بزرگترین گونه زنبور جهان کشف شد+عکس

با تمام خبرهای بدی که درباره موضوعات مختلف در دنیای طبیعی شنیده می شود، این خبر باعث امیداوری شد".

کد خبر: ۱۱۴۱۲۹

تاریخ انتشار:۲۱ اسفند ۱۳۹۷ - ۱۱:۴۳ - 12 March 2019

به گزارش روزپلاس، دانشمندان به مدت 40 سال معتقد بودند که نژاد زنبور عظیم الجثه منقرض شده است. از سال 1981 تا به امروز بزرگترین حشره‌ای که حدود 4 برابر بزرگتر از زنبور عسل اروپایی و به اندازه‌ی انگشت شصت انسان است، رویت نشده است.

به گزارش CNN کشف مهم زنبور عظیم الجثه‌ی والاس (Wallac’s giant bee) یا مگاچیل پلوتو (Megachile pluto) در اندوزی صورت گرفت. عکاس تاریخ طبیعی کلی بولت (Clay Bolt)، الی وایمن حشره شناس، بومی شناس رفتاری سیمون رابسون و گلن چیلتون پرنده شناس به مدت 5 روز به دنبال این حشره در جنگل مرطوب راهپیمایی کردند و در نهایت با آن مواجه شدند.

انجمن بین المللی حفاظت از محیط زیست (IUCN) این گونه‌ها را بخاطر حفاری و شکار که سبب جنگل زدایی و نابودی زیستگاه آنها شده است، جزء انواع " آسیب پذیر" دسته بندی کرده است. به عقیده‌ی IUCN، این گونه از حشرات ممکن است به مکان‌های دیگری مهاجرت کرده باشند، زیرا در دهه‌ی گذشته جنگل زدایی در اندونزی شدت گرفته است. بنابراین می توان امیدوار بود که محیط بیش از تصور انسان‌ها ارتجاعی باشد.

این زنبور در ابتدا توسط طبیعت شناس بریتانیایی آلفرد راسل والاس نامگذاری شد که این حشره را در سال 1858 در حین اکتشاف جزیره باکان (Bacan island) کشف کرد. تا به امروز کشف اولیه‌ی والاس و رویارویی حشره شناس، آدام مسر(Messer) با این زنبور در سال 1981 تنها مشاهدات مستند در تاریخ مدرن می باشند.

از نظر استدلالی، تیم به منظور یافتن زنبور یک رویکرد کاملا ابتدایی را در پیش گرفت: آنها لانه‌ی هر موریانه‌ای که می‌یافتند را تفتیش می‌کردند. جستجوی برنامه‌ریزی شده و زمان برِ آنها در جزایر مولوکاس شمالی (North Moluccas islands) صورت پذیرفت، زیرا طبق مشاهدات مِسر در سال 1981 ، این جزایر قسمتی از زیستگاه این زنبور بودند.

گروه تحقیقاتی برای آماده شدن جهت رویارویی با قسمت های گیاهی و انبوه روی زمین از تصاویر ماهواره ای استفاده کرد، زیرا طبق تحقیقات، زنبور والاس یا در زمین‌های پست پوشیده شده از گیاهان سکونت دارد یا لانه‌های موریانه در تنه‌ی درختان.

تیم تحقیقاتی، هر لانه‌ی موریانه را قبل از خارج کردن از لیست به‌ مدت نیم ساعت مورد بررسی قرار می‌داد. آنها اغلب با زنبوری مواجه می‌شدند که تصور می‌کردند زنبور والاس باشد، اما آن حشره تنها یک زنبور متوسط بود.

در روز پنجم و پایانی سفرشان، مترجم و راهنمای گروه به لانه‌ی خاصی در بالای درخت اشاره کردند که در فاصله‌ی 8 فوتی از سطح زمین قرار داشت. وقتی عکاس گروه یعنی بولت از درخت بالا رفت، یک زنبور والاس ماده را مشاهده کرد که به او خیره شده بود.

بولت قبل از حصول اطمینان از گرفتن عکس های کافی گفت: این مهمترین لحظه‌ی زندگی‌ام بود.

بدون وارد کردن هیچ گونه فشاری برای مشاهده زنبور و تمایل به حفظ رفتار طبیعی حشره، گروه تصمیم گرفت که تا زمان ترک لانه توسط زنبور منتظر بماند.

هرچند بعد از چند ساعت گروه تصمیم گرفت که با قرار دادن یک تکه شیشه در مقابل زنبور او را فریب دهد، زیرا در این حالت زنبور بصورت مستقیم از لانه خارج شده و وارد لوله ای می شد که برای او تهیه کرده بودند.

به گفته رابسون، بومی شناس رفتاری، زنبور رفتار خشونت آمیزی نداشت.

در سال 2015 بولت و وایمن برای نخستین بار مشتاقانه به بحث راجع به مشاهده حضوری زنبور عظیم الجثه والاس پرداختند. در آن زمان بولت در حال عکس برداری در نیویورک بود، در حالی که حرفه‌ی وایمن او را به سمت موزه‌ی تاریخ طبیعی آمریکا کشانده بود.

به گفته بولت: الی و من شروع به صحبت درباره‌ی زنبور کردیم، آیا اکتشاف دوباره‌ی این حشره در دنیای وحشی جالب نیست؟

همزمان با اینکه بولت و وایمن فعالانه به دنبال تحقق رویای خود بودند، رابسون و چیلتون نیز به آنها ملحق شدند و با نشان دادن علاقه خود، به تلاش برای انجام ماموریت شخصی خود در این زمینه ادامه دادند.

اگرچه محلی‌ها نظری راجع به آمدن یک گروه تحقیقی آمریکایی به آن محل و شروع جستجو از زمان رسیدن به اندونزی نداشتند. به گفته رابسون: "مردم باورشان نمی شد که ما بدنبال یک زنبور باشیم."

این اکتشاف موفقیت آمیز منجر به تلاش بیشتر بولت و رابسون و همکاری با حفاظت بومی برای جلوگیری از انقراض این حشره شد.

به گفته بولت: " با تمام خبرهای بدی که درباره‌ی موضوعات مختلف در دنیای طبیعی شنیده بودم، این خبر باعث امیداوری من شد."

رابسون اذعان داشت که هنوز جنگل های متعدد و زمان کافی و امید زیادی برای زنبور و حیات او وجود دارد. آیا به نظر شما هم باید این گونه‌های عجیب و غریب را حفظ کرد و برایشان تا این اندازه وقت گذاشت و خرج کرد؟ به نظرتان ما هم در حفظ و نگهداری گونه‌های رو به انقراض در کشورمان تا این اندازه حساسیت به خرج می‌دهیم؟