به گزارش روزپلاس، لیگ برتر فوتسال زنان ایران سال‌ها یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین رقابت‌های ورزشی کشور در حوزه ورزش بانوان بوده است. این لیگ نه تنها تا حدودی بستری مناسب برای درآمدزایی ورزشکاران و مربیان فراهم می‌کرد بلکه نقش مهمی در آماده‌سازی بدنه اصلی تیم ملی داشت. لیگ منظم و باکیفیت فرصتی بود تا بازیکنان در کوران رقابت قرار بگیرند، دیده شوند و در نهایت شایستگان به اردوهای ملی دعوت شوند؛ در واقع لیگ پیش‌نیاز اصلی موفقیت تیم ملی در میادین بین‌المللی بود.
با این حال چند سالی‌ست که شرایط لیگ فوتسال زنان به شدت افول کرده و به‌نظر می‌رسد در نگاه فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ این رقابت‌ها دیگر جایگاهی ندارد. فوتسال زنان که زمانی محور افتخار و غرور ورزش بانوان ایران بود حالا به حاشیه رانده شده و از یک لیگ پویا و الهام‌بخش به رقابت‌هایی کم‌رمق و بی‌برنامه تبدیل شده است.
البته که در این سال‌ها این بی‌توجهی تنها به لیگ محدود نشد؛ تیم ملی فوتسال زنان نیز پس از سال‌ها درخشش و کسب دو قهرمانی پیاپی در جام ملت‌های آسیا به‌طرز غریبی از صحنه خارج شد. تیمی که قاره کهن را فتح کرده بود در آخرین دوره جام ملت‌ها نتوانست از عنوان قهرمانی خود دفاع کند و به رتبه سوم بسنده کرد؛ نتیجه‌ای که در گذشته یک ناکامی به حساب می‌آمد اما حالا تبدیل به «امیدواری» شده است. چرا که تیم ملی با ایستادن بر جایگاه سوم آسیا موفق شد سهمیه حضور در نخستین دوره جام جهانی فوتسال زنان را به دست آورد و همین سهمیه نیز تا حدی از فشار انتقادات بر فدراسیون کاسته است تا همه چیز در تیم ملی مناسب به نظر برسد.
اما اگر بخواهیم واقع‌بین باشیم واقعیت این است که حال و روز فوتسال زنان ایران اصلاً مساعد نیست. همانطور که تیم ملی در سطح قاره‌ای جایگاه گذشته‌اش را از دست داده لیگ داخلی نیز به نوعی در حالت احتضار به سر می‌برد. فصل گذشته مسابقات لیگ برتر در بدترین شرایط ممکن برگزار شد؛ به‌قدری تیم‌ها درگیر مشکلات مالی بودند که تقریباً هر هفته یک خبر انصراف به گوش می‌رسید و در نهایت لیگ با حداقل کیفیت ممکن و صرفاً برای ثبت در تقویم ورزشی برگزار شد.
پس از کسب سهمیه جام جهانی امیدهایی به بازگشت لیگ به روزهای بهتر شکل گرفت. انتظار می‌رفت که حالا دیگر فدراسیون فوتبال نگاه جدی‌تری به فوتسال بانوان داشته باشد و با برگزاری یک لیگ منظم پویایی دوباره‌ای به این رشته تزریق کند اما واقعیت با این انتظار در تضاد است. اعلام اولیه تاریخ آغاز لیگ برای ۲۰ مرداد ۱۴۰۴ بود؛ اما حالا در کمال تعجب تازه اعلام شده که قرعه‌کشی مسابقات در همین تاریخ برگزار خواهد شد! این یعنی لیگ حتی هنوز شکل نگرفته چه رسد به آماده‌سازی تیم‌ها و آغاز مسابقاتی که بتواند به تیم ملی کمک کند.
در آستانه دو رویداد مهم از جمله بازی‌های کشورهای اسلامی و جام جهانی فوتسال زنان که تیم ملی قرار است در این دو مسابقه به میدان برود وضعیت به‌شدت نامطلوب است. تیم ملی فوتسال بانوان ایران باید آبان در رقابت‌های کشورهای اسلامی شرکت کند و پس از آن در آذرماه راهی فیلیپین شود تا در نخستین دوره جام جهانی فوتسال زنان حاضر شود. اما تیم ملی چگونه باید آماده شود وقتی لیگ که بزرگ‌ترین پایگاه آماده‌سازی بازیکنان است این‌چنین بلاتکلیف مانده است؟
تنها اقدام مثبت فدراسیون در این میان بازگرداندن شهرزاد مظفر به عنوان سرمربی تیم ملی بوده است. مربی‌ای که با کارنامه‌ای درخشان پیش‌تر ایران را به دو قهرمانی در آسیا رسانده بود. حالا همه چشم‌ها به مظفر دوخته شده تا شاید با تجربه‌اش تیم ملی را از این وضعیت خارج کند. اما واقعیت این است که حتی بهترین مربیان هم بدون پشتوانه لیگ قوی نمی‌توانند معجزه کنند.
جای تأسف دارد که لیگی که روزگاری با حضور تعداد بالای تیم‌ها در دو گروه برگزار می‌شد و از دل آن ستاره‌هایی مانند فرزانه توسلی، نسیمه غلامی، سارا شیربیگی، فرشته حسینی و بسیاری دیگر بیرون آمدند حالا به سطحی رسیده که حتی برگزاری‌اش هم با اما و اگر همراه است.
اگر فدراسیون فوتبال به دنبال حفظ اعتبار فوتسال بانوان است باید هر چه سریع‌تر برای احیای لیگ چاره‌ای بیندیشد. تیم ملی برای موفقیت در جام جهانی نیاز به بازیکنانی دارد که در شرایط مسابقه باشند نه در انتظار یک لیگ ناتمام.