واکنش سیدحسن خمینی به دربی

مدت ها بود كه نتوانسته بودم يك بازى كامل از دو تيم پر طرفدار كشورمان يعنى استقلال و پرسپوليس ببينم. امّا امروز عصر با بچه ها نشستيم و بازى را ديديم و به ياد روزهاى نوجوانى افتادم. در دهه ى شصت، جمعه ها استقلال در ورزشگاه شهيد شيرودى بازى مى كرد و پرسپوليس _ كه مقطعى هم نامش تنها روى كاغذ پيروزى شد_ در ورزشگاه آزادى. با دوستان و بعضى از فاميل به طور مرتب به استاديوم مى رفتيم. آن سال ها تنها سرگرمى ما همين بازى ها بود كه نامش جام باشگاه هاى تهران بود و تنها تيم هاى تهرانى در آن حاضر بودند ، رفت و برگشت هم نداشت. يك جام بين استانى هم چند سالى با نام جام قدس برگزار مى شد كه براى تهرانى ها جذابيتى نداشت. فوتبال كشور هم خلاصه مى شد در همين دو تيم كه به صورت غير حرفه اى و بدون پرداخت هاى كلان بسته مى شدند. تيم ملى هم غير از يكى دو نفر ، از بازيكنان اين دو تيم تشكيل مى يافت. نكته ى ديگر هم آن بود كه معمولاً بازى اين دو تيم مساوى تمام مى شد و بر خلاف نيمه ى اول بازى امروز، آن سال ها، بازى هاى اين دو تيم زيبا نبود. راستى يادش به خير؛ فكر مى كنم بيش از عدد انگشتان دو دست بازى هاى اين دو تيم را در استاديوم آزادى ، از نزديك شاهد بودم. اكثر آنها هم در طبقه ى دوم بود. روزگار خوش نوجوانى و جوان تر بودن. بردها و باخت ها. غم ها و شادى ها. يك رنگ شدن ها و كُرى خواندن هاى قبل و بعد بازى ،در مدرسه و مسجد و محله. خريد مجله هاى هفتگى و تعقيب اخبار ورزشى. در مجموع يادش به خير. قدر روزهاى نوجوانى و تازه جوانى را بيشتر بدانيد.