ارتباط میان سطوح بالای شفقت به خود و عدم احساس خستگی

*بی حوصلگی امری رایج است، اما کارشناسان معتقدند یکی از راه های کاهش آن تمرین شفقت به خود است.

*یک مطالعه اخیر نشان داد که افرادی که سطح بالایی از شفقت به خود دارند کمتر مستعد کسالت هستند.

*مدیتیشن و تنفس دو راه برای یادگیری پرورش شفقت به خود هستند.

اودیا توضیح می دهد که شفقت به خود، با ابراز شفقت نسبت به رنج خود، تأثیر روانی تجربیات منفی را کاهش می دهد. او می افزاید: تمرین شفقت به خود با تقویت ارزش خود و تقویت احساس ارتباط - هم با خود و هم با دیگران - به افزایش درک زندگی معنادار کمک می کند.

اریک ایگو، دکترا، و ویژناند ون تیلبورگ، دکترا، دو تن از نویسندگان همکار اودی، قبلاً ثابت کرده‌اند که چگونه بی‌حوصلگی باعث فقدان معنا در زندگی و در نتیجه تمایل به بازگرداندن معنا می‌شود. اودیا می‌گوید: «اکنون شروع به تحقیق کرده‌ایم که چگونه منابع معنا می‌توانند در وهله اول از تجربه‌های ملال جلوگیری کنند.

ابتدا، محققان یک مطالعه آزمایشی روی 49 دانشجوی کارشناسی انجام دادند و دریافتند که افراد خوددلسوز کمتر مستعد کسالت هستند. سپس، آنها از پلت فرم Mechanical Turk آمازون برای انجام مطالعه دوم با 265 شرکت کننده و سپس مطالعه سوم با 191 شرکت کننده استفاده کردند.

مطالعات هم شفقت به خود (یعنی تمایل عمومی یک فرد به دلسوز بودن نسبت به خود) و هم خوددلسوزی (سطح شفقت به خود شخص در آن لحظه خاص) را بررسی کردند. این مطالعات همچنین تمایل به کسالت (یک تمایل عمومی به بی حوصلگی) و بی حوصلگی  (در آن لحظه خاص چقدر احساس کسالت می کند) را بررسی کردند.

«به نظر می رسد افرادی که سطح بالایی از شفقت به خود دارند کمتر مستعد کسالت هستند. به ویژه، شفقت به خود با افزایش ادراک از معنای زندگی و در نتیجه خستگی کمتر همراه است.

تحقیقات نشان می دهد که نه تنها تمرین شفقت به خود برای رفاه کلی شما مفید است، بلکه ممکن است به کاهش سطح کسالت شما نیز کمک کند." مهمتر از همه، مزایای افزایش ادراکات از معنای زندگی که شفقت به خود به آنها القا می کند، مختص کسالت است، نه تأثیر منفی.»

الیزابت نترتون، MD، روانپزشک و مدیر پزشکی منطقه ای با Mindpath Health، معتقد است که وقتی به خود شفقت داریم، به خود احترام می گذاریم و به خودمان لطف می کنیم به همان روشی که به شخص دیگری لطف می کنیم. اما شفقت به خود ویژگی ای نیست که ما فقط یک روز صبح با آن از خواب بیدار می شویم – پرورش آن نیازمند تمرین است.

ما می توانیم این کار را از طریق تمرین روزانه انجام دهیم، با توجه به افکارمان و نحوه صحبت با خودمان شروع کنیم. دکتر نترتون می‌گوید: «همانطور که متوجه می‌شوید با خود به شیوه‌ای منفی صحبت می‌کنید، می‌توانید تمرین کنید که این افکار را مجدداً قالب‌بندی کنید یا بیان کنید تا مهربانی بیشتری داشته باشید.

او اضافه می‌کند که مطالعه اخیر منطقی است، زیرا افرادی که درجه بالایی از معنای زندگی را دارند، اغلب در فعالیت‌ها و نقش‌هایی که به این حس  کمک می‌کنند، کاملاً فعال هستند.

اودی می‌گوید شفقت به خود یک ویژگی شخصیتی انعطاف‌پذیر است که می‌توان آن را از طریق تکنیک‌های مدیتیشن و یادداشت‌نویسی تقویت کرد و پتانسیل کاهش تجارب کسالت را ارائه می‌دهد.

کریستی ویتمن، رهبر تحول آفرین و نویسنده دو بار پرفروش نیویورک تایمز، شفقت به خود را انرژی می داند. او می‌گوید: «این یک عمل درونی است که به شما امکان می‌دهد زمانی که همه چیز آنطور که می‌خواهید نیست، خود را آرام و آرام کنید. "این راهی است که خود را احساس کنید و به خود اجازه دهید تجربیات و احساسات خود را داشته باشید، اما از طریق آنها حرکت کنید؛ انرژی را از احساسات سطح پایین به احساسات سطح بالاتر خنثی می کند."

نکته ویتمن این است که با آگاهی از انرژی آنچه را که نمی خواهید فکر کنید، احساس کنید. او می‌گوید: «این انرژی را از طریق تکنیک‌ها و فرآیندهای تنفس یا تسلط انرژی، پردازش کنید. "سپس بخواهید احساس دلسوزی کنید. احساس کنید که یک آغوش گرم انرژی بدن شما را احاطه کرده است. با مهربانی و کلمات آرامبخش با خود صحبت کنید مانند "می دانم که گاهی اوقات احساس X آسان نیست و بهتر خواهد شد."