انتشار برنامه تازه علی ضیا با محوریت اجرای خوانندگان رپ در یکی از پلتفرمهای نمایش خانگی، موجی از واکنشها و حاشیهها را بهدنبال داشته است. مسئله اصلی اما نه خود برنامه، بلکه ابهام نهادی و سیاستی پیرامون آن است.
اگر پس از سه دهه قرار است امکان فعالیت رسمی و مجاز برای رپرها در کشور فراهم شود، این تصمیم باید بهصورت شفاف، رسمی و صریح اعلام شود؛ رفع محدودیت فرهنگی زمانی معنا دارد که در چارچوبی روشن و اعلامشده اتفاق بیفتد، نه در فضای خاکستری و مبهم.
از سوی دیگر، پیگیریهای بعدی نشان میدهد که این برنامه ـ بنا بر اخبار منتشرشده ـ مجوزی از ساترا، بهعنوان نهاد متولی تنظیمگری شبکه نمایش خانگی، نداشته است. در این صورت، پرسش جدیتر میشود: چگونه محتوایی بدون مجوز، امکان انتشار رسمی در یک پلتفرم را پیدا کرده است؟
حاشیه پایانی نیز به واکنش برخی رپرهای خارج از کشور بازمیگردد که افراد شرکت کننده در این برنامه را نزدیک به حاکمیت میدانند و این را نشانهای منفی میخوانند. این واکنش، بیش از آنکه فرهنگی باشد، ریشه در رقابت بازار دارد؛ تجربه موسیقی پاپ نشان داده که با رسمیشدن فعالیت در داخل کشور، بخشی از مخاطبان جریانهای برونمرزی کاهش مییابد. با این حال، یک اصل بدیهی همچنان پابرجاست: در همه جای دنیا، فعالیت حرفهای در هر حوزهای مستلزم پذیرش قوانین و پاسخگویی به ساختار رسمی همان کشور است و هیچ هنرمند یا صنفی بدون تمکین به قواعد حاکم، امکان فعالیت قانونی ندارد