به گزارش روزپلاس، حمله اسرائیل به ساختمان شیشه‌ای صداوسیما، بیش از آن‌که صرفاً حمله به یک لوکیشن به عنوان نمادی از ده‌ها خبرگزاری، پایگاه خبری و صفحه مجازی‌ای که در حال تبیین واقعیت‌ها و ساختن اتحاد میان ایرانیان بودند صورت گرفت. در همان لحظه، صلابت و شجاعت سحر امامی هنگام اصابت، به صحنه‌ای نمادین بدل شد؛ صحنه‌ای که ماندگار بود، چون واقعی بود.
اما امروز، افراط در سنبل‌سازی از ساختمان شیشه‌ای و تجلیل‌های شتاب‌زده از سحر امامی، نه تنها تحسین عمومی نمی‌آورد، بلکه واکنشی معکوس از سوی مردم ایجاد کرده است.
عجیب‌ترین بخش این مسیر هم اهدای «دان یک» تکواندو به سحر امامی بود. چرا نمی‌فهمیم که تحقیر نماد، الزاماً با بی‌توجهی اتفاق نمی‌افتد؛ گاهی از مسیر تجلیل بی‌منطق و افراطی رخ می‌دهد؟
اگر تجلیل قرار است معنا داشته باشد، باید متوازن باشد. در حالی‌که کمترین قدردانی از رسانه‌هایی که در خط مقدم مبارزه با تحریف و دروغ‌های دشمن ایستادند صورت نگرفته، ده‌ها گزارش، بازدید و برنامه با بودجه و امکانات قابل‌توجه برای “ساختمان شیشه‌ای” تولید شده است.
در مورد سحر امامی هم، آن تجلیلِ اولیه، مردمی و صادقانه بود. اما اکنون، افراط در این مسیر دارد نتیجه معکوس می‌دهد. باید از نماد تصویر بزرگ‌تری بسازند؛ نه اینکه با کلیشه‌سازی، یک صحنه ارزشمند را به محصول مصرفی تبدیل کنند.
این مدل رفتار، بهترین روش برای تخریب یک نماد و بی‌اثر کردن یک اقدام ارزشمند است.