چنین دروغ های سیاهی، فضای جامعه را تبدیل به "اتهام بزن و حکومت کن"، میکنند.
أساس حرکت این بیماران ، به این شکل است که ؛ متهم باید مدرکی برای رد ادعا ارائه کند نه فردی که اتهام را وارد کرده. بدون ارائه سندی، دروغ میگویند ، و اتفاقا از مخالفان خود ، میخواهند که اگر من دروغ میگویم سند تو کجاست؟ طرف مقابل تا به خود بجنبد که سندی ارائه کند ، دروغگوی مرضی، دروغ بعدی و ادعای بعدی را مطرح میکند. اینچنین است که فردی که مورد اتهامات دروغگوی مرضی واقع شده ، در چشم افراد جامعه ، متهم حقیقی جلوه داده میشود.
در مراحل حاد این بیماری،از این افراد چنین جملاتی را میشنویم:
من میگویم تو دروغ میگویی؛ اگر من دروغ میگویم تو سندی بیاور که من دروغ میگویم!
(حال آنکه این فرد ، سندی برای ادعای راستگویی خودش ارائه نمیکند)