به گزارش
روزپلاس ، تا مدت‌ها کار اجرا در صداوسیما، شکل و شمایلی مشخص داشت؛ یک آقا یا خانم بسیار موقری می‌نشست جلوی دوربین و اعلام برنامه می‌کرد. نه حق داشت با کسی شوخی کند، نه کسی را دست بیندازد و نه اینکه خارج از متنی که برایش نوشته‌اند، چیزی اضافه کند. او باید خیلی لفظ قلم و مؤدبانه و بدون تحرک با مخاطبانش روبرو می‌شد. تا پیش از تغییر این روند مجریان را هیچ‌گاه ایستاده نمی‌دید و تحرکی در اجراها نبود.
مسئولین صدا و سیما می‌دیدند که در غرب مدت‌هاست شیوه‌های نخ‌نما و کلاسیک اجرا دیگر جوابش را پس داده است و مجبور به پذیرش برخی تغییر و تحولات بودند. اگر بخواهیم به اولین اجراهای متفاوت در صداوسیما برسیم باید به سال‌های اولیه دهه 70 بازگردیم وبه برنامه‌ای با نام «بعد از خبر». محمود شهریاری می‌گوید نخستین بار او یخ اجراها را شکسته: «من در دوره ای با آقای آتش‌افروز بعد از اخبار سراسری برنامه «بعد از خبر» را اجرا می کردم. اجرای آن موقع خیلی جدی بود. مجری‌های شق و رق می نشستند و اعلام برنامه می‌کردند. فقط قسمت بالاتنه دیده می شد و مجری خیلی رسمی حرف می‌زد. ما برای اولین بار برنامه‌ای متنوع اجرا کردیم، تهیه کننده به ما گفت سه، چهار دست لباس بیاورید تا سه، چهار برنامه را در یک شب ضبط کنیم. بعد از برنامه اول، کار را متوقف کرد و گفت شما خیلی شاد هستید در حالی که الان نه عید است و نه دهه فجر! شما چرا باید خوشحال باشید. من پرسیدم چرا باید ناراحت باشیم. برنامه 15 دقیقه ای ما را پیش رئیس سازمان صدا و سیما بردند. او گفته بود برنامه را مشروط ضبط کنید تا ببینیم بازخورد جامعه و مسئولان چطور است. برنامه هم با اقبال مردم مواجه شد. فضا شکسته شد. دیدند می‌شود در یک برنامه خندید و لطیفه گفت.»
ابتکار