امسال هم حال آموزش و پرورش خوب نیست!

امسال نیز مانند سال پیش و مانند دو سال پیش و مانند یک دهه ی پیش و … بر خلاف قول های پر تکرار ِ و آزار دهنده کار بدستان هنوز و پس از ماه ها هنوز بخشی از مطالبات معلمان پرداخت نشده است. امروز واپسین روز هفته گرامی داشت مقام معلم است. هفته ای که بنا بر وعده های پی درپی دست اندرکاران آموزشی قرار بر پرداخت اضافه تدریس های معلمان رسمی و معلمان خرید خدمت و حق التدریس و آزاد بود. امروز و در نوزدهمین روز از اردیبهشت هنور از افزایش حقوق سالانه فرهنگیان خبری نیست و بیم و امیدِ حقوق بگیرانِ گسترده ترین و موثر ترین وزارت خانه دولت لا به لای خبرهای نگران کننده ی گوناگون همچنان در نو سان است؛ خبرهایی همچون افزایش ۶ تا ۱۲ درصدی حقوق کارمندان به جای ۱۲ تا ۱۸ درصدی مصوبه مجلس!

امسال هم مانند چند دهه گذشته افزون بر نادیده گرفتن آزار دهنده ی خواسته های معیشتی فرهنگیان، فضا برای اعِمال دیدگاه های آموزشی آنان در سیاست های خُرد و کلان آموزشی بسته است و همچنان معلم بر خلاف روندِ آموزش در جهان تنها اجرا کننده بی اراده سیاست گذاری های آموزشی و غیر آموزشی کشور است.

امسال مانند دو سه سال گذشته هنوز از هزاران میلیارد تومان پولی که در صندوق ذخیره فرهنگیان و بانک سرمایه بر باد رفته خبری نیست و همچنان این ماجرا در آشفته بازار اختلافات سیاسی- جناحی و جهانی پنهان است. امسال هم مانند چند سال گذشته هنوز هم از "ماده ۷۸ قانون مالیات کشوری” پس از تصویب در شورای نگهبان خبری نیست؛ ماده ای که قرار بود از مالیات گرفته شده از برخی نهادهای زیر نظر رهبری از جمله آستان قدس برای بهبود و گسترش عدالت آموزشی در مناطق نابرخوردار بهره گرفته شود و این سیاست ارزشمند نیز شوربختانه همچنان زیر رقابت های سیاسی- جناحی خاک می خورد.

امسال از توزیع شیر در مدرسه ها خبری نشد و همچنان باید نگران بچه های خانواده های محروم بود که توان خوردن این ماده مهم خوراکی را ندارند و بی گمان باید منتظر پیامدهای آسیب زایی فراورانی برایآنان بود. امسال نیز مانند چند دهه گذشته باید نگران دیوارهای سست مدرسه ها و جان دانش آموزان و آموزگاران، نوجوانان و جوانان خسته و گریزان از آموزش بود. امسال نیز همچون سال های گذشته باید شاهد گلایه های پر بسامد معلمان در دفترهای مدرسه ها بود که آهسته آهسته دارد به نفرت تبدیل می شود….

شوربختانه بر خلاف روند تجربه شده توسعه در بسیاری از مناطق جهان هنوز هم که هنوز است آموزش در کشور ما در اولویت نیست و همچنان باید نگران بی توجهی سیاستمداران، خانواده ها، اندیشمندان، روشنفکران و همه جامعه به مهمترین نهاد توسعه در جهان نوین بود. این روزها دانش آموز و آموزش و آموزشگری در کشور ما حال خوبی ندارد. تا کی باید شاهد ناکارآمدی و بی توجهی به این ناکارآمدی بود!؟