به گزارش صفحه «هنر روز» روزپلاس، امیرعباس صباغ در یادداشتی نوشت: آخرین ساخته سینمایی سروش صحت در ادامه همان جهان بینی خیام وارش که پخته ترین و کامل ترین اثر اوست، دقیقا همان فیلمی ست که جایش در سینمای ما خالی ست، ترکیبی دل انگیز از کمدی و فانتزی با فضاسازی قابل توجه و دیالوگ نویسی موجز و ظریف، که از هیچ، موقعیت های درخشانی خلق می کند. نسخه ای تماما سینمایی از دو بیتی های خیام در رهایی از جهانی پیچیده و سرسام آور.
سه دوست به نیت حضور در جشن عروسی رفیق خود به خیال رفتن به جشنی پر از رقص و آواز و عیش و نوش و تدارک همه ملزومات راهی می شوند اما وقتی می رسند آنچه می بینند با چیزی که در سر داشتند زمین تا آسمان متفاوت است و آنها عملا در مجلسی کاملا رسمی حضور دارند که برای چند دقیقه هم قابل تحمل نیست و قصه از همین جا آغاز می شود و اساسِ فیلم در تقابل میان این فضای دوگانه (یعنی آنچه انها می خواهند و آنچه در واقعیت با آن مواجه اند) که در نگاهی تعمیم یافته می‌تواند تفاوت میان فرهنگ رسمی و غیررسمی باشد، پایه‌ریزی شده و جهان پست مدرن فیلم حول همین محور شکل می گیرد. مخاطب از اینجا به بعد با اثری بشدت معنازدایی شده رو به روست که برگ برنده و وجه ممیزه آن در مقایسه با دیگر نمونه های وطنی این جنس سینما و آثار پیشین فیلمسازش، قدرت کارگردان در باورپذیرکردن و برقراری ارتباط میان تماشاگر و روابط حاکم میان شخصیت‌های فیلمنامه است. ریسکی بزرگ و جسورانه که عدم توفیق اش می توانست کل فیلم را بر باد دهد.
در میان کمدی های پرفروش و آشنای این سالها که از نگاه هنری اغلب آثاری متوسط رو به پائین بوده اند، ساخت چنین فیلمی که به لحاظ فنی و ساختاری جزو بهترین آثار امسال است، یک حسن دیگر هم دارد و آن هم پیشنهادی‌ست که فیلم برای مخاطب خود دارد و به مانند دیگر آثار صحت (در بهترین فرم خود) چیزی نیست جز تلاش برای جستجوی لحظات ناب حضور ! جایی که انسان از زمان می گریزد و بی اعتنا به آینده ای که هیچ قطعیتی در آن نیست به آگاهی می‌رسد و شخصیت های اصلی فیلم بقدری نسبت به جهان پیرامون خود بی تفاوت هستند که حتی مرگ هم نه تنها خللی در جهان بینی آنها وارد نمی کند. خلق چنین معنایی در جهانی تماما معنازدایی شده همه آن چیزهایی ست که «صبحانه با زرافه ها» را تبدیل به فیلمی برای جامعه امروز ایرانی کرده که همه آنچه از یک اثر سینمایی استاندارد انتظار داریم را در خود دارد هم به لحاظ هنری و هم به لحاظ ارتباط با جامعه و مخاطب خود.