صفحه روانشناسی «مثبت زندگی» روزپلاس در گزارشی نوشت: امید از جنس آفریدن و خلق کردن است ، نه از جنس کشف . نیازمند نیروی خلاقیت برای پیدایش اش است نه نیازمند جست و جو گری . این چنین نیست که برای امید ، نگاهی به محیط و اطراف کنیم ، اگر نیافتیم ، خود را ناامید تصور کنیم. اینطور نیست که وقتی چالش های دشوار و سختی ها و شکست های پی در پی به ما روی آوردند ، و چیزی جز تاریکی ندیدیم ، ناامیدی را در خود نهادینه بدانیم و از امیدواری دست بکشیم.
امید ، آفریدنی است نه کشف کردنی. امید را باید با نیروی خلاقیت ، با نیروی فکر و تعقل ، خلق کرد. برای جزء به جزء آن اندیشید و برنامه ریخت.
مادامی که کسی به ما بگوید ، چه چیزی در این فضا تو را امیدوار کرده ؟ چه دلیلی برای امیدوار بودن یافته ای؟ مگر چیزی وجود دارد که بخاطر آن امیدوار شوم؟ مگر میتوان امیدوار بود؟
او سیرِ پیدایش امید را درک نکرده است. و تا اکنون ، امید را برای خود خلق نکرده است. نیروی یکایک افراد جامعه ، چه برای زندگی شخصی خود ، چه برای اعتلای فرهنگ و دیگر عناصر جامعه شان ، باید بسیج شود برای خلق و آفرینش امید و در نتیجه برای ادامه حیات، برای داشتنِ یک جامعه دارای سلامت روان.
در این خلق و پیدایش ، جایگاه حاکمان ، مدیران ، مسئولین و اصحاب رسانه ، بسیار جایگاه پر اهمیت و تعیین کننده ای است. آنچه از امید باید خلق بشود ، بایستی دارای بنیان هایی محکم و ساختاری استوار باشد . نه چنانکه برخی امید را همچون یک نقاشی روی ساحل خلق میکنند و به تصویر میکشند. بلکه باید ساختاری زنده و پویا داشته باشد. امید از جنس تصویر سازی های موقتی نیز نمیباشد.
در نهایت ، امید، ذره ذره اش ، خلق کردنی است . خلقتی استوار و پویا . مادامی که کسی در پی کشف امید باشد نه خلق آن ، راهی را برگزیده که پایان آن بن بست است .