به گزارش روزپلاس، همانطور که بسیاری از بزرگسالان آمریکایی - حتی آنهایی که ارتباط شخصی با اوکراین ندارند - استرس های جنگ را از دور احساس می کنند، کودکان و نوجوانان نیز ترس، ناامیدی و درماندگی را تجربه می کنند.
دکتر آن ماستن، روانشناس و استاد مؤسسه رشد کودک دانشگاه مینه سوتا، گفت والدین باید گوش کنند و خود را برای صحبت کردن در دسترس قرار دهند، به کودکان اطمینان دهند که ایمن هستند و همچنین باید به بچه ها بفهمانند که ناراحتی، نگرانی یا ترس در برابر جنگ در آنها اشکالی ندارد. مری آلورد، روانشناس، دکترا، مؤسس و رئیس Resilience Across Borders، یک سازمان غیرانتفاعی که بر افزایش تاب آوری دوران کودکی متمرکز است، گفت: «نگرانی در مورد جنگ بد نیست . به این معنی است که یک کودک همدلی دارد. تا زمانی که این نگرانی در عمل هدایت شود و به پایان برسد و حتی نگرانی می تواند سازنده هم باشد.
روانشناسان توصیه هایی برای کمک به کودکان برای مدیریت ترس ها و نگرانی های خود از دوران پیش دبستانی تا نوجوانی ارائه می دهند.
1. ابتدا احساسات خود را پردازش کنید:
اگر احساس استرس، غمگینی یا عصبانیت می کنید، بهتر است این احساسات را حل کنید تا بتوانید با آرامش با فرزندتان صحبت کنید. والدین باید بدانند که حتی نوزادان، کودکان نوپا و کودکان پیش دبستانی نیز می توانند اضطراب را در اعضای خانواده خود احساس کنند، بنابراین والدین باید مراقب مکالمات بزرگسالان نیز باشند که ممکن است کودکان آن را بشنوند.
2. سوالات کودکان تان را پیش بینی کنید و فعال باشید در پاسخ مناسب به آنها.
اطلاعات را به اشتراک بگذارید و به کودکان بگویید که ایمن هستند. به بچه ها اطلاعات اولیه و مناسب سن در مورد جنگ بدهید و با هم در مورد ایمنی صحبت کنید. برای کودکان پیش دبستانی، مکالمات باید واضح و با جزئیات کم باشد. مواردی از این قبیل بگویید: "مردم در اوکراین در حال جمع آوری غذا، یافتن سرپناه و کمک به یکدیگر هستند."
برای کودکان دبستانی، جزئیات بیشتر مناسب است، به عنوان مثال: "مردم خانه های خود را ترک می کنند تا پناهگاه های بمب و مکان های امن پیدا کنند و برای حمایت به یکدیگر وابسته اند."
کودکان اغلب تعجب می کنند که این رویدادها چگونه بر آنها تأثیر می گذارد. به فرزند خود اطمینان دهید که جنگ در نقطه دیگری از جهان در حال وقوع است و او در امان است. در مدرسه راهنمایی، بچه ها شروع به تمایز از والدین خود می کنند و ایده های خود را بیان می کنند. این فرصت خوبی برای گفتگوهای عمیق تر در مورد مسائل جهانی، ایمنی در رسانه ها و نحوه دسترسی به منابع قابل اعتماد اطلاعات است. در دوران دبیرستان، نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که عواقب مرگبار جنگ را درک کنند. آنها همچنین در چشم انداز گرفتن مهارت پیدا می کنند، بنابراین ممکن است بخواهند در مورد احساسات کودکان هم سن و سال خود که از خانه خود فرار می کنند، اسلحه به دست می گیرند یا نگران مرگ هستند صحبت کنند.
3. بحث کنید که جنگ چگونه بر خانواده شما تأثیر می گذارد
4. روی کمک کنندگان تمرکز کنید
تاکید بر اینکه مردم چگونه از یک ملت جنگ زده حمایت می‌کنند، می‌تواند باعث شود کودکان احساس امنیت بیشتری کنند. "این به آنها یادآوری می کند که حتی زمانی که اتفاقات ترسناک یا بد رخ می دهد، همیشه افرادی هستند که برای کمک به جلو قدم می گذارند.
5. به بچه ها کمک کنید بخشی از راه حل باشند
بسیاری از کودکان می‌خواهند کمک کنند - و مهم است که راه‌هایی برای آنها فراهم کنیم تا این کار را به روشی مناسب سنشان انجام دهند.
برای کودکان خردسال، این ممکن است به سادگی شامل کشیدن نقاشی یا نوشتن یادداشت در مورد صلح باشد. بچه های دبستانی می توانند برای خیریه های معتبر کمک مالی جمع کنند. دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان ممکن است در تظاهرات مسالمت آمیز حمایت از مردم جنگ زده شرکت کنند.
«مشکلات را به «چه کاری می توانم انجام دهم؟» تبدیل کنید. "سالم‌ترین چیزی که به مردم کمک می‌کند تا با آن کنار بیایند، عمل است."
6. نظارت بر تماشای رسانه ها
برخلاف پوشش رسانه‌ای جنگ‌های قبلی، ما اکنون به تصاویر و ویدیوهای خشونت از طریق رسانه‌های اجتماعی و اخبار ۲۴ ساعته دسترسی دائم و فوری داریم. توصیه می‌شود وقتی بچه‌های کوچک در اتاق هستند، تلویزیون را خاموش یا کانال را عوض کنید تا در معرض فیلم‌های ناراحت‌کننده قرار نگیرید.
این احتمال وجود دارد که نوجوانان با چنین تصاویری در رسانه های اجتماعی روبرو شوند. از آنها بپرسید که چه چیزی دیده اند و چه احساسی نسبت به آن دارند. آیا چیزی وجود دارد که آنها اطلاعات بیشتری در مورد آن می خواهند؟ تماشا یا خواندن گزارش جنگ را همراه با نوجوان خود در نظر بگیرید. این ممکن است شامل بحثی در مورد چگونگی تشخیص منابع معتبر اخبار از اطلاعات نادرست باشد.
در نهایت، مراقب علائمی باشید که ممکن است نشان دهنده پریشانی قابل توجه باشد، مانند تغییرات ناگهانی در عادات خواب یا خوردن، تحریک پذیری، یا اشتغال به رسانه های خشونت آمیز. در این موارد، به دنبال حمایت از متخصص اطفال یا روانشناس کودک باشید.