صفحه‌ی روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس، در گزارشی نوشت:
اختلال شحصیت وابسته:
dependent personality disorder
طبق تعریف منابع علمی روانشناختی، فردی که دارای اختلال شخصیت وابسته است نیاز فراگیر و مفرط به حمایت شدن دارد که این نیاز در او منجر به سلطه‌پذیری می‌شود.
افراد وابسته، عزت نفس اندکی دارند و خود انتقادگری در آنها زیاد است.
آنها معمولاً به‌دنبال دلایل خوشحالی در بیرون از خود می‌گردند و خوشحالی خود را منتسب به اتفاقات بیرونی می‌دانند. افراد دارای اختلال شخصیت وابسته ملاکشان برای سنجش خوبی و یا بدی عملکرد خود، نظر و باور دیگران است و خودشان ملاکی به‌غیر از نظر دیگران برای تأیید و تشویق خود ندارند. بنابراین همواره نظر دیگران برای آنها مهم است. افراد دارای اختلال شخصیت وابسته؛ خود را در مواجهه با دنیا و مسائل آن ناتوان می‌بینند و باور دارند که آنها توانایی و مهارت مواجهه با دنیا را ندارند. راه‌حل آنها برای مواجهه با این دنیای پیچیده و ترسناک، پیدا کردن کسی است که بتواند از آنها مراقبت کرده و کارهای آنها را انجام دهد و برای آنها تصمیم‌گیری کند.
بنابراین، احساس عدم کفایت در آنها منجر به وابستگی به دیگران می‌گردد.
باور ناخودآگاه افراد دارای اختلال شخصیت وابسته آن است که در صورتی که فردی مستقل باشند و ویژگی‌های یک فرد مستقل را از خود نشان دهند، دیگران آنها را ترک و طرد خواهند کرد؛ زیرا معتقد هستند که یک فرد یا وابسته به دیگران و تحت حمایت دیگری است و یا کاملاً مستقل و در نتیجه تنها.
مهمترین خطای شناختی افراد دارای اختلال شخصیت وابسته تفکر دو قطبی است. خطای شناختی دیگر در افراد دارای اختلال شخصیت وابسته، فاجعه‌سازی است.
افراد وابسته، باور به «من خوب نیستم، تو خوب هستی» دارند. آنها شخص مقابل را توانا، دانا و پرقدرت فرض می‌کنند و از او ابرمرد در ذهن خود خلق می‌کنند و در مقابل، خود را ضعیف، ناتوان و محتاج می‌دانند.