روانشناسی خطرپذیری را چگونه می بیند؟/ بازی با آدرنالین

صفحه‌ی روانشناسی پایگاه خبری روزپلاس، در گزارشی نوشت: روانشناسی ریسک پذیری هم مانند هر رفتار دیگری می‌تواند خوب یا بد باشد. یعنی درباره آن یک حکم کلی وجود ندارد. ضمن اینکه ارتقا و رشد این ویژگی در هر فرد تحت تاثیر عوامل تربیتی، محیطی و شخصی فراوان است. 

پس نمی‌توان گفت که ریسک پذیری اصولا رفتاری درست است یا خیر. باید بدانید که ریسک پذیری در روانشناسی به دقت تحلیل می‌شود و روانشناسان معتقدند که این رفتار می‌تواند مزایا و در عین حال مضراتی را به فرد تحمیل کند.

با همه این حرف‌ها، باید قبول کرد که فارغ از نگاه علمی به ریسک پذیری در روانشناسی و تحقیقات تخصصی، برای همه افراد لازم است که گاهی ریسک کنند و با به چالش کشیدن خود و خروج از ناحیه امنشان، آدرنالین را در بدنش بالا ببرند و هیجان را به زندگی خود وارد کنند.

کسانی که از هواپیما با چتر نجات می‌پرند، افراد به شدت ریسک پذیری هستند. آن دوست عزیزی هم که تا به حال سوار دوچرخه نشده و نهایتا تصمیم می‌گیرد که این کار را امتحان کند هم ریسک را به اندازه خود می‌پذیرد.

ریسک پذیری زیاد بدن را به ترشح مواد شیمیایی هیجان‌آوری مانند آدرنالین و دوپامین عادت می‌دهد.

مثلا دوپامین باعث می‌شود تا حس و حال خوبی در افراد وجود داشته باشد. کسی که با ریسک پذیری به ترشح این ماده در بدن خود کمک می‌کند به تدریج معتاد می‌شود و همواره به دنبال فعالیت‌هایی می‌گردد که او را به رسیدن به همان حس و حال خوش راهنمایی می‌کنند.

مطالعه ریسک پذیری در روانشناسی نشان می‌دهد که اعتیاد به خطر کردن برای رسیدن به لذت، افراد را به پذیرش ریسک‌های بزرگ و بزرگ‌تر وادار می‌کند. به همین خاطر است که وقتی، افراد ریسک می‌کنند و به این کار عادت پیدا می‌کنند، مدام در پی برنامه‌ریزی برای پذیرفتن خطرات عجیب‌تر و کلان‌تر می‌گردند.