به گزارش روزپلاس، مدرسه و معلمان نقش کلیدی در حمایت از کودکان ترسیده از مدرسه ایفا می‌کنند. معلمان با برقراری رابطه‌ای مبتنی بر احترام و اعتماد با دانش‌آموزان، فرصت بیان نگرانی‌ها و احساسات را برای کودکان فراهم می‌کنند. این ارتباط گرم و حمایتگر باعث می‌شود که کودک احساس کند ترس‌هایش جدی گرفته می‌شود و تنها نیست، که خود به کاهش اضطراب کمک شایانی می‌کند.
معلمان می‌توانند با شنیدن و درک احساسات کودک، گام اول را در حمایت عاطفی بردارند. مدرسه و معلمان نقش بسیار مهمی در کمک به کودکان ترسیده از مدرسه دارند و می‌توانند نقش محوری در بهبود وضعیت روانی و تحصیلی این کودکان ایفا کنند.
اولین و مهم‌ترین نقش مدرسه، ایجاد یک محیط امن، حمایتگر و پذیرنده است که در آن کودکان احساس راحتی و امنیت کنند. این فضا باید طوری طراحی شود که ترس و اضطراب کودکان کاهش یابد و آن‌ها بتوانند با آرامش در مدرسه حضور داشته باشند.
معلمان با برقراری رابطه‌ای مبتنی بر احترام و اعتماد با دانش‌آموزان، فرصت بیان نگرانی‌ها و احساسات را برای کودکان فراهم می‌کنند. این ارتباط گرم و حمایتگر باعث می‌شود که کودک احساس کند ترس‌هایش جدی گرفته می‌شود و تنها نیست، که خود به کاهش اضطراب کمک شایانی می‌کند.
معلمان می‌توانند با شنیدن و درک احساسات کودک، گام اول را در حمایت عاطفی بردارند.
یکی از وظایف معلمان آموزش مهارت‌های مقابله با اضطراب به کودکان است.
ارائه تکنیک‌های ساده مانند تنفس عمیق، آرام‌سازی عضلات و روش‌های مدیریت استرس، به کودکان کمک می‌کند تا در برابر ترس‌های خود مقاوم‌تر شوند و اضطراب را بهتر مدیریت کنند. این آموزش‌ها می‌تواند به صورت فعالیت‌های گروهی یا فردی در کلاس ارائه شود و فضایی امن برای تمرین مهارت‌ها ایجاد کند.
همکاری مدرسه با خانواده از دیگر بخش‌های مهم در حمایت از کودکان ترسیده است.
معلمان و مشاوران باید با والدین در ارتباط مستمر باشند تا نگرانی‌ها، دستاوردها و نیازهای کودک به صورت هماهنگ پیگیری شود. این همکاری چند جانبه باعث می‌شود طرح‌های مداخله‌ای به صورت هدفمندتر و موثرتر اجرا شود و کودک در محیط‌های مختلف زندگی حمایت شود.
معلمان همچنین می‌توانند با ایجاد انعطاف در برنامه‌های آموزشی و فراهم آوردن شرایط ویژه مانند زمان‌بندی‌های انعطاف‌پذیر، فضاهای آرام‌تر برای انجام امتحانات، و کاهش فشارهای تحصیلی باعث شوند کودک کمتر دچار استرس شود.
این اقدامات می‌تواند به تدریج به کاهش ترس و افزایش حضور مداوم کودک در مدرسه منجر شود.
نقش مشاوران مدرسه و تیم‌های بهداشت روان در کنار معلمان بسیار حیاتی است. این تیم‌ها می‌توانند ارزیابی‌های دقیق‌تر، درمان‌های تخصصی و حمایت‌های فوری را برای کودکان فراهم کنند و آموزش و راهنمایی لازم را به معلمان ارائه دهند.
حمایت روان‌شناختی مدرسه به کودکان کمک می‌کند تا بر ترس‌هایشان غلبه کرده و به موفقیت‌های تحصیلی و اجتماعی دست یابند. معلمان با ایجاد برنامه‌های آموزشی و فرصت‌هایی برای تقویت مهارت‌های اجتماعی، به کودکان کمک می‌کنند تا با همسالان خود روابط مثبت‌تری برقرار کنند. این احساس تعلق به جمع مدرسه می‌تواند به کاهش ترس و اضطراب کودکان کمک کند و مشارکت آن‌ها را در فعالیت‌های مدرسه افزایش دهد.
ایجاد شبکه‌های حمایتی مانند برنامه‌های دوست‌یابی (buddy programs) و گروه‌های کوچک حمایتی نیز از دیگر نقش‌های مدارس است که به کودکان اضطرابی کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی را بیاموزند و احساس راحتی بیشتری در مدرسه داشته باشند.
مدرسه همچنین باید در مقابل رفتارهای قلدری و آزارهای اجتماعی واکنش سریع و قاطع داشته باشد. واکنش به موقع به این مسائل باعث می‌شود کودکان احساس کنند مدرسه محیطی امن و حمایتی است و از حقوق آن‌ها محافظت می‌شود که کاهش ترس و اضطراب را در پی دارد.
] در مجموع، نقش مدرسه و معلمان در حمایت از کودکان ترسیده از مدرسه نقش یک سیستم پشتیبان چندوجهی است که شامل ایجاد محیط امن، آموزش مهارت‌های مقابله‌ای، همکاری با خانواده و استفاده از خدمات تخصصی روانشناسی می‌شود. بدون این حمایت‌های گسترده، ترس از مدرسه ممکن است به مشکلات بلندمدت تحصیلی و روانی منجر شود که تاثیر منفی بر آینده کودکان خواهد داشت.
معلمان می‌توانند با برقراری ارتباط مثبت و ایجاد رابطه‌ای دوستانه با دانش‌آموزان، فضایی فراهم کنند که کودکان احساس کنند نگرانی‌ها و ترس‌هایشان شنیده و پذیرفته شده است. این ارتباط بر پایه اعتماد باعث می‌شود کودکان راحت‌تر درباره اضطراب‌های خود صحبت کنند و کمک بخواهند، که خود گام مهمی در بهبود وضعیت آن‌ها است.
یکی از روش‌های موثر در کمک به کودکان مضطرب، آموزش تکنیک‌های آرام‌سازی و مهارت‌های مقابله‌ای در کلاس است. معلمان می‌توانند به کودکان بیاموزند چگونه از تنفس عمیق، تمرینات آرام‌بخش و تکنیک‌های مدیریت استرس استفاده کنند تا در مواقع اضطراب‌زا بهتر عمل کنند و آرامش خود را حفظ نمایند.
همچنین، معلمان می‌توانند با کاهش شرایط استرس‌زا مانند امکان دادن به کودکان برای انجام امتحانات در محیطی آرام‌تر یا اجازه دادن به ساختارهای جایگزین برای ارائه کارها، باعث کاهش اضطراب و ترس آن‌ها شوند. ایجاد انعطاف در روش‌های آموزشی و در نظر گرفتن تفاوت‌های فردی کودکان به آن‌ها کمک می‌کند تا بهتر با شرایط مدرسه کنار بیایند.
نقش مدرسه فراتر از محیط کلاس است و همکاری با والدین، مشاوران و متخصصان سلامت روان مراکز مشاوره روانشناسی آموزش و پرورش برای ایجاد برنامه‌های حمایتی تخصصی نیز اهمیت دارد. این همکاری چندجانبه باعث می‌شود برنامه‌های دقیق‌تر و متناسب با نیازهای هر کودک طراحی و اجرا شود که اثربخشی بالاتری دارد.
در نهایت، معلمان با آموزش دریافت علائم اضطراب و ترس در کودکان و برخورد مناسب با آن‌ها می‌توانند به کاهش مضرات این ترس کمک کنند و با ایجاد فضایی مثبت و حمایتگر، کودکان را به حضور مداوم و موفق در مدرسه تشویق نمایند. این نقش کلیدی معلمان یکی از عوامل مهم پیشگیری از افت تحصیلی و مشکلات روانی در کودکان است.