به گزارش روزپلاس؛ بسیار در جامعه دیده و شنیده میشود که افراد، برای بیان ایرادات و مشکلات کشور، به وضعیت بهتر در کشور های دیگر تکیه می کنند، گویی که برای حرف خود، چون مستندی نمی توانند ارائه دهند، مستنداتی از کشور های دیگر ارائه می دهند تا مشکلات کشور خودشان را اثبات کنند. اما وقتی کسی از ایرادات کشور های دیگر سخنی می گوید، واکنش برخی افراد این است که ، تاوقتی خودمان مشکلات داریم، چرا مشکلات دیگر کشور هارا بیان می کنید؟
همین افراد، در بیان معضلات، نکات مثبت و قوت دیگر کشور هارا بیان میکنند. سوال اینجا مطرح میشود که پس ایران را مقایسه بکنیم یا خیر؟ مساله این است که از کودکی، بسیاری از والدین و البته جو جامعه ، بدین گونه به ما یاد داده اند که مدام خودمان را مقایسه کنیم.
آنطور که وقتی کودکی از ایرادات رفتاری هم کلاسی اش میگفت، واکنش والدین این بود که تو فعلا خودت را خوب کن. اما برای اثبات ایرادات فرزندانشان، آن هارا با فرزندان همسایه و دوستان و فامیل، مقایسه می کردند .
در حالیکه مقایسه به طور کامل ، توصیه نمی شود. مقایسه نباید به گونه ای باشد، که افراد را از توانمندی هایشان دور و ناامید کند. مقایسه باید باعث پیشرفت بشود. اگر کشورتان را برای تخریب، مقایسه کردید، یعنی قصدتان از مقایسه ، پیشرفت نبوده. بلکه تخریب و اثبات حرفتان بوده صرفا.