به گزارش
روزپلاس، محمد جواد ظریف در یادداشتی عنوان کرده که ما در طول تاریخ اهدافمان را بر اساس آرزوهایمان چیده‌ایم و به توانایی‌هایمان توجهی نکرده‌ایم، و این عامل عقب‌افتادگی و عدم توسعه بوده است (
متن کامل یادداشت ظریف)
روزپلاس در پاسخ به این یادداشت نوشت: موضوع آرزوها و توانایی ها بیشتر از آنکه با هم دارای نسبت باشند، دو موضوع جدا از هم هستند، و بیش از آنکه مناسب استفاده برای سیاسی نویسی در کهنسالی باشند مناسب استفاده در انشاهای کودکان هستند تا این کودکان در کهنسالی بدانند تنها افراد نادان به اندازه ی توانایی‌اشان تلاش خواهند کرد…
این مقایسه غلط چه از زبان یک سیاستمدار باشد چه از زبان استاد تاریخ چه از لسان لیستها و باندهای سیاسی باشد که هدفشان کم کردن آرزوهای مردم است و افتخار به ترکمانچای .. اهمیتی ندارد، مهم هدف این سخنان است که ایجاد قناعت در آرزوهایی است که مقدمه ی حرکت است و این پر واضح است که اگر آرزوی مردم را گرفتی بدون وعده میتوانی عزتشان را هم بفروشی و در پاسخ بگویی این ذلت انتخاب شما بود …
خنده دار که نه ! غمگین است امروز بفهمیم کسانی که سالها با ژست عزت ما را فریفتند، باطنشان و کلامشان ترغیب مردم به پذیرش ذلت است .. هر‌چند ظاهر دلچسب دارند و حتی میتوانند استاد یا دوست خوبی برای ما باشند اما یادآوری تاریخ به ایشان شاید تلنگری ظریف برای باز اندیشی در تمام جهان بینی آنها و مرور مجدد آنچه باشد که شاید فراموش کرده اند
اگر مردم میخواستند بر اساس توانایی هایشان انتخاب و حرکت کنند چگونه میتوانستند انقلاب کنند و اگر رهبران ما میخواستند بوقلمون وار و بدون در نظر گرفتن نصرت خدا تصمیماتشان را بگیرند نه خمینی بر محمد رضا پیروز میشد و نه خمینی میتوانست به پشتوانه ی مردم و نصرت خدا بر صدامی پیروز شود که هم امکانات شوروی را داشت هم امکانات آمریکا را
اگر رهبران بر اساس توانمندی های موجود میخواستند تصمیم بگیرند هم صدام بعد از حمله به ایران چند روزه به تهران میرسید هم بوش بعد از عراق به سراغ ایران می آمد
البته فراوان است مصداق تصمیم گیری به اندازه ی امکانات مثل فرار رضا خان از کشور و اشغال ایران توسط انگلیس و شوروی و هر بی پدر مادر دیگر…
مخاطب به این سوال جواب بدهد کدام یک نتیجه تصمیم گیری بر اساس توانایی بود؟ ورود رهبران شوروی و امریکا و انگلیس به ایران بدون اطلاع دولت مرکزی ایران، یا مذاکرات برجام که تمام کشورها و قدرتها یک طرف میز نشستند و ایران یک طرف دیگر ؟!
در سوال بالا خواستم بدانیم توانمندی ها هم زمین فوتبال نیست که بتوان آن را اندازه گرفت و هر کس به اندازه ی واقعیتی که میفهمد آن را تفسیر میکند، مانند شهید احمد کاظمی که بعد از ورود امریکا به عراق و افغانستان معتقد بود امریکا توانمندی رویارویی نظامی با ایران را ندارد که همینطور بود و نداشت و در مقابل وزیر خارجه ای که میگفت آمریکا با یک بمب تاسیسات نظامی مارا منهدم میکند که اینطور نبود و نتوانست
بگذریم از اینکه آنها که لاف توانمندی و انتخاب میزنند توانمندی های مردم و کشور را نیز نمیدانند که اگر میدانستند اظهارات عجولانه‌شان باعث سرافکندگی نبود… اما خوب است با خود مرور کنند که اگر قرار بود ایشان به جای قرار داشتن در جایگاه ارباب طعنه، در جایگاه رهبری کشور باشند امروز در کشور چه وضعیتی داشتیم .. طعنه که آسان است اما نمیتوان با طعنه متن انتخاباتی نوشت و برای مشکلات هیچ راهکار واضحی ارائه نداد … دور نیست که در پاسخ به ذلت به دست آمده در نتیجه سیاست ایشان، بگویند خودتان انتخاب کردید.